Loro
Παραγωγή: Ιταλία/Γαλλία - 2018
Διάρκεια: 145 λεπτά
Είδος: Πολιτική Σάτιρα
Βαθμολογία: * * *
Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Πρωταγωνιστούν: Toni Servillo, Elena Sofia Ricci, Riccardo Scamarcio, Kasia Smutniak, Euridice Axen, Fabrizio Bentivoglio, Roberto De Francesco, Dario Cantarelli, Anna Bonaiuto, Giovanni Esposito, Ugo Pagliai, Ricky Memphis, Duccio Camerini, Yann Gael, Alice Pagani.
Υπόθεση: Ο Σέρτζιο Μόρα, επιχειρηματίας από τον Τάραντα της Απουλίας, και η σύντροφός του Ταμάρα προσπαθούν με κάθε τρόπο να ανέβουν την κοινωνική και πολιτική κλίμακα με όπλο δωροδοκίες, όμορφα κορίτσια, πάρτι με ναρκωτικά και πολιτικές γνωριμίες μέσα από τις οποίες βάζουν στόχο να πλησιάσουν Εκείνον (Lui) τον θρυλικό πρώην Πρωθυπουργό. Αυτοί (Loro) και οι όμοιοί τους αποτελούν τον περίγυρο ενός βαθύπλουτου πολιτικού, ενός μάγου της επιφανειακής επικοινωνίας που όλοι λατρεύουν, ακόμη κι εκείνοι που τον μισούν. Του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Ο Πάολο Σορεντίνο επιχειρεί να συνδυάσει την πολιτική σάτιρα του Il Divo με την παρακμιακή γοητεία του Grande Bellezza μέσα από μια ιστορία sex and drugs and politics που οργανώνει σε ζωντανές εικόνες (ταμπλό βιβάν) τέλειας ομορφιάς που παραπέμπουν, όχι τυχαία, σε αισθητική διαφημιστικών κλιπ πολυτελείας. Ηθελημένο προφανώς, αφού εδώ έχει να κάνει με τον Βασιλιά των Ιταλικών Media που παρεμπιπτόντως έγινε επί μια δεκαετία και πλέον απόλυτο πρότυπο εξουσίας και επιτυχίας για μια χώρα που είχε καβαλήσει το καλάμι του παρελθόντος μεγαλείου, ζαλισμένη από την κόκα και τον εύκολο πλουτισμό. Κάτι σαν Ελλάδα αλλά στο πολύ πιο γκραντέ. Ο αυτοαποκαλούμενος και καλύτερος πωλητής του κόσμου, με ένα πλαστικό και ολίγον ειρωνικό πλατύ χαμόγελο καρφωμένο μονίμως στο πρόσωπό του, καταφέρνει να διατηρείται στην κορυφή πουλώντας επιφάνεια και ντόλτσε βίτα σε ένα λαό που μοιάζει να αρέσκεται στο παραμύθι του μεγαλείου. Μια μοντέρνα παρωδία Ρωμαίου αυτοκράτορα που στην απέραντη αυλή της νησιώτικης βίλας του (Σαρδηνία όπως…Μύκονος) διαθέτει μέχρι και τεχνητό ηφαίστειο που το βάζει μπροστά ως άλλος Νέρωνας προς τέρψη των προσκεκλημένων του, καθώς γύρω του τα μοντέρνα ρωμαϊκά όργια με κόκα και λοιπές ουσίες φθάνουν στο απόγειό τους.
Η λέξη κλειδί για αυτή την πρώτη Ιταλική δεκαετία του 21ου αιώνα είναι Ηδονή. Ηδονή για την εξουσία, την πολυτέλεια, την αιώνια ντόλτσε βίτα και εν τέλει ηδονή για τη σάρκα και ειδικότερα τη σφριγηλή κοριτσίστική σάρκα που βρίσκεται εν αφθονία στα περίχωρα τηλεοπτικών καναλιών, πρωθυπουργικών κατοικιών και κότερων. Τι να μας πουν και τα δικά μας (επαρχιακά) κότερα. Ο μέγας μάγιστρος της Ηδονής, ο μαιτρ της επιφάνειας που δεν κάνει να την ξύνεις και πολύ είναι ο Σίλβιο και στην ταινία του Σορεντίνο μέγας θαυμαστής και μιμητής του ο φιλόδοξος Σέρτζιο με την ασπρισμένη από την κόκα μύτη και την άμετρη πολιτική φιλοδοξία. Ο καβαλιέρε Σίλβιο και ο επιχειρηματίας (της νύχτας) Σέρτζιο είναι δύο όψεις ενός Ρωμαϊκού νομίσματος το οποίο ναι μεν μας παρουσιάζει σε όλη του τη διαφημιστική λάμψη ο Πάολο αλλά όπως φαίνεται του είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί στην απατηλή γοητεία του. Και οι εύκολες αλληγορίες με τον σεισμό της Άκουιλα δε βοηθάνε και πολύ. Το ότι η εικόνα του Μπερλουσκόνι, μετά από τόσα σκάνδαλα, δίκες και καταδίκες, είναι ακόμη εκεί ακμαία και λαμπερή στα 82 του, είναι δείγμα της εποχής αλλά και του τέλους των πολιτικών ιδεολογιών. Ακόμη και για λαμπερούς, βραβευμένους με Oscar, κινηματογραφιστές.
Αυτό που καταφέρνει και πάλι ο Σορεντίνο είναι να καθοδηγήσει τους πρωταγωνιστές του σε εμπνευσμένες ερμηνευτικές στιγμές, ιδιαίτερα τον Τόνι Σερβίλο που φέρει το πρόσωπό του σαν μια μάσκα τέλειας ευτυχίας και αυτοπεποίθησης. Δεν προσβάλλομαι ποτέ λέει σε κάποια φάση και γίνεται απόλυτα πιστευτό ότι το εννοεί.
Το σωστότερο βέβαια θα ήταν η ταινία να κρινόταν στις αρχικές διαστάσεις της ως δίπτυχο 204 λεπτών αφού η συντομευμένη της διεθνής βερσιόν, όσο προσεγμένη και να είναι, μια αφηγηματική ασυνέχεια την έχει.
Διανομή: Feelgood Entertainment
Στις αίθουσες από 18.10.2018
