Hail, Caesar! – Χαίρε, Καίσαρ!

Παραγωγή: ΗΠΑ/Βρετανία - 2016 

Διάρκεια: 106 λεπτά

Είδος: Κομεντί  

Βαθμολογία: _{* * * 1/2}

Σκηνοθεσία: Joel & Ethan Coen

Πρωταγωνιστούν: Josh Brolin, George Clooney, Alden Ehrenreich, Ralph Fiennes, Scarlett Johansson, Tilda Swinton, Frances McDormand, Channing Tatum, Jonah Hill, Veronica Osorio, Heather Goldenhersh, Alison Pill, Max Baker,Fisher Stevens, Patrick Fischler, Tom Musgrave, David Krumholtz, Greg Baldwin, Patrick Carroll, Clancy Brown, John Bluthal, Alex Karpovsky.

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Χόλιγουντ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 50. Ο Έντι Μάνιξ, μεσουρανεί στο Χόλιγουντ ως «fixer», δηλαδή ως ο άνθρωπος που «καθαρίζει» τα σκάνδαλα των stars φροντίζοντας να μένουν τα άπλυτά τους μακριά από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η απαγωγή ενός διάσημου (έως και περιβόητου) πρωταγωνιστή από το σετ των γυρισμάτων της ρωμαϊκής περιπέτειας εποχής «Hail Caesar!», θα αναγκάσει τον Έντι να ζοριστεί για να βρει την άκρη του νήματος της υπόθεσης, την ίδια στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει και για το δικό του επαγγελματικό μέλλον.

Η νέα ταινία των, βραβευμένων τέσσερις φορές με Όσκαρ, αδερφών Κοέν είναι μια γλυκιά, νοσταλγική ματιά στα χολιγουντιανά ήθη των 50s. Ένας γεμάτος αντιφάσεις εξωραϊσμός της άκαμπτης σκληρότητας του συστήματος παραγωγής αλλά και των ηθών και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων που ασκούσαν απόλυτη εξουσία στις μάζες, μέσα από τους μηχανισμούς του θεάματος. Άνθρωποι οικογενειάρχες, θεοσεβούμενοι αλλά αδίστακτοι όσον αφορά την επένδυσή τους σε ωραία πρόσωπα που έθελγαν τα πλήθη και πίσω από τα οποία κρύβονταν συνήθως κακομαθημένοι, ηλίθιοι, μέθυσοι και βιτσιόζοι. Και μια και η εποχή έπασχε από αντικομουνιστική υστερία, οι Κοέν εξωθούν τις φοβίες της εποχής σε εξπρεσιονιστικά ύψη, εφευρίσκοντας μια πραγματική κομουνιστική συνωμοσία μεταξύ των ανθρώπων του θεάματος, μια εντελώς παρανοϊκή συνωμοσία που βγάζει πολύ γέλιο τόσο με τους διαλόγους όσο και με την αισθητική της προσέγγιση μεταξύ Χιτσκοκικού θρίλερ και σοσιαλιστικού ρεαλισμού!

Οι καλυμμένες αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα της εποχής δίνουν και παίρνουν, κλείνοντας συνεχώς το μάτι στο σινεφίλ κοινό ενώ το τελικό αποτέλεσμα κλείνει περισσότερο προς φόρο τιμής στο μεγάλο θέαμα, με εξαιρετικά δομημένες σκηνές από γυρίσματα ταινιών της εποχής με κορυφαία τη σκηνή του μιούζικαλ όπου λάμπει ο Τσάνινγκ Τέιτουμ, χορεύοντας και τραγουδώντας σε στιλ Τζιν Κέλι. Με ειρωνική διάθεση, πολλές χαριτωμένες σπόντες και με νοσταλγία για μια μυθική εποχή, η νέα ταινία των Κοέν είναι εντελώς αυτοαναφορική αλλά απέραντα γοητευτική. Μια φέτα γλυκού που δεν προσθέτει κάτι στην πλούσια φιλμογραφία τους αλλά καταναλώνεται με τόση ευχαρίστηση, αφήνοντας στο τέλος ένα πλατύ χαμόγελο στο στόμα του αφοσιωμένου σινεφίλ. 

