The Eagle Huntress – Η Κυνηγός με τον Αετό

Παραγωγή: Βρετανία/Μογγολία/ΗΠΑ - 2016 

Διάρκεια: 87 λεπτά 

Βαθμολογία: * * * 

Είδος: Ντοκιμαντέρ

Σκηνοθεσία: Otto Bell

Εμφανίζονται: Aisholpan Nurgaiv, Rys Nurgaiv

Αφήγηση: Daisy Ridley

Υπόθεση: Η 13χρονη Αϊσολπάν, παιδί οικογένειας Καζάκων νομάδων στα Όρη Αλτάι της Δυτικής Μογγολίας, θέλει να γίνει κυνηγός με αετό σαν τον πατέρα της. Είναι το πρώτο κορίτσι σε 12 γενιές της οικογένειάς της, που θέλει να γίνει κυνηγός, ιδιότητα παραδοσιακά αντρική.  Η δυναμική πιτσιρίκα όχι μόνο έχει απόλυτη πίστη ότι θα τα καταφέρει αλλά και την υποστήριξη του πατέρα της που πιστεύει ότι κάθε κορίτσι μπορεί να αφοσιωθεί και να επιτύχει όπως ακριβώς και ένα αγόρι.

Η ταινία, χωρισμένη περίπου σε τρία μέρη, μας δείχνει αρχικά την προσπάθεια της Αϊσολπάν να αιχμαλωτίσει και να εκπαιδεύσει το δικό της αετό, κατόπιν την συμμετοχή της στο διάσημο φεστιβάλ κυνηγιού με χρυσαετό όπου αντιμετωπίζει 70 από τους μεγαλύτερους κυνηγούς με αετό στη Μογγολία και τέλος το βάπτισμα του πυρός σε πραγματικές συνθήκες όταν βγαίνει στην παγωμένη τούνδρα με τον πατέρα της για να κυνηγήσει το πρώτο της θήραμα.

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν με ένα θετικά φορτισμένο παραμύθι ενηλικίωσης με φεμινιστικό υπόβαθρο και ύμνους στη θέληση του ατόμου για εξέλιξη και στην ελευθερία επιλογής. Όλα ωραία και καλά και ελκυστικά για τους διάσημους δυτικούς όπως η Daisy Ridley του Star Wars που ανέλαβε την αφήγηση ή ο Morgan Spurlock του Super Size Me που συμμετείχε στη χρηματοδότηση ή και η Sia που έγραψε και τραγούδησε το τραγούδι των τίτλων τέλους. ‘Όλα καλά αν η ταινία δεν έδινε την αίσθηση του κατασκευασμένου docudrama, λιγότερο docu και περισσότερο drama, και μάλιστα drama χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις αφού πάνω κάτω όλοι συμφωνούν με τις επιλογές της νεαρής κυνηγού, ακόμη και οι ηλικιωμένοι τηρητές της παράδοσης που αρχικά εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους και μετά την επιτυχία της την αποδέχονται, θέλοντας και μη ή μάλλον αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο κόσμος προχωρά.

Αυτή ωστόσο η αίσθηση του καλά προετοιμασμένου, μπορεί να μειώνει την αυθεντικότητα του ντοκουμέντου όμως είναι και η πηγή της θεαματικότητας της ταινίας, με λήψεις που συχνά κόβουν την ανάσα. Η σύλληψη του νεοσσού αετού από πατέρα και κόρη καθώς η μητέρα αετός καιροφυλακτεί πάνω από την απόκρημνη φωλιά, το κυνήγι της αλεπούς στην επικίνδυνα παγωμένη στέπα και πολλές άλλες θεαματικές σκηνές στη χώρα με τη φήμη του αιώνια γαλάζιου ουρανού, κόβουν γόνατα. Η παράθεση πολλών εθνολογικών λεπτομερειών που ανεβάζουν το ενδιαφέρον, όπως η παράδοση για τους κυνηγούς να κρατούν τους αετούς τους για επτά χρόνια ακριβώς και μετά να τους ελευθερώνουν στη φύση ή η καθημερινότητα σε μια νομαδική κοινότητα που αποτελεί μια μικρή μειονότητα (από θρησκευτική και εθνική άποψη) όπως οι Καζάκοι της Δυτικής Μογγολίας, συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την ντοκιμαντερίστικη πλευρά της ταινίας.

Αντιρρήσεις μπορεί να υπάρξουν πολλές, πρώτα από όλα για το αναχρονιστικό του εν λόγω κυνηγιού και για την αγριότητα ξεπερασμένων εθίμων ξένων με τον σύγχρονο Δυτικό τρόπο σκέψης. Όμως ο εμφανής ενθουσιασμός με το θέμα και το υλικό του πρωτοεμφανιζόμενου στις ταινίες μεγάλου μήκους Νεοϋρκέζου Otto Bell αλλά και η πηγαία ανταπόκριση στις απαιτήσεις της ταινίας από την χαρισματική μικρή πρωταγωνίστρια και την οικογένειά της, παραμερίζουν τις παραπάνω σκέψεις τονίζοντας την πανανθρώπινη αίσθηση ελευθερίας και προόδου που περικλείει αυτό το Καζάκικο success story της Στέπας.

Όχι ακριβώς ντοκιμαντέρ (με τη βαρετή έννοια του όρου) και αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Διανομή: Filmtrade 

Στις αίθουσες από 27.04.17