58ο ΦΚΘ: Ο Harry, η Charlotte και το Κτήνος μέσα μας

Όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο πολύ «ζεσταίνεται» η μηχανή του Φεστιβάλ και αρχίζει να διαμορφώνεται η γενικότερη εικόνα από τις πρόσφατες κινηματογραφικές παραγωγές που συμμετέχουν στα διάφορα προγράμματα.

 

Αντανάκλαση ενός κόσμου βίαιου, σκοτεινού και μελαγχολικού, οι περισσότερες ταινίες, άσχετα με την ποιότητα ή την επιτυχία τους, δεν είναι φτιαγμένες από το υλικό που λες «θα μου φτιάξει το κέφι». Κάθε άλλο! Οι περισσότεροι δημιουργοί φλέγονται να καταθέσουν την επείγουσα αλήθειά τους όπως η Λάουρα Μόρα στο Ο Χεσούς πρέπει να πεθάνει (Matar a Jesús): μια νεαρή φοιτήτρια στο Μεντεγίν της Κολομβίας, παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας του καθηγητή πατέρα της και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση όταν αναγνωρίζει τον νεαρό εκτελεστή του. Η κατάσταση ξεφεύγει φυσικά αφού θύτες και θύματα στο ίδιο καζάνι βράζουν σε μια χώρα που αόρατες δυνάμεις κινούν τα νήματα. Η πρωτοεμφανιζόμενη Λάουρα Μόρα αυτοβιογραφεί τα τραγικά νεανικά της χρόνια και το αποτέλεσμα είναι ένα εκρηκτικό tour de force βίας, λανθάνοντος ερωτισμού και άδικα ξοδεμένης νιότης. 

Ο Χεσούς πρέπει να πεθάνει (Matar a Jesús) της Λάουρα Μόρα (Κολομβία -2017,  92΄) 

 

Μια άλλη νέα σκηνοθέτης, η Αφρικανή Ρουνγκάνο Νιόνι, μας ταξιδεύει στη Ζάμπια των προλήψεων και των προκαταλήψεων για να αφηγηθεί μεταξύ πραγματικότητας και μύθου την ιστορία της μικρής ορφανής Σούλα που κατηγορήθηκε ως μάγισσα με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό της σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μαγισσών καταμεσής της ερήμου. Σ’ αυτόν τον καταυλισμό, κάτι ανάμεσα σε άβατο, φυλακή και τουριστική ατραξιόν, έπρεπε να μένει δεμένη με μια μακριά, λευκή κορδέλα σ’ ένα δέντρο – αλλιώς θα μεταμορφωνόταν λέει μαγικά σε κουνέλι. Κι όμως υπάρχουν μεγάλες μάζες ανθρώπων στην Αφρική που πιστεύουν ακόμη στη μαγεία και τις μάγισσες, μια δοξασία που μπορεί άνετα να γίνει (και γίνεται) αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους προκειμένου να ξεφορτωθούν κάποιες ενοχλητικές γυναίκες. Αλλόκοτη ιστορία που κάνει το δυτικό θεατή να δυσκολεύεται να πιστέψει αυτό που βλέπει και να εξοργίζεται από τα ψυχικά βασανιστήρια και την αμάθεια που περνιέται για πολιτιστική διαφορά.    

Δεν είμαι μάγισσα (Am Not Witch) της Ρουνγκάνο Νιόνι (Βρετανία/Γαλλία 2017, 92’) 

 

 

Η Σάρλοτ Ράμπλιγκ δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις δύσκολες ερμηνευτικές επιλογές της. Στη Χάνα του Αντρέα Παλαόρο είναι μια ηλικιωμένη καθαρίστρια στα πρόθυρα της κατάρρευσης καθώς ο σύζυγός της οδηγείται στη φυλακή για ένα προφανώς ειδεχθές έγκλημα το οποίο δεν κατονομάζεται. Καθώς η εύθραυστη ηρωίδα μένει μόνη και έρημη και-όπως κατανοούμε σταδιακά-κοινωνικά αποκλεισμένη, προσπαθεί να σηκώσει με αξιοπρέπεια ένα φορτίο πολύ βαρύ για τους ώμους μιας γυναίκας μόνης. Η μεγάλη ηθοποιός καταφέρνει επάξια να αποδώσει αυτό το βάρος και γίνεται βασικός λόγος παρακολούθησης για μια ταινία αργή, υπαινικτική και μινιμαλιστική που όσο περνάει η ώρα βαραίνει επικίνδυνα στους ώμους του θεατή. Μια ταινία για σινεφίλ κοινό με υπομονή και εγρήγορση αλλά και με ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που αξίζει τον κόπο. Προσεχώς και στις οθόνες από την Seven Films. 

