The Sea Of Trees – Μια Θάλασσα από Δέντρα

Παραγωγή: ΗΠΑ – 2015 

Διάρκεια: 110 λεπτά

Είδος: Δράμα

Βαθμολογία: * 1/2

Σκηνοθεσία: Gus Van Sant

Πρωταγωνιστούν: Matthew McConaughey, Naomi Watts, Ken Watanabe, Jordan Gavaris, Katie Aselton, James Saito.

Υπόθεση: Η αγάπη και η απώλεια οδηγούν τον Αμερικανό Άρθουρ Μπρέναν στην άλλη μεριά του κόσμου, σε ένα πυκνό δάσος στους πρόποδες του Όρους Φούτζι της Ιαπωνίας, το οποίο είναι περιβόητο ως το τέλειο μέρος για αυτόχειρες. Περιπλανώμενος, συναντά τον Ιάπωνα Τακούμι, ο οποίος δεν επιθυμεί πια να πεθάνει αλλά έχει χάσει τον δρόμο του. Μη μπορώντας να τον αφήσει πίσω, ο Άρθουρ επενδύει όση ενέργεια τού έχει απομείνει για να σώσει τον Τακούμι. Η μάχη τους να επιβιώσουν και να βρουν την έξοδο από το δάσος θα φέρει πίσω επώδυνες αναμνήσεις από τη ζωή με τη νεκρή πια γυναίκα του, αλλά ο Άρθουρ θα συνειδητοποιήσει ότι η δοκιμασία αυτή δεν είναι παρά ένα δώρο που θα αλλάξει τα πάντα.

Μετά το θρίλερ The Forest που είδαμε πρόσφατα, έρχεται η δραματική βερσιόν που προηγήθηκε πέρσι σχετικά με το Αοκιγκαχάρα, το Ιαπωνικό δάσος των αυτόχειρων στις παρυφές του Φουτζιγιάμα. Δραματική με όλη τη σημασία της λέξης αφού ένας φημισμένος φορμαλιστής σκηνοθέτης και ένας μόλις βραβευμένος με Oscar σταρ αποτυγχάνουν απόλυτα να μεταδώσουν στο θεατή κάτι παραπάνω από κακοφορμισμένο μελόδραμα, μέσα από την ιστορία ενός επίδοξου αυτόχειρα που «βλέπει το φως» και αλλάζει γνώμη και προτεραιότητες στα μισά του δρόμου.

Με ένα σενάριο ανισόρροπο και ετερόκλητο, χωρίς ποίηση, γεμάτο μελοδραματικές υπερβολές και κλισέ ευκολίες, προσπαθούν να διηγηθούν μια ιστορία επιφώτισης, βασισμένοι  στην ατμοσφαιρική φωτογραφία (του Δανού Κάσπερ Τούξεν) και την εκπληκτική μουσική (του συμφωνικού Μέισον Μπέιτς) και σε μακρούς βαρύγδουπους μονόλογους που διακόπτονται από σκηνές μιας συζυγικής ζωής δήθεν Μπεργκμανικού προβληματισμού που υποτίθεται ότι εξηγούν την απόφαση του ήρωα να πάρει το δρόμο χωρίς γυρισμό. Οι αψυχολόγητοι κλισαρισμένοι χαρακτήρες και ο αργόσυρτος ρυθμός γρήγορα προκαλούν την κόπωση του θεατή που μετριάζεται κάπως από το φιλότιμο φορμαλισμό του Βαν Σαντ και τις ερμηνευτικές προσπάθειες κυρίως της Ναόμι Γουάτς ( ο κακομοίρης ο Κεν Γουατανάμπε σχεδόν δεν έχει ρόλο). Το φινάλε της ταινίας αντί να συνθέτει την υποτιθέμενη προβληματική της, τη στέλνει με ταχύτητα να κόψει το λαιμό της βαθιά στο Δάσος να ησυχάσουμε.

Δυστυχώς οι μεγάλοι καλλιτέχνες, όταν αποτυγχάνουν, το κάνουν με πάταγο, ενίοτε ξεσηκώνοντας και τις αποδοκιμασίες του κοινού, όπως αυτή η Θάλασσα από Δέντρα στις περσινές Κάννες. Ο Γκας Βαν Ζαντ έχει χειριστεί πολύ πιο αποτελεσματικά την υπαρξιακή περιπλάνηση στο Gerry  του 2002 (που δυστυχώς πολύ λίγοι έχουν δει).

Προτιμότερο και πιο έντιμο μέσα στα κλισέ του το The Forest που τουλάχιστον διαθέτει σκηνές μεταφυσικού τρόμου που κόβουν πόδια.

Διανομή: Odeon

Στις αίθουσες από 01.05.16