Η γυνή να φοβήται τον άνδρα (Επανέκδοση)

Παραγωγή: Ελλάδα - 1965 

Διάρκεια: 101 λεπτά

Είδος: Δραματική Κομεντί

Βαθμολογία: _{* * * *}

Σκηνοθεσία: Γιώργος Τζαβέλας

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντού, Κατερίνα Γώγου, Δέσπω Διαμαντίδου, Τασσώ Καββαδία, Σταύρος Ξενίδης, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Νάσος Κεδράκας, Καίτη Λαμπροπούλου, Δέσποινα Νικολαϊδου, Λίλυ Παπαγιάννη, Κώστας Δούκας, Νίκος Φιλιππόπουλος, Άγγελος Αντωνόπουλος, Μπέτυ Μοσχονά, Τζένη Ζαχαροπούλου, Λόλα Μαζαράκη, Ντόρα Αναγνωστοπούλου, Μίκα Φλωρά, Λουκιανός Ροζάν, Αριστλειδης Χρυσοχόου, Γιώργος Ρώης, Θεόδωρος Κεφαλόπουλος, Γιώργος Τζίφος.

Υπόθεση: Ο Αντώνης Κοκοβίκος, ένας αξιοσέβαστος δημόσιος υπάλληλος αποφασίζει να παντρευτεί την Ελενίτσα μια όμορφη κοπέλα του Δημοτικού, με την οποία συζεί εδώ και μια δεκαετία. Η αλλαγή από Ελενίτσα σε κυρία Κοκοβίκου γίνεται τόσο αισθητή που οδηγεί σε διαζύγιο αμέσως μετά το γάμο…

Μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες της κλασσικής περιόδου του εγχώριου σινεμά επανακάμπτει στις οθόνες μετά από την πραγματοποίηση της επιθυμίας του Αντώνη Καρατζόπουλου, συνιδρυτή της εταιρείας Καραγιάννης Καρατζόπουλος, η οποία διαθέτει τα δικαιώματά της, να την «ανακαινίσει» προσθέτοντας χρώμα στο κλασσικό ασπρόμαυρο.

Ο επιχρωματισμός της ταινίας πραγματοποιήθηκε από την εταιρία WEST WING STUDIOS, Inc.  στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Ο επιχρωματισμός έγινε καρέ –καρέ υπό την εποπτεία του Αντώνη Καρατζόπουλου ώστε τα χρώματα να είναι όσο το δυνατόν πιο πιστά στην εποχή της ταινίας. Κάτι που φαίνεται και στο τελικό αποτέλεσμα. Ο επιχρωματισμός, μια διαδικασία που εφαρμόζεται και στο Χόλιγουντ εδώ και αρκετά χρόνια είναι μια πολυσυζητημένη πρακτική που σταδιακά έχει ατονήσει λόγω κόστους αλλά και λόγω έλλειψης του απαραίτητου ενδιαφέροντος από το κοινό. Στην αρχή συνάντησε τρομερές αντιδράσεις, τόσο θεωρητικές όσο και δικαστικές, λόγω του ότι θεωρήθηκε επέμβαση και αλλοίωση του καλλιτεχνικού αποτελέσματος έργων τέχνης, όμως ο θόρυβος σιγά-σιγάκόπασε.

Η αλήθεια είναι ότι όσο και προσεκτική να είναι η χρωματική αυτή αναπαλαίωση δεν προσθέτει κάτι στην καλλιτεχνική αξία της ταινίας που παραμένει χαραγμένη ασπρόμαυρη στη συλλογική μνήμη, μέσα από τη συχνή προβολή της από την τηλεόραση. Το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι άσχημο και αξίζει μια επίσκεψη στη σκοτεινή αίθουσα, αν εξαιρέσει κανείς την άχαρη γραμματοσειρά των τίτλων τέλους που πέφτει πάνω στο συγκινητικό φινάλε. Ελπίζω βέβαια πάντα, κάπου να υπάρχει διατηρημένη και μια ασπρόμαυρη κόπια της ταινίας.

Η ίδια η ταινία, που απέσπασε στην εποχή της το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο, έχει ήδη καταχωρηθεί στα αριστουργήματα της Ελληνικής κινηματογραφίας μιας εποχής που κόπηκε απότομα από τη λογοκρισία της χούντας, την επέλαση της τηλεόρασης και την φλύαρη και πομπώδη πολιτικολογία του σινεμά της μεταπολίτευσης. 12^η και τελευταία ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που πέρασαν από το ελληνικό σινεμά, περιλαμβάνει τόσες πολλές σκηνές ανθολογίας και τόσες ατάκες που πέρασαν σε καθημερινή χρήση που είναι πάντα μια συγκινητική απόλαυση να την παρακολουθείς (με χρώμα ή χωρίς). Το χαμένο νήμα αυτού του σινεμά παρέλαβε ξανά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης το 2012 βάζοντας τους ήρωες αυτής της ταινίας να επανακάμπτουν ως ηλικιωμένο ζεύγος στο υπερεπιτυχημένο κινηματογραφικό του ντεμπούτο «Αν…».

Πενήντα χρόνια λοιπόν αργότερα, θα ακουστεί ξανά σε σκοτεινή αίθουσα το περιβόητο «Σκασμός Αντωνάκη..μου» !

Διανομή: Σπέντζος Φιλμ

Στις αίθουσες από 10.03.16