58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: εντυπώσεις από το weekend
Η Ελένη Ρουσσινού στο Love Me Not
Το Φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στους ρυθμούς του και το πιστό κοινό της πόλης συρρέει στο Λιμάνι και το Ολύμπιον κάνοντας απανωτά sold out ακόμη και για ταινίες που δεν θα το φανταζόταν κανείς.
Το Grand Magazine, στην πρώτη του επίσκεψη στο θρυλικό κινηματογραφικό θεσμό, είδε πολλές ταινίες και ξεχώρισε ακόμη περισσότερες!
Μια σύντομη σύνοψη για να ξέρουμε τι μας περιμένει τους επόμενους μήνες στις αίθουσες αφού πολλές από τις ταινίες του Φεστιβάλ έχουν ήδη ή βρίσκουν εδώ διανομή στο εμπορικό κύκλωμα.
Love Me Not του Αλέξανδρου Αβρανά (Ελλάδα/Γαλλία/Κύπρος-2017, 99΄)
Ξεκινάμε με το ήδη πολυσυζητημένο Love Me Not του Αλέξανδρου Αβρανά. Η 4η ταινία του δημιουργού του Miss Violence, που έκανε την επίσημη πρώτη της εδώ, σε ένα κατάμεστο Ολύμπιον, είναι καταρχήν μια ταινία είδους. Ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο σε αληθινή ιστορία με ήρωες ένα ζευγάρι μεσοαστών, μια νεαρή παρένθετη μητέρα και μια συνωμοσία μετά φόνου για τι άλλο…τα λεφτά της ασφάλειας. Πίσω από τις εντυπωσιακές παγωμένες εικόνες του Αβρανά όμως κρύβεται ένα απαισιόδοξο σχόλιο για την έκπτωση ανθρώπων και θεσμών στην Ελλάδα της κρίσης. Οικογένεια, αγάπη, ηθική όλα μια ψευδαίσθηση. Κι αυτό που ενοχλεί τον θεατή (κυρίως το γυναικείο κοινό) είναι η σαδιστική τιμωρία λίγο πριν το ανατρεπτικό, εντελώς μαύρο φινάλε που ίσως και να αποτελεί μια κάθαρση, ίσως πάλι και μια εξιλέωση. Αμφιλεγόμενη για πολλούς η μεταχείριση από την ταινία μιας ηρωίδας (Ελένη Ρουσσινού) που το βλέμμα της στοιχειώνει το θεατή ώρες μετά την προβολή. Ένα μετά-weird θρίλερ σε περιτύλιγμα με αποχρώσεις του πάγου, όπου όλα-φωτογραφία, κοστούμια, σκηνικά και μουσική-εξυπηρετούν τη δημιουργία μιας ιδιαίτερα απειλητικής ατμόσφαιρας. Και βέβαια ο ήχος της ταινίας και το sound design, είναι βασικοί πρωταγωνιστές που παγώνουν συχνά πυκνά το αίμα του θεατή, αναδεικνύοντας περαιτέρω την υπόκωφη ένταση της σκηνοθεσίας. Αν υπήρχε ελληνικό Oscar ήχου, το Love me not θα το είχε στο τσεπάκι.
Από την ανατριχιαστική παγωνιά των σχέσεων στο Love Me Not ας πάμε στην ασπρόμαυρη handmade αλλά πολύ προσεγμένη κωμωδία ενός πρωτοεμφανιζόμενου κινηματογραφιστή που μας θυμίζει ότι αυτός ο λαός και οι ταινίες του είχαν κάποτε πολύ χιούμορ!
