La Villa – Το Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα

Παραγωγή: Γαλλία - 2017

Διάρκεια: 107 λεπτά

Βαθμολογία: _{* * *} 

Είδος: Κοινωνικό 

Σκηνοθεσία: Robert Guédiguian

Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Jacques Boudet, Anaïs Demoustier, Robinson Stévenin, Yann Trégouët, Geneviève Mnich, Fred Ulysse, Diouc Koma, Haylana Bechir.

Υπόθεση: Ένας μικρός παραλιακός οικισμός σε ένα γραφικό όρμο έξω από τη Μασσαλία. Στο τοπίο δεσπόζει μια υπέροχη βίλλα που θυμίζει άλλες εποχές. Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της μόλις έχει πάθει εγκεφαλικό και τα τρία παιδιά του έχουν μαζευτεί στο πλευρό του, περιμένοντας το μοιραίο. Η Ανζέλ, διάσημη ηθοποιός που λείπει χρόνια στο Παρίσι, ο νεάζων Ζοζέφ με την κατά πολύ νεότερη ερωμένη του αλλά και ο Αρμάν που ζούσε εκεί κοντά στον πατέρα τους, λειτουργώντας το μικρό οικογενειακό εστιατόριο. Απέναντι, ένα άλλο ηλικιωμένο ζευγάρι, παλιοί φίλοι του πατέρα που ζουν μόνοι και τα βγάζουν δύσκολα πέρα, αρνούμενοι υπερήφανα κάθε βοήθεια από τον επιτυχημένο γιατρό γιο τους. Μόνοι επισκέπτες του χειμώνα τα στρατιωτικά περίπολα που αναζητούν λαθρομετανάστες που καταφθάνουν με βάρκες. Στο μικρό ορμίσκο, τα τρία αποξενωμένα αδέλφια, θα μοιραστούν συναισθήματα, αναμνήσεις, ενοχές και μυστικά και θα αναμετρηθούν με το παρελθόν και τα αγνά ιδανικά του πατέρα τους. Ωστόσο, ένα απρόσμενο γεγονός, θα τους κάνει να αναθεωρήσουν τα πάντα. 

Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, ο αγαπημένος Γάλλος δημιουργός που μας χάρισε το αριστουργηματικό «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», επιστρέφει στα περίχωρα της αγαπημένης του Μασσαλίας, με μια ταινία οικογενειακής επανένωσης, εμπνευσμένη από τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ.

Η ουτοπία ενός αριστερού «παράδεισου», το όνειρο της νεολαίας του 68, αποτυπώνεται στην νέα ταινία του Γκεντιγκιάν μέσα από έναν οικισμό εξοχικών κατοικιών-όνειρο ζωής για μια παρέα αφοσιωμένων φίλων με επικεφαλής τον ασθενή πάτερ φαμίλια της οικογένειας. Απέναντι το ηλικιωμένο ζευγάρι των πρώην επαναστατών με το ζόρι τα βγάζει πέρα με τις πενιχρές του συντάξεις αλλά διατηρεί την υπερηφάνεια και την υπαρξιακή του αξιοπρέπεια, αρνούμενο να μεταβληθεί σε κοινωνικό βαρίδι για την επόμενη γενιά. Γύρω τους κινούνται οι δυο επόμενες γενιές, τα μεσόκοπα αδέλφια με τις ματαιωμένες τους ελπίδες για ευτυχία και οι νεότεροι που κινούνται ανάμεσα στο κοινωνικό περιθώριο και την ψυχρή ανταγωνιστική λογική της σύγχρονης οικονομίας. Ο Γκεντιγκιάν προτείνει ως καταλύτη σ αυτή την αφασική μετάλλαξη των ευρωπαϊκών κοινωνικών οραμάτων την ανθρωπιστική φροντίδα για τους πρόσφυγες κάνοντας έναν χρονικό και οικογενειακό παραλληλισμό. Ουτοπία για την ουτοπία αλλά καλογραμμένη και καλοπαιγμένη, η ταινία ανοίγει και κλείνει ποιητικά με το βλέμμα καρφωμένο στην απεραντοσύνη της θάλασσας, πέρα από τον παραδεισένιο όρμο. 

Όπως δήλωσε ό ίδιος, «…Η ιδέα ήταν να γυρίσω όλη την ταινία στον όρμο του Μεζάν, κοντά στη Μασσαλία, που πάντα μου θύμιζε σκηνικό θεάτρου. Τα πολύχρωμα σπιτάκια, χτισμένα πάνω στους λόφους, μοιάζουν περισσότερο με προσόψεις παρά με πραγματικές κατοικίες… το άνοιγμα προς τη θάλασσα μεταμορφώνει τον ορίζοντα σε ένα σκηνικό… σαν ένα ζωγραφισμένο καμβά… ειδικά με το χειμωνιάτικο φως, όπου όλοι έχουν φύγει. Μεταμορφώνεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σκηνικό, μελαγχολικό και πανέμορφο. Σε αυτή την υπαίθρια «φούσκα», μερικά αδέλφια και αδελφές, πατεράδες και μητέρες, φίλοι και εραστές ανταλλάσσουν τόνους αγάπης…Όλοι αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες …βρίσκονται σε αυτό το σημείο της ζωής τους που έχουν μία ακούσια αίσθηση του χρόνου που περνάει, του κόσμου που αλλάζει…

Το μονοπάτια που είχαν ανοίξει, σιγά-σιγά κλείνουν. Πρέπει συνεχώς να τα διατηρούν… ή πρέπει να ανοίξουν νέα. Ξέρουν ότι ο κόσμος τους θα εξαφανιστεί μαζί τους… Ξέρουν επίσης ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς αυτούς… Θα είναι καλύτερος ή χειρότερος;

Τι θα μείνει από αυτούς όταν θα έχουν φύγει; Μέσα σε αυτές τις σκέψεις, ξαφνικά κάτι συμβαίνει που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα: τρία παιδιά επιζώντες από μία ναυαγισμένη βάρκα, κρύβονται μέσα στους λόφους. Είναι δύο αδέλφια και η αδελφή τους. Όπως και οι πρωταγωνιστές μας. Και αυτό φέρνει πίσω ένα συναίσθημα αδελφοσύνης, καθώς αποφασίζουν να κρατήσουν αυτά τα παιδιά μαζί τους. Πιστεύω πολύ σε αυτή τη σχέση. Υπάρχει κάτι στην «παγκοσμιοποίηση» που φυσικά συνδέεται ως έννοια με το μέλλον». 

Eπίσημη Συμμετοχή στο 74ο Φεστιβάλ Βενετίας, το φιλμ του Γκεντιγκιάν, δείγμα Γαλλικού κοινωνικού σινεμά, με έμφαση στο καλό σενάριο και τις ερμηνείες, ήταν υποψήφιο στα Σεζάρ για τη δυναμική ερμηνεία της νεαρής Αναϊς Ντεμουστιέ. 

Διανομή: Weird Wave

Στις αίθουσες από 01.03.18