Αντώνης Τακτικός

Με αφορμή την παράσταση της Χιτσκοκικής «Θηλιάς» που πρόσφατα ολοκλήρωσε την πορεία της στο Θέατρο Αργώ, βγήκαμε βόλτα στο Θησείο με τον ένα από τους δύο πρωταγωνιστές της, τον Αντώνη Τακτικό. Έναν εστέτ δολοφόνο της σκηνής που «συνέλαβε» ο φακός του GrandMagazineκαι…ανέκρινε ανελέητα κάτω από τον λαμπερό Αθηναϊκό ήλιο.

Κυρίες και Κύριοι, ένα όνομα που στο εξής θα ακούμε όλο και πιο συχνά: Αντώνης Τακτικός. 

Πως αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή; Ήθελες πάντοτε να γίνεις ηθοποιός?

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Χορός και θέατρο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο επαγγελματικά, έχω ανάγκη την επικοινωνία με τον κόσμο με αυτό τον τρόπο. Τώρα το πως αισθάνομαι δεν περιγράφεται εύκολα. Η μαγεία που νιώθεις -όσο κλισέ και αν ακούγεται- την ώρα που είσαι στη σκηνή δεν περιγράφεται με όλες τις λέξεις του κόσμου. Οι εκφράσεις που βλέπεις στο κοινό, τα γέλια, η στεναχώρια και ο θαυμασμός αν τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Η καλύτερη πληρωμή.

Βρήκες υποστήριξη ή εμπόδια στην απόφαση σου να ακολουθήσεις ένα τόσο δύσκολο επάγγελμα?

Μεγάλη υποστήριξη τόσο από το οικογενειακό όσο και φιλικό περιβάλλον. Ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα είναι οι μεγαλύτεροι φαν μου μπορώ να πω. Εμπόδια αντιμετώπισα λόγω της κατάστασης που επικρατεί ... θα μπορούσα να έχω κάνει πολύ περισσότερα πράγματα που δυστυχώς δεν μπορώ με τις δεδομένες συνθήκες που επικρατούν.

Πως πήρατε την απόφαση για το ανέβασμα της Θηλιάς;

Βλέποντας την ταινία! Ένα έργο με τρομερές αλληγορίες και μεταφορές πολλών επιπέδων. Κύριο στοιχείο του ο φασισμός σε όλες του τις μορφές. Επίκαιρο και διαχρονικό θέμα δυστυχώς.

Υπήρξε κάποια δυσκολία προσαρμογής του έργου για την ελληνική σκηνή;

Την προσαρμογή έκανε η Βίκυ Αλεξοπούλου. Δεν μεταφερθήκαμε ούτε σε ελληνικό περιβάλλον ούτε και αλλάξαμε την εποχή που διαδραματίζεται το έργο. Δυσκολίες υπήρχαν σίγουρα στη διαφορά που έχουν οι αμερικάνικες εκφράσεις από τις ελληνικές. Κατά τα άλλα είναι ένα έργο “παγκόσμιο” ... νομίζω πως μιλάει σε όλους.

Πως κρίνεις τους δύο ήρωες του έργου;

Ιδιαίτερες προσωπικότητες και σίγουρα με ψυχικές διαταραχές. Δύο πρώην συμφοιτητές, νυν φίλοι (ή και κάτι παραπάνω κατά τον Χίτσκοκ) ανώτερης μόρφωσης και κλάσης -εκ των οποίων ο ένας και καλλιτέχνης- σνομπ, αλαζόνες θεωρούν ότι αξίζει να καταστραφεί οτιδήποτε δεν είναι αντάξιο του επιπέδου τους. Έχουν παραφράσει τις θεωρίες του καθηγητή τους και έχουν αναγάγει εαυτόν σε θεό και το φόνο σε μορφή έκφρασης και τέχνης.

Με δεδομένη την συνεχιζόμενη κρίση που φέτος «χτύπησε» και τον κλάδο του Θεάτρου όπως λέγεται, θεωρείς ικανοποιητική την ανταπόκριση που έδειξε το κοινό στις παραστάσεις;

Μέτρια πράγματα. Ο κόσμος το αγάπησε αλλά τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που πολύ δύσκολα κανείς καταφέρνει να βγάλει τη σεζόν. Θεωρώ πως είναι η χειρότερη χρονιά για το θέατρο. Μιλάμε για 1.700 παραστάσεις το λιγότερο  και με τις προσκλήσεις και τις προσφορές σε όλα τα θέατρα να χτυπάνε κόκκινο. Αυτό καταστρέφει το θέατρο δυστυχώς και ο κόσμος χάνει το σεβασμό που έχει για τις τέχνες.

