Η κινηματογραφική εβδομάδα από 30 Αυγούστου

Καθώς ολοκληρώνεται το τρίμηνο Ιουνίου-Αυγούστου τα εισιτήρια αρχίζουν επιτέλους να παίρνουν τον ανήφορο. 141 χιλιάδες οι θεατές του προηγούμενου 7ημέρου από 103 χιλιάδες την προ-προηγούμενη εβδομάδα και μεγάλος κερδισμένος ο Meg ο Κυρίαρχος του Βυθού που πλησίασε τους 50 χιλιάδες θεατές. Βέβαια το φετινό καλοκαίρι ήταν κάπως πεσμένο σε σχέση με το 2017, με 1691 χιλιάδες θεατές έναντι 1729 χιλιάδων πέρυσι (ποσοστό μείωσης 2,2%- να λιγάκι, όσο πατάει η γάτα…) Παρά τις γκρίνιες μας για την υπερπροσφορά β’ διαλογής θεάματος, προφανώς κάποιες ταινίες δούλεψαν περισσότερο και κράτησαν τον κόσμο στις αίθουσες οπότε και οι διανομείς συνεχίζουν απτόητοι να τις τροφοδοτούν με πλήθος νέων ταινιών (8 αυτή την εβδομάδα) αλλά και με κάποιες εκπληκτικές επανεκδόσεις.   

Το χορό της εβδομάδας σέρνει η σούπερ επιτυχία του Τομ Κρουζ με την φρέσκια κινηματογραφική του εκδρομή ως Ίθαν Χαντ στο «Επικίνδυνη Αποστολή: Η πτώση» όπου γίνεται ο κακός χαμός από καταδιώξεις, πτώσεις, εκρήξεις και ανατροπές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου (βλέπε εδώ )

Μια άλλη σούπερ περιπέτεια sci-fi μας μεταφέρει σε ένα σκοτεινό hi tech μέλλον όπου ο άτυχος ήρωάς μας αναγκάζεται να περάσει από σωματικό Upgrade για να πάρει εκδίκηση για τη δολοφονία της γυναίκας του (βλέπε εδώ ). 

Η Βρετανική ερμηνευτική πινελιά της εβδομάδας (και τι πινελιά, πίνακας ολόκληρος!) ανήκει εξ ολοκλήρου στην καθηλωτική Έμα Τόμσον, ως δικαστίνα που καλείται να πάρει αποφάσεις επί προσωπικού τόσο για τη ζωή των άλλων όσο και για τη δική της στο «Νόμος περί τέκνων» (The children act) του Richard Eyre. Ο Ίαν Μακγιούαν γράφει το σενάριο, διασκευάζοντας δικό του βιβλίο, κάτι που δεν είναι απαραίτητα καλό για τη συνολική εικόνα της ταινίας. Ερμηνείες όμως…γουάου!!!

 

Κάπου αλλού, σε μια απόμακρη γωνιά χαμένη στο χρόνο στο Μεξικό, ένας νεαρός γλωσσολόγος αγωνίζεται να σώσει μια αρχαία τοπική διάλεκτο την οποία πλέον μιλούν μόνο δύο ηλικιωμένοι οι οποίοι ωστόσο αρνούνται να μιλήσουν μεταξύ τους εδώ και πολλά χρόνια. Ο λόγος αυτής της αποξένωσης θα συγκλονίσει τόσο τον ήρωά μας όσο και τις απόψεις και του πιο προοδευτικού κοινού σχετικά με τη σημασία του πολιτισμού, της θρησκείας και τη διαχρονικά προβληματική σχέσης τους με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Όλα αυτά στο πολυβραβευμενο  Μεξικάνικο δράμα «Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα» (Sueno en otro idioma).

 

«Κοίτα ποιος γύρισε» μας λέει ο Ιταλός σκηνοθέτης Λούκα Μινιέρο στo Ιταλικό remake μιας γερμανικής κωμωδίας για τον Χίτλερ (άπαιχτης στη χώρα μας). Το Sono Tornato, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος, ξαναζωντανεύει τον δικτάτορα Μουσολίνι στη σύγχρονη διαλυμένη Ιταλία και τα αποτελέσματα είναι τραγελαφικά αλλά και ανατριχιαστικά σε μια ταινία που, αν δεν σκόπευε στο χιούμορ, θα έστελνε ρίγη σε πολλές ραχοκοκαλιές με τον ειρωνικό τρόπο με τον οποίο πραγματεύεται την αμετανόητη ροπή του ανθρώπου προς το κακό που αντιπροσωπεύει ο φασισμός και τους διαχρονικούς τρόπους που βρίσκει για να διατηρείται ελκυστική η εκάστοτε εξουσία.