Too Much Info Clouding Over My Head τουΒασίληΧριστοφιλάκη (Ελλάδα-2017, 95’)
Ένας φιλόδοξος 30άρης σκηνοθέτης, γεμάτος ψυχαναγκασμούς και βουτηγμένος σε μια (σπαρταριστή) υπαρξιακή κρίση, προσπαθεί να βρει τα χρήματα για να κάνει τη 2η ταινία του και οι περιπέτειές του δεν έχουν τέλος. Όπως τέλος δεν έχει και η άγρια σάτιρα του τρέχοντος καλλιτεχνικού περίγυρου, είτε πρόκειται για το σινεμά είτε για τη σκηνή του θεάτρου. Δημοφιλείς θεατρικές ερμηνεύτριες όπως η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, η Λένα Δροσάκη και η Λένα Ουζουνίδου σε ρόλους αυτοσατιρικούς, τρολλάρουν ασύστολα μαζί με τον νεαρό σκηνοθέτη την μίζερη καλλιτεχνική πραγματικότητα της χώρας. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατά τον πρώτο ρόλο παίζοντας εξαιρετικά, ποιον άλλο από τον… εαυτό του, αυτοσαρκαζόμενος σαν άλλος Γούντι Άλεν (από τα Ιλίσια)! Το απολαυστικό και κατά διαστήματα σπαρταριστό αυτό φιλμ, φόρος τιμής στις παλιές ελληνικές κωμωδίες, διαθέτει σωστό ρυθμό, πολλά γκαγκ, νοσταλγικά ασπρόμαυρη φωτογραφία και ευρηματική σκηνοθεσία. Cult και πάσης Ελλάδος ! Έναν διανομέα γρήγορα παρακαλώ!
Πρόγραμμα Προβολών Φεστιβάλ: ΤΟΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ 7 Νοεμβρίου 2017 15:00
Και το χιούμορ συνεχίζεται από μια άλλη γυναικεία προοπτική, που επίσης παραπέμπει σε Γούντι Άλεν-και λόγω τοποθεσίας ίσως.
Everything is Wonderful της Πία Μέχλερ (ΗΠΑ/Ελλάδα 2016, 80’)
Νέα Υόρκη: η ευκατάστατη Γερμανίδα Λένα, παντρεμένη με Αμερικανό, πλήττει όλο και περισσότερο με τη φαινομενικά ανέμελη ζωή της στο όμορφο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. Η Μαρία, άνεργη ηθοποιός σε σαπουνόπερες, είναι πλέον μια απογοητευμένη σερβιτόρα. Όταν η Λένα διαπιστώνει ότι ο σύζυγός της την απατά, η Μαρία και η Λένα αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να βιώσουν μια εβδομάδα ξέφρενου πάρτι. Οι δυο τους μάχονται να βρουν την προσωπική τους ευτυχία, καθώς δοκιμάζουν τα όρια της ελευθερίας και της φιλίας τους.
Ένα girl movie, γεμάτο αισιοδοξία, τρέλα αλλά και με ένα αντρικό voice over να σχολιάζει τις πράξεις των κοριτσιών και να ορίζει ουσιαστικά το πεδίο δράσης τους. Οι νευρώσεις είναι σε πρώτη ζήτηση αφού βρισκόμαστε στην πατρίδα τους τη Νέα Υόρκη και το casual sex γίνεται περιστασιακό φάρμακο μέχρι να αποκατασταθεί (ή όχι) η τάξη. Αν και δεν είναι όλα wonderful η ταινία είναι ένα ευπρόσωπο δείγμα Indie American cinema, και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις, με μια Τώνια Σωτηροπούλου πολύ ικανοποιητική ως struggling actress στην πόλη των ευκαιριών (και με εξαιρετική προφορά των Αγγλικών).
Με τους: Τώνια Σωτηροπούλου, Pia Mechler, Αλέξη Γεωργούλη.
Τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ (πάρα πολύ) καθώς περνάμε στις Φλαμανδικές ακτές εκεί που μια φαμίλια αντρών προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το πατρικό αλιευτικό και με τα μύρια όσα μυστικά και λάθη βαραίνουν τις ψυχές τους.
