Από την Πλατεία Αμερικής μέχρι το Τέλος του Κόσμου, 10 ταινίες δρόμος

Πολλές οι νέες ταινίες που ανοίγουν αυτή τη βδομάδα, πολλές και οι επιτυχίες που συνεχίζονται! Και βέβαια έξω από τις αίθουσες η άνοιξη, η θερμοκρασία που ανεβαίνει και οι πολλές άλλες επιλογές του κοινού απειλούν να στείλουν τις περισσότερες από αυτές στα τάρταρα του box office. Και θα είναι κρίμα γιατί αρκετές από αυτές είναι αξιόλογες και έχουν ένα κοινό, ευρύτερο ή όχι, που θεωρητικά μπορούν να αφορούν. Κερασάκι στην τούρτα της εβδομάδας, το γαλλόφωνο φεστιβάλ που κλείνει τα 18 του χρόνια και έρχεται από αύριο σταθερό στο ανοιξιάτικο Αθηναϊκό ραντεβού του, με πλούσιο όπως πάντα πρόγραμμα.

Πάμε να δούμε συνοπτικά τι υπάρχει εκεί έξω στο σκοτάδι.

Μπορεί στη χθεσινή απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας, να έφυγε με άδεια σχεδόν χέρια αλλά το powerhouse κοινωνικό δράμα του Γιάννη Σακαρίδη Amerika Square (Ελλάδα 2016-86’) αξίζει την προσοχή μεγάλης μερίδας του κοινού. Ένα τετραπλό δράμα με φόντο μια Αθήνα γονατισμένη, με πρόσφυγες βασανισμένους, που δεν τους χωράει ο τόπος και με την απελπισία για την απώλεια της εθνικής ταυτότητας να γίνεται μαύρη αντίδραση και να προκαλεί χάος μέχρι η ζωή να ξαναβρεί το δρόμο της (* * * ½).

Από την άλλη μεριά του Αιγαίου ένας Μουσουλμάνος Ταρκόφσκι γεννιέται στα κακοτράχαλα βουνά της Τραπεζούντας, που μας διηγείται την ιστορία του φτωχού Μεχμέτ και της οικογένειάς του που ζουν σε ένα χαμόσπιτο στα βουνά, στο έλεος του Αλλάχ. Ο Μεχμέτ αγωνίζεται να βρει ασήμι σκαλίζοντας τις άγριες πέτρες ενώ τα χρέη πνίγουν το σπιτικό του. Το «Κρύο της Τραπεζούντας» (Τουρκία 2016-130΄), ένα σπάνιας ομορφιάς φιλμ από τον Μουσταφά Καρά, αργό, φιλοσοφημένο και με υπέροχες ερμηνείες, θα αγγίξει το ευαίσθητο σινεφίλ κοινό (* * * ½).

Μεταφερόμαστε δυτικά και στο 2011, στους σκοτεινούς δρόμους μιας θανάσιμα γοητευτικής Ρώμης όπου ομάδες γκάνγκστερ, πολιτικοί και παράγοντες της Αγίας Έδρας έχουν εμπλακεί σε ένα σκοτεινό κερδοσκοπικό παιγνίδι που θα κάνει την Όστια ένα Ιταλικό Λας Βέγκας. Είναι θέμα χρόνου και ισορροπίας τρόμου το πότε θα ξεκινήσει να ρέει το αίμα. Η «Suburra: Υπόγεια Πόλη» του Σέρτζιο Σολίμα (Ιταλία 2016-130’) είναι μια υποβλητική γκανγκστερική αλλά και πολιτική ταινία που θα ζήλευε ακόμη και ο Κόπολα του Νονού (* * * ½).

Στο Γάλλόφωνο Καναδα εξελίσσεται το θεατρικών καταβολών οικογενειακό δράμα του τρομερού παιδιού Ξαβιέ Ντολάν «Ακριβώς το τέλος του Κόσμου» (Καναδάς 2016-97’) που βραβεύτηκε με τρία Σεζάρ και με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ Κανών. Εντυπωσιακά χορογραφημένο δράμα δωματίου, με συγκλονιστικές ερμηνείες αλλά και μακρές διαλογικές σκηνές, πολύ παραπάνω από όσο αντέχει η κινηματογραφική αφήγηση, που θα μαγέψει κυρίως το θεατρόφιλο κοινό (* * * ).