Και μερικά παραλειπόμενα:

• Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ και ταυτόχρονα μας αποκαλύπτει τον τρόπο που ο μηχανισμός της κινηματογραφικής βιομηχανίας έφτιαχνε την εικόνα των stars και φρόντιζε να μη βγαίνουν στη φόρα τα «άπλυτα» τους. «Στις μέρες μας, είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με το να γνωρίζουν οι πάντες τα πάντα για τους ηθοποιούς και την προσωπική τους ζωή. Εκείνη την εποχή, το κοινό ήθελε να πιστεύει πως οι stars ήταν από άλλο κόσμο και πως ήταν, όντως, τόσο λαμπεροί και άψογοι όπως τους παρουσίαζε το σύστημα. Τα στούντιο έκαναν τα πάντα για να προστατεύουν τα «τρόπαιά» τους. Οι ηθοποιοί ουσιαστικά τους ανήκαν και μπορούσαν να τους δανείσουν όπου κι όποτε  ήθελαν. Από τη μία όλη αυτή η «υπερπροστατευτικότητα» ήταν δίχτυ ασφαλείας για τους ηθοποιούς, αλλά και αποπνικτικό συνάμα» επισημαίνει η Σκάρλετ Τζοχάνσον (η οποία είχε παίξει, σε ηλικία 15 ετών, στην ταινία των Κοέν The Man Who Wasn’t There).
• Έντι Μάνιξ: Ο ήρωας των Κοέν προέκυψε από τη «μίξη» του πραγματικού Edgar Mannix και του Howard Strickling, fixer και υπέυθυνου δημοσίων σχέσεων αντίστοιχα της Metro Goldwyn Mayer. Ο κινηματογραφικός αυτός χαρακτήρας είναι από τις πιο γνωστές περιπτώσεις εργαζόμενων στο χώρο του θεάματος τη λεγόμενη «χρυσή περίοδο» του Χόλιγουντ. Πρόκειται για περίπτωση κυνικού τυχοδιώκτη, χωρίς ηθικούς φραγμούς, του κατάλληλου, δηλαδή, ανθρώπου που εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή και καθάριζε τις «βρομοδουλειές» των ηθοποιών του Χόλιγουντ, πράγμα απαραίτητο ειδικά από τη στιγμή που ο κινηματογράφος εκείνη την εποχή ξεκίνησε να δέχεται «επίθεση» από την άνοδο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Σχολιάζει ο Τζος Μπρόλιν «Ο Έντι είναι διαθέσιμος 30 ώρες την ημέρα. Ποτέ δε σταματά. Και παρά το απίστευτο στρες της δουλειάς του, εκείνος ζει κι αναπνέει από αυτό και για αυτό… Απολαμβάνει να είναι σε εκατομμύρια μέρη ταυτόχρονα και να είναι ο μπάτσος των stars. Είναι το απόλυτο πατρικό πρότυπο. Είναι ο «πατέρας» όλων των stars του στούντιο. Στην ιδιωτική του ζωή είναι πολύ ανασφαλής, αλλά στα επαγγελματικά του είναι άψογος και το μόνο που θέλει να είναι να βγάζει ασπροπρόσωπο το στούντιο που του εμπιστεύτηκε τη θέση. Ξέρει πότε να είναι αυστηρός και πότε ελαστικός και προστατευτικός.».
• Ο πραγματικός Mannix πάντως υπήρξε πολύ σκοτεινή προσωπικότητα, ύποπτος για διασυνδέσεις με γκάνγκστερς και για ανάμιξη σε εγκλήματα που ποτέ δεν ερευνήθηκαν πραγματικά.

Διανομή: UIP

Στις αίθουσες από 18.02.16