Cargo (Φορτίο) του Ζιλ Κουλίερ (Βέλγιο/Ολλανδία-2017, 91’)
Ένας άνδρας πέφτει από το αλιευτικό του σκάφος στα παγωμένα νερά της Βόρειας Θάλασσας και βυθίζεται σε κώμα, αφήνοντας τους τρεις γιους του να διαχειριστούν τον ψυχικό κλονισμό τους, την οικογενειακή επιχείρηση, ένα δυσθεώρητο χρέος και τις προσωπικές τους υποθέσεις.
Σκληρή κοινωνική ταινία, με στέρεους χαρακτήρες, δυνατές ερμηνείες, ανατροπές στερεότυπων και μια αβάσταχτη απόγνωση να τυλίγει την υγρή νύχτα της Οστάνδης, που οδηγεί τους τρεις αδελφούς να αναμετρηθούν μεταξύ τους αλλά και με τα κρυφά τους απωθημένα καθώς αναζητούν τόπο να σταθούν και να ριζώσουν.
Η ταινία συμμετέχει με αξιώσεις στο Διεθνές Διαγωνιστικό.
Πρόγραμμα Προβολών Φεστιβάλ: OΛYMΠION 7 Νοεμβρίου 2017 15:30 και ΦPINTA ΛIAΠΠA 8 Νοεμβρίου 2017 18:30.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, στην ύπαιθρο έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής παίχτηκε ένα αναπάντεχο δράμα, τρανή απόδειξη για τις ανθρώπινες ομοιότητες απανταχού της οικουμένης, παρά τις εθνολογικές και φυλετικές διαφορές μας.
The Wound (Η Πληγή) του Τζον Τρένγκοουβ (Νότια Αφρική - 2017, 88’)
Η παραδοσιακή ukwaluka είναι η τελετουργία της περιτομής που ακολουθούν οι έφηβοι της φυλής Xhosa της Νοτίου Αφρικής, περιμένοντας την πληγή στο σώμα και στην ψυχή τους να κλείσει από μόνη της. Ο Κολάνι είναι ένας εργάτης που καλείται να μυήσει μια ομάδα αγοριών σε μια τέτοια τελετή στα βουνά που εκτείνονται πάνω απ’ το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Όλα καλά και παραδοσιακά- με μια μικρή διαφορά. Ο Κολάνι κρύβει την ιδιαιτερότητά του και τις ευαισθησίες του και αν και μόνος χωρίς οικογένεια, επιστρέφει κάθε χρόνο εκεί για να ξεθάψει τις όποιες ενορμήσεις είχε αφήσει πίσω στο παρελθόν. Ο προστατευόμενός του όμως, νεαρός από εύπορη οικογένεια της πόλης, δε μασάει και δεν του αρέσουν καθόλου τα μυστικά και η καταπίεση. Η «κατασκήνωση» των πολεμιστών δεν θα τελειώσει καλά.
Συνδυάζοντας την εμμονή στη λεπτομέρεια ενός ανθρωπολόγου με την τρυφερότητα ενός συνωμότη της ηδονής, ο Νοτιοαφρικανός σκηνοθέτης μιλά για το επώδυνο παιχνίδι της κατασκευής της αρρενωπότητας, ενώ διαλύει τα στερεότυπα του εξωτισμού. Το εξωτικό δεν είναι απαραίτητα γοητευτικό ή πρωτότυπο. Μπορεί να είναι καταπιεστικό, αναχρονιστικό και να κρύβει πολλούς κινδύνους. Όπως κίνδυνοι παραμονεύουν όταν οι παραδόσεις αρχίζουν και γίνονται βραχνάς και να επηρεάζουν τα θέλω και τις ζωές. Μια αναπάντεχη προσθήκη στο queer cinema με μια δόση National Geographic.
Αυτά ήταν απλώς μερικά δείγματα από το πλούσιο πρόγραμμα που συνεχίζεται ακάθεκτο!