Hannah του Αντρέα Παλαόρο (Βέλγιο/Ιταλία/Γαλλία 2017, 95’) 

Στο νησί του Τζέρζι στην Αγγλία, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, μας μεταφέρει ο Μάικλ Πιρς στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο στις ταινίες μεγάλου μήκους με το Κτήνος. Μια νεαρή μεσοαστή από συντηρητική οικογένεια με άρρωστο πατέρα και καταπιεστική μητέρα, ένα κορίτσι με βίαιο ιστορικό στο σχολείο όταν ήταν μικρή, ξεφεύγει από τον κύκλο της όταν ερωτεύεται έναν ατίθασο και ανεξάρτητο νεαρό που ωστόσο είναι ο βασικός ύποπτος για μια σειρά από ειδεχθείς φόνους κοριτσιών. Πατώντας γερά στη βρετανική παράδοση των αστυνομικών θρίλερ των 70s, ο Πιρς χτίζει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και δημιουργεί ένα κλίμα συνεχούς αμφιβολίας για τους χαρακτήρες ωστόσο το μάλλον χαοτικό και αποσπασματικό σενάριο και τα αλλεπάλληλα φινάλε δεν βοηθούν το σύνολο να ξεπεράσει το απλώς ευπρόσωπο. Όχι ακριβώς η ταινία που θα περίμενε κανείς σε ένα φεστιβάλ, οι φίλοι των θρίλερ όμως και τα multiplex δεν θα ενοχληθούν καθόλου από τις αδυναμίες της.   

Κτήνος (Beast) του Μάικλ Πιρς (Βρετανία -2017,  107΄) 

 

 

Αφήνοντας στην άκρη την ανθρώπινη κτηνωδία, ερχόμαστε να φιλοσοφήσουμε για το νόημα της ύπαρξης και την αποδοχή του αναπόφευκτου στο σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός σπουδαίου καρατερίστα του Χόλιγουντ αλλά και κορυφαίο κύκνειο άσμα ενός επίσης εξαίρετου και πολυαγαπημένου καρατερίστα. Ο Τζον Κάρολ Λιντς σκηνοθετεί τον Χάρι Ντιν Στάντον στο Lucky και μια καριέρα σκηνοθέτη ξεκινά καθώς μια καριέρα ηθοποιού κλείνει με τον πιο λαμπρό τρόπο. Η απλή ιστορία ενός υπερήλικα μοναχικού βετεράνου που ζει σε ένα χωριό κοντά στην έρημο δίνει το έναυσμα για μια φιλοσοφημένη θεώρηση της ύπαρξής μας, για την αποδοχή του θανάτου και την αγάπη ως συνδετικό ιστό μιας εφήμερης ζωής. Μεγάλη ερμηνεία-παρακαταθήκη από τον πρόσφατα αποδημήσαντα Χάρι Ντιν Στάντον, υπέροχοι καρατερίστες σε καλογραμμένους ρόλους και φοβερές ατάκες που θα αφήσουν εποχή σε μια ταινία με ατμόσφαιρα που παραπέμπει τόσο στο σινεμά του Τζάρμους όσο και στο Straight Story του Ντέιβιντ Λιντς ο οποίος εδώ εμφανίζεται σε ένα χαρακτηριστικό ρόλο.

Από τις ταινίες που δεν χάνονται με τίποτα!!!

Θα προβληθεί προσεχώς στις αίθουσες σε διανομή της Filmtrade 

Lucky του Τζον Κάρολ Λιντς (ΗΠΑ -2017,  88΄) 

 Και το Φεστιβάλ μπαίνει στην τελική του ευθεία…