Mother! – Μητέρα!

Παραγωγή: ΗΠΑ – 2017 

Διάρκεια: 121 λεπτά 

Βαθμολογία: _{* * * * *} 

Είδος: Θρίλερ 

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky 

Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Javier Bardem, Ed Harris, Michelle Pfeiffer, Brian Gleeson, Domhnall Gleeson. 

Υπόθεση: Η νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι, δημιουργού του Μαύρου Κύκνου αλλά και του πρόσφατου Νώε, είναι μια εμπειρία ζωής. Μια εμπειρία ωστόσο μάλλον δυσάρεστη για την πλειοψηφία των θεατών (σημειώστε το αυτό) γιατί αυτό που ξεκινά σαν ένα θρίλερ μυστηρίου που συνεχίζει με ολίγη από Ρόμαν Πολάνσκι και Μωρό της Ρόζμαρι γρήγορα μετατρέπεται σε εικαστικό και διανοητικό παραλήρημα που συνεχώς ανεβάζει στροφές μέχρι το εκρηκτικό του φινάλε.  

Η ταινία ξεκινάει με ένα ζευγάρι. Ή μάλλον με μια φλεγόμενη γυναίκα και τις στάχτες ενός σπιτιού που αναγεννιέται μπροστά στα μάτια μας μαζί με το έμψυχο περιεχόμενό του! Η Μητέρα (Τζένιφερ Λόρενς) κι Εκείνος (Χαβιέ Μπαρδέμ) ζουν ήρεμα κι ευτυχισμένα σε αυτό το απομονωμένο, τεράστιο σπίτι κάπου στη μέση ενός επίγειου παράδεισου. Εκείνος, ποιητής με την έμπνευση να τον έχει εγκαταλείψει και η Μητέρα, πολύ νεώτερη του και πανέμορφη να έχει αναλάβει την αναστήλωση και ό,τι άλλο έχει να κάνει με τα του Οίκου. Μέχρι τη στιγμή που απρόσκλητοι και παράξενοι επισκέπτες, πρώτα ένας άντρας (Εντ Χάρις) και κατόπιν η σύζυγός του (Μισέλ Φάιφερ) κάνουν αναπάντεχα την εμφάνισή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, «εισβολείς» για τη Μητέρα αλλά ευχάριστα αποδεκτοί από Εκείνον, σηματοδοτούν το ξεκίνημα του εφιάλτη τόσο για τη Μητέρα όσο και για το Θεατή. Το τι θα επακολουθήσει αψηφά τόσο τη λογική της όμορφης πρωταγωνίστριας όσο και την ίδια την αφηγηματική λογική της ταινίας.

Μια προφανώς βιβλική αλληγορία (απορώ πως δεν την επισήμαναν πολλά αμερικανικά Media) που χρωστά πολλά περισσότερα στον σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ παρά στο Χιτσκοκικό σασπένς και η οποία ξετυλίγεται παραληρηματικά μέχρι το εκρηκτικό φινάλε. Τα πολλά λόγια είναι περιττά, love it or hate it, αυτή η ταινία είναι παρακαταθήκη ενός καλλιτέχνη οργισμένου, σχεδόν μισάνθρωπου που κοντράρει στα ίσα την έννοια του Θεού πατριάρχη, παίρνοντας το μέρος της Μητέρας (Φύσης) που σαν ενσαρκωμένος Οίκος Κυρίου, υποφέρει τα πάνδεινα από τα καθ΄εικόνα και ομοίωση χαρούμενα και αναίσθητα πλάσματα που εισβάλλουν και διαλύουν την ισορροπία της.

Η υποδειγματική σκηνοθεσία του Αρονόφσκι που συνεργάζεται και πάλι με τον Διευθυντή Φωτογραφίας Μάθιου Λιμπατίκ, ποντάρει κυρίως στα κοντινά πλάνα της πρωταγωνίστριας καθώς και η ίδια προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει εκτός κάδρου. Κι όταν απομακρύνεται από αυτήν περιπλανιέται σε κάθε γωνία του σπιτιού, χτίζοντας με απειλητικά travelling α λα Κιούμπρικ την εικόνα ενός Οίκου Κυρίου, με το άβατο δωμάτιο-γραφείο Εκείνου να δεσπόζει πάνω από το κεφαλόσκαλο σαν απαγορευμένο Δένδρο της Γνώσης.

Η αμφίσημη προσωπικότητα του Χάβιερ Μπάρδεμ, αυτό το μείγμα γοητείας και σκότους, είναι ιδανική για το ρόλο Εκείνου ενώ η γενικά σπουδαία Τζένιφερ Λόρενς υποφέρει τα πάνδεινα ως Μητέρα, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει πάντα να μεταδώσει στο θεατή την αίσθηση τρόμου και παραλογισμού που βιώνει. Αντίθετα, η Μισέλ Φάιφερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο το λιγοστό κινηματογραφικό της χρόνο, χαράσσοντας για πάντα την αθάνατη πονηρία μιας Εύας στο μυαλό του θεατή.

Στις πολλές συνεντεύξεις του μετά την προβολή της ταινίας που δίχασε το Φεστιβάλ Βενετίας και έφυγε από αυτό με άδεια χέρια, ο Αρονόφσκι δεν πήρε ξεκάθαρη θέση σχετικά με το θέμα και την αλληγορία της ταινίας, αοριστολογώντας για την κλιματική αλλαγή και τον υπερπληθυσμό. Αφήνει λοιπόν στο κάθε θεατή, ανάλογα με την κουλτούρα και τα πιστεύω του, να μείνει εκστατικός από την υψηλή της καλλιτεχνική αξία και τη σκηνοθετική του δεξιοτεχνία, να εξοργιστεί με την εξόφθαλμη προσβολή κατά της μεσσιανικής πίστης είτε απλά να τσαντιστεί γιατί άλλο του έταξαν για να του πάρουν τα 7 ευρώ και άλλο του σέρβιραν.

Όπως και να έχει πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή μέχρι σήμερα δημιουργία του που αν μη τι άλλο δεν περνάει απαρατήρητη! Είναι μια ταινία που δεν θα πάψει ποτέ να γοητεύει το κοινό που θα επανέρχεται για να την ανακαλύπτει εκ νέου.  Έχουν πολλά ακόμη να γραφτούν και να ειπωθούν όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος από την οργισμένη αντίδραση μεγάλης μερίδας του κοινού των αμερικάνικων multiplex. Μέχρι τότε όμως ούτε συζήτηση για…Oscar! Πως είπατε; Ορίστε; Συγνώμη Ντάρεν ποιος είστε; 

Διανομή: UIP

Στις αίθουσες από 19.10.17