Πως ήταν η μέχρι τώρα καλλιτεχνική εμπειρία σου;  Πες μας λίγα λόγια για την Ομάδα VOLT.

Όπως ξέρεις έχω ξεκινήσει από το παιδικό θέατρο που αγαπώ, με αγαπημένο ρόλο το Φάγκεν στο μιούζικαλ Όλιβερ Τουίστ. Τα αγαπώ τα μιούζικαλ πολύ. Και ελεύθερο θέατρο με διάφορες ομάδες. Με τους VOLT έχουμε πειραματιστεί σε διάφορα πράγματα, τόσο στις επιλογές των θεατρικών έργων όσο και στην παραγωγή. Έχουμε κάνει σκηνικά, κοστούμια ακόμα και σκηνοθεσία σε παραστάσεις μας.  Είναι μια ομάδα που έχει ένα βασικό πυρήνα αλλά είναι ανοιχτή σε συνεργασίες με καλλιτέχνες με την ίδια οπτική.

Με δεδομένη την πρόσφατη τηλεοπτική σου εμπειρία, τι βασικές διαφορές βρήκες στον τρόπο δουλειάς ενός ηθοποιού ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση;

Στην τηλεόραση τα πράγματα γίνονται γρήγορα, πολύ γρήγορα. Θυμάμαι πολλές φορές να μαθαίνω τα λόγια μου τη μέρα του γυρίσματος. Στο θέατρο έχει μελέτη, πρόβα και πολλή δυσκολία το να μπεις στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου. Θεωρώ πως είναι εμφανώς πιο δύσκολο από την τηλεόραση γιατί δεν έχει μοντάζ δεν έχει cut και δεν μπορείς να ξανακάνεις τη σκηνή αν κάτι δεν πάει καλά. Κάθε παράσταση είναι μοναδική και είναι γεγονός. Τα οικονομικά βέβαια σαφώς στην τηλεόραση είναι πολύ καλύτερα από ότι στο θέατρο. Δεν έχω καταφέρει να ξεχωρίσω τί προτιμώ από τα δύο ακόμα, πάντως τους ρόλους μου τους αγαπώ όλους το ίδιο.

Κωμωδία ή Δράμα; Τι σε γεμίζει περισσότερο ως καλλιτέχνη;

Τα καλά έργα. Αυτά με γεμίζουν. Αυτά που μιλάνε στην ψυχή μου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως επειδή έχω καιρό να κάνω κωμωδία θα ήθελα να επιστρέψω το συντομότερο σε αυτήν.

Έχεις ζηλέψει κάποιο κλασσικό θεατρικό ρόλο που θα ήθελες οπωσδήποτε να ερμηνεύσεις και εσύ;

Ερώτηση που απαντώ πρώτη φορά! Νομίζω οι Βρυκόλακες του Ίψεν είναι από τα αγαπημένα μου. Ο ρόλος του γιού θεωρώ πως είναι από τους πιο δύσκολους της παγκόσμιας δραματουργίας και τεράστια πρόκληση.

Θα σε ενδιέφερε μια κινηματογραφική καριέρα;

Ασφαλώς! Είμαι σινεφίλ ούτως η άλλως και αγαπώ και τον κινηματογράφο το ίδιο με την τηλεόραση και το θέατρο. Τα τελευταία χρόνια βλέπω πολύ καλές προσπάθειες, εξαιρετικά σενάρια και συντελεστές. Υλικό θεωρώ πως υπάρχει, σπρώξιμο θέλει.

Μετά τη Θηλιά, ποια είναι τα σχέδιά σου;

Μετά τη Θηλιά θέλω μανιωδώς να κάνω κωμωδία όπως επίσης εύχομαι να προκύψει κάτι τηλεοπτικά γιατί η τηλεόραση μου έλειψε πολύ. Ίσως ασχοληθώ και πάλι με τη σκηνοθεσία. Ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμο τίποτα αλλά έχω ξεκινήσει τη διαδικασία μέσα μου στην ανεύρεση του επόμενου. Κάνω την εσωτερική μου “ανασκαφή” για να δω τί είναι αυτό που θα με οδηγήσει στο επόμενο βήμα.

Συνέντευξη: Τάσος Ντερτιλής

Φωτογράφηση: Νίκος Ζαχαρόπουλος

Assistant Photographer: Αναστασία Επισκοποπούλου

Location: Θησείο