Hostiles – Ταξιδεύοντας με τον εχθρό μου

Παραγωγή: ΗΠΑ – 2017

Διάρκεια: 134 λεπτά

Βαθμολογία: _{* * * ½} 

Είδος: Γουέστερν 

Σκηνοθεσία: Scott Cooper

Πρωταγωνιστούν: Christian Bale, Rosamund Pike, Wes Studi, Ben Foster, Stephen Lang, Rory Cochrane, Jesse Plemons, Timothée Chalamet, Jonathan Majors, Adam Beach, Q'orianka Kilcher, Xavier Horsechief, Paul Anderson, Ryan Bingham, Peter Mullan, Robyn Malcolm, Scott Wilson, Bill Camp, John Benjamin Hickey, Scott Shepherd.

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Οχυρό Μπέρινγκερ, ένα απομονωμένο στρατιωτικό φυλάκιο στο Νέο Μεξικό. Η χρονιά είναι 1892 και το Φαρ Ουέστ οδεύει προς το τέλος του. Στο Οχυρό υπηρετεί ένας θρυλικός λοχαγός ο Τζόζεφ Τζ. Μπλόκερ ο οποίος διατάσσεται να συνοδεύσει ένα Ινδιάνο αιχμάλωτο και την οικογένειά του, πίσω στην ιερή γη τους στη Μοντάνα. Δεν πρόκειται για οποιοδήποτε Ινδιάνο αλλά για το επίσης θρυλικό Κίτρινο Γεράκι, αιμοσταγή πολέμαρχο Τσεγιέν που τώρα είναι ετοιμοθάνατος και έχει πάρει χάρη από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ για να γυρίσει και να πεθάνει στον τόπο του. Ο λοχαγός Μπλόκερ αντιτίθεται σφοδρά στο καθήκον που του ανατέθηκε αλλά αναγκάζεται να συμμορφωθεί αφού δεν του δόθηκε καμία επιλογή. Στη διάρκεια του ταξιδιού οι μέχρι πρότινος ορκισμένοι εχθροί συναντούν μια νεαρή χήρα της οποίας η οικογένεια δολοφονήθηκε άγρια από μια συμμορία Κομάντσι. Οι κίνδυνοι του ταξιδιού είναι πολλοί: δύσβατο και κακοτράχαλο τοπίο, εχθροί που παραμονεύουν σε κάθε φαράγγι. Άραγε θα τα καταφέρουν να περάσουν αλώβητοι μέσα από αυτή τη δοκιμασία;

Μια σειρά από χαρακτήρες που μοιάζουν εκτός κάδρου και εποχής, σαν να έχει σημάνει ήδη η ημερομηνία λήξης τους, παρελαύνει από το σκοτεινό και απαισιόδοξο αυτό road movie, ταξίδι προς το θάνατο ως ύστατη συμφιλίωση και άφεση αμαρτιών. Ένα ταξίδι που παραπέμπει στις πιο κλασικές στιγμές του είδους και στους μεγάλους μάστορες του παρελθόντος, όπως ο Τζον Φορντ και ο Κλιντ Ίστγουντ, όπου σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες είναι εχθρικοί μεταξύ τους ή τουλάχιστον καχύποπτοι, κατάσταση που ανατρέπεται σταδιακά όσο πλησιάζει-όχι χωρίς αιματηρές απώλειες- το τέλος της διαδρομής. Μιας διαδρομής αργής και συνεχώς διακοπτόμενης κατά τη διάρκεια της οποίας θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την ιδεολογική αποδόμηση της «Αμερικάνικης ψυχής». Δεν είναι εξάλλου τυχαία η προμετωπίδα που μας εισάγει στην ταινία: κατά τα λόγια του D.H.Lawrence «Η αμερικανική “ψυχή” είναι σκληρή, μοναχική, στωική αλλά και φονική. Ποτέ δεν κατάφερε να μαλακώσει μέχρι σήμερα». Κι όταν λέμε αμερικάνικη ψυχή δεν εννοούμε μόνον τους λευκούς έποικους…

Ανατρέχοντας λοιπόν στο τέλος της καταστολής των Ιθαγενών και στις απαρχές του εξανθρωπισμού της Άγριας Δύσης ο Κούπερ κάνει ένα αιχμηρό σχόλιο για την σημερινή κοινωνική κατάσταση στις ΗΠΑ του Τραμπ, της φυλετικής βίας και της οικονομικής ανισότητας. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από τότε εκτός από το φανταχτερό περίβλημα. Φυσικό λοιπόν επακόλουθο να μην αρέσει ιδιαίτερα η ταινία πέραν του Ατλαντικού και να μην καταφέρει να διακριθεί σε Βραβεία και Ενώσεις, παρά την πολύ αξιόλογη καλλιτεχνική της επιμέλεια, την υπέροχη φωτογραφία και την συγκλονιστική υπόκωφη ερμηνεία του Κρίστιαν Μπέιλ. Α! και την μικρή αλλά χαρακτηριστική παρουσία του ανερχόμενου Τίμοθι Σαλαμέ (υποψήφιου για το Να με φωνάζεις με το όνομά σου).

Αν ο Κλιντ Ίστγουντ των Ασυγχώρητων όριζε διάδοχο, ο Σκοτ Κούπερ σ αυτή την καλύτερη σκηνοθετική του στιγμή θα ήταν από τους επικρατέστερους υποψήφιους.  

Διανομή: Odeon

Στις αίθουσες από 22.02.18