Το θεατρόφιλο κοινό θα μαγέψει και η ερμηνεία του Μπράιαν Κοξ στο μικρού βεληνεκούς  «Κάποια να με προσέχει» του Γιάνος Εντελένι (Βρετανία 2016-89’) όπου ένας μέγας σεξπηρικός ηθοποιός, αλαζονικός και μονόχνωτος, καθηλωμένος από Πάρκινσον σε καροτσάκι, βρίσκει το μάστορά του σε μια κοπελίτσα από την Ουγγαρία που έρχεται να τον φροντίσει (* * ½ ).

Το μάστορά του βρίσκει και ένας νεαρός μουσικός που αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον ιδιόρρυθμο πατέρα της πρώην κοπέλας του, ο οποίος την αναζητά γιατί έχει εξαφανιστεί. To «Φοβού τον Πεθερό» (ΗΠΑ 2017- 86’) του Γκάβιν Βίζεν, είναι ένα ιΙδιαίτερο φιλμ, όχι πάντοτε εύστοχο, με τον Τζ.Κ. Σίμονς να επαναλαμβάνει μια βερσιόν του ρόλου του στο Whiplash. Όχι ακριβώς κωμωδία, ούτε και σοβαρό δράμα, επιχειρεί να δέσει τη συνταγή του buddy movie με ανάμικτα αποτελέσματα (* * ).

Στο «Θάρρος ή Αλήθεια» (Nerve, ΗΠΑ 2016 -86’) μια κοπέλα μπλέκει σε ένα ομαδικό παιγνίδι μέσω κινητών που σύντομα εξελίσσεται σε εφιάλτη στο δρόμο με τα social media. Οι κίνδυνοι της τεχνολογίας σε μια, σοβαρών προθέσεων και θεαματικών αν και άνισων αποτελεσμάτων, νεανική περιπέτεια (* *).

Στην ελληνική «Ευτυχία» του Χρήστου Πυθαρά, μια κοπέλα χάνει σταδιακά την επαφή της με τον περίγυρό της με εφιαλτικά αποτελέσματα. Η κλασσική Αποστροφή του Πολάνσκι κλείνει το μάτι σ αυτό το ultra low budget εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός ικανού σκηνοθέτη. Οι περιορισμοί της παραγωγής δεν το αφήνουν να απογειωθεί τελικά αλλά η υπόσχεση για κάτι καλύτερο στο μέλλον είναι ορατή (* * ½).

Το πλατύ εφηβικό κοινό αλλά και τους παλαιότερους που ήταν παιδιά των 90s, στοχεύει η κινηματογραφική μεταφορά των Power Rangers (ΗΠΑ 2017 – 124’) με μπόλικη δράση, φαντασία αλλά και με ένα δυσβάσταχτο φορτίο αφόρητα κλισαρισμένων διαλόγων που δυναμιτίζει την προσπάθεια. Let’s get the hell outta here! (* ½ ).

Το πρόγραμμα συμπληρώνεται από ένα εξειδικευμένο ντοκιμαντέρ που απευθύνεται στο φιλότεχνο κοινό. Ο μάστερ του είδους Γιάννης Βαμβακάς ανέλαβε να μας παρουσιάσει την άλλη πλευρά ενός επιχειρηματία-μαικήνα των τεχνών στο «Ο Καλλιτέχνης Βασίλης Θεοχαράκης».

Αυτά λοιπόν πρέπει να ξέρετε, μέχρι να επανέλθουμε αναλυτικά για κάθε μια από τις παραπάνω ταινίες. Και να επαναλάβουμε ότι η σκοτεινή αίθουσα μπορεί φαινομενικά να σε περιορίζει μέσα, όμως ανοίγει το βλέμμα σου σαν παράθυρο στον έξω κόσμο. Γι αυτό καλό είναι να μην την αποφεύγουμε…