Το Netflix γίνεται μέλος της Motion Picture Association of America
Και γιατί αυτή η μεταστροφή που ολοκληρώθηκε μόλις χθες με μια διακριτική ανακοίνωση-καλωσόρισμα μέλλεται να επηρεάσει ακόμη πιο ριζικά τον τρόπο κατανάλωσης θεάματος αλλά και το περιεχόμενό του.
Η Motion Picture Association of America (για συντομία MPAA) είναι η Ένωση Δημιουργών Κινηματογραφικού και Τηλεοπτικού Προγράμματος των ΗΠΑ. Έργο της είναι η παγκόσμια προώθηση της Αμερικανικής παραγωγής μέσω και νεωτεριστικών μεθόδων διανομής που διευρύνουν τις επιλογές θέασης του παγκόσμιου κοινού, η παροχή προστασίας και ενίσχυσης στους δημιουργούς, η γενικότερη στήριξη της βιομηχανίας του θεάματος, η προώθηση νέων τεχνολογιών και βέβαια