 

«Ένα φανταστικό σπίτι» στα ηλιοκαμένα περίχωρα της Σάντα Φε στο Νιου Μέξικο στεγάζει ένα κάπως ανορθόδοξο ζευγάρι: Εκείνος είναι διάσημος (και κάπως σιτεμένος) τηλεοπτικός σεφ κι o άλλος εκείνος είναι αρκετά νεότερος και παραγωγός του τηλεοπτικού show τους. Την ανέμελη και ευκατάστατη ζωή τους αναστατώνει η έλευση ενός προβληματικού δεκάχρονου με τον οποίο αναγκάζονται να συγκατοικήσουν. Ποιο είναι τελικά το Ideal Home στη σύγχρονη νευρωτική εποχή αναρωτιέται ο έμπειρος σκηνοθέτης Άντριου Φλέμινγκ έχοντας ως ατού δυο γερές αναπάντεχες ερμηνείες από δυο σταρ του μεγέθους των Στιβ Κούγκαν και Πολ Ραντ (ναι αυτού του Ant-Man). 

 

«Η εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου» μας μεταφέρει σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό της Γεωργίας, εκεί όπου τοποθετείται ένας χαμηλών τόνων νέος ιερέας μετά το θάνατο του προηγούμενου. Εκεί σ αυτό τον απάτητο παράδεισο όμως κατοικεί ο πειρασμός με τη μορφή δασκάλας του πιάνου που η ομοιότητά της με τη Μέριλιν Μονρό δεν περνά απαρατήρητη από τον σινεφίλ παπά (που άφησε σπουδές σκηνοθεσίας για την ιεροσύνη). Μετά τα εξαιρετικά, υποψήφια για Oscar, Μανταρίνια, ο ταλαντούχος Γεωργιανός δημιουργός Ζάζα Ουρουσάτζε μας μεταφέρει με υποβλητικό τρόπο σε ένα ειδυλλιακό χωριό χαμένο κάπου στο παρελθόν για να μας παρουσιάσει μια σινεφίλ βερσιόν του προπατορικού αμαρτήματος. Εντυπωσιακή οπτικά ταινία, σχεδόν απαράδεκτα αναχρονιστική όμως από άποψη περιεχομένου.  

 

Στο μνημειωδών διαστάσεων Che, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ στήνει με μαεστρία το πορτρέτο του θρυλικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα μέσα από δύο ταινίες παραγωγής 2008 που έρχονται για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες μετά από δέκα χρόνια. Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε τον Φιντέλ Κάστρο να φτάνει στην Κούβα με 80 αντάρτες. Ανάμεσά τους είναι κι ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, ένας Αργεντίνος γιατρός που έχει τον ίδιο στόχο με τον Φιντέλ : την ανατροπή του διεφθαρμένου δικτάτορα Μπατίστα. Η ταινία παρακολουθεί την ανοδική πορεία του Τσε στην Κουβανική Επανάσταση: από γιατρός γίνεται διοικητής και καταλήγει σε ήρωα της επανάστασης. Βραβείο ερμηνείας στις Κάνες για τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο. 

 

Πολλές όμως ακόμη ταινίες συνεχίζονται όπως το Mile 22, το Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου, η Κυρία από τύχη, οι επιτυχημένες επανεκδόσεις του Le Samourai και του Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας και φυσικά τα γαλλικά hits του καλοκαιριού Έτσι είναι η Ζωή και Θα έρθω κοντά σου σιγά-σιγά. Ξεχωρίζει επίσης το ιδιόρρυθμο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ίλντικο Ένιέντι «Ο 20ος μου αιώνας» (βλέπε εδώ ) που προβλήθηκε για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι στη χώρα μας.

Κι από βδομάδα σχεδόν μια ντουζίνα ταινίες θα αναζητήσουν τις τύχες τους στις αίθουσες: Η ανατριχιαστική Καλόγρια (Spin off από το Κάλεσμα και την Άναμπελ) η μελαγχολική Κουβανέζικη Candelaria και βέβαια η ultra4K επανέκδοση του αριστουργήματος του Κιούμπρικ 2001, 50 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή.