Le Brio – Το Ταλέντο

Παραγωγή: Γαλλία/Βέλγιο - 2017 

Διάρκεια: 95 λεπτά 

Είδος: Δραματική Κομεντί 

Βαθμολογία: * * * 

Σκηνοθεσία: Yvan Attal 

Πρωταγωνιστούν: Daniel Auteuil, Camélia Jordana, Yasin Houicha, Nozha Khouadra, Nicolas Vaude, Jean-Baptiste Lafarge, Virgil Leclaire, Zohra Benali. 

Υπόθεση: Η Νεϊλά, πρωτοετής φοιτήτρια Νομικής και κόρη Αράβων μεταναστών γεννημένη στη Γαλλία, ζει στα λαϊκά προάστεια του Παρισιού με το όνειρο να γίνει δικηγόρος. Με το καλημέρα όμως στην πρώτη της μέρα στο Πανεπιστήμιο, γίνεται στόχος ρατσιστικών σχολίων από τον καθηγητή Πιέρ Μαζάρ, ιδιόρρυθμο, συντηρητικό και γνωστό για τον προκλητικό και προβοκατόρικο χαρακτήρα του. Ο καθηγητής, προκειμένου να επανορθώσει για την χυδαία συμπεριφορά του και να γλυτώσει κι αυτή τη φορά το πειθαρχικό, υπακούει στην εντολή του Διευθυντή της Σχολής και αναλαμβάνει να προετοιμάσει την Νεϊλά ώστε να λάβει μέρος στον πανεθνικό διαγωνισμό Ρητορικής. Η προετοιμασία δεν θα είναι εύκολη αφού ο κυνικός και ιδιαιτέρως απαιτητικός καθηγητής θα φθάσει στα όριά της τη νεαρή φοιτήτρια που κι αυτή δεν είναι και κανένα εύκολο παιδάκι. Για να πετύχει όμως η προσπάθεια θα πρέπει και οι δύο να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους, να συνεργασθούν και να δουν τα θετικά της υπόθεσης. Ούτε εύκολο ούτε ακατόρθωτο! 

Το συντηρητικό πρόσωπο της Γαλλικής κουλτούρας συγκρούεται με την ορμητική δύναμη της μετανάστριας από τα λαϊκά στρώματα, της «άλλης» που προσπαθεί να πάψει να είναι η «άλλη» και να γίνει μια άλλη, μια βέρα Γαλλίδα. Η ρητορική ευγλωττία είναι ένα καλό πεδίο εφαρμογής αυτής της προσπάθειας τόσο για την ηρωίδα μας όσο και για την ίδια την ταινία που δεν φαίνεται ποτέ να αναρωτιέται πραγματικά τι είναι στην ουσία αυτό για το οποίο αγωνίζεται η δυναμική και συναισθηματικά κινούμενη ευέξαπτη Νεϊλά. Αυτό που μοιάζει ως δικαίωση και κατάκτηση δεν είναι παρά η εκμάθηση μέσω της ρητορικής του πώς να γίνεις Γαλλότερος των Γάλλων, η κατάκτηση μιας άλλης εθνικής ταυτότητας μέσω της διδασκαλίας της ανατροπής της αλήθειας και της λογικής. Ειρωνία;

 

Μέχρι πάντως το (κάπως πικρό και ειρωνικό) φινάλε, παρακολουθούμε ένα πνευματώδες πνευματικό μπρα ντε φερ που κατά διαστήματα εμβολιάζεται με χολιγουντιανά κλισέ κολεγιακών ταινιών, πότε με επιτυχία πότε με άχαρο και εμφανή τρόπο. Το παιγνίδι είναι όλο πάνω στο πρωταγωνιστικό δίδυμο που, τι να πεις, είναι χάρμα οφθαλμών να το παρακολουθείς πως ελίσσεται λεκτικά και σωματικά σε μια «μονομαχία στο αμφιθέατρο» μέχρι να καταλαγιάσει σε μια αναγκαστική συνύπαρξη προς το κοινό συμφέρον. Αυτή τη συμφέρουσα συνύπαρξη προμοτάρει ο ταλαντούχος κύριος Ατάλ, που ως ηθοποιός ό ίδιος, εξάγει το ερμηνευτικόν έλαιον από τους δύο πρωταγωνιστές και φυσικά τους στέλνει στην απονομή των Βραβείων Σεζάρ. Τρεις υποψηφιότητες (καλύτερη ταινία, καλύτερος ανδρικός ρόλος για τον μέγα Ντανιέλ Οτέιγ, καλύτερη γυναικεία πρώτη εμφάνιση για την Καμέλια Τζορντανά που το κέρδισε κιόλας).  

Σωστός ρυθμός, δυναμικό μοντάζ, ιδιαίτερο σάουντρακ που ανοίγει και κλείνει με το κλασσικό Inner City Blues του Μάρβιν Γκέϊ και ένα Παρίσι μουντό και ψυχρό να αναδίδει μια αίσθηση πολυτελούς παγίδας που κυκλώνει την μελαμψή επίδοξη δικηγόρο και πλήρως ενταγμένη πολίτη της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Θα ήθελα να έβλεπα αντιδράσεις αν έβγαινε (λέμε τώρα) μια παρόμοια Ελληνική ταινία. Εθνικά γλέντια θα είχαμε…,

Διανομή: Spentzos Films 

Στις αίθουσες από 17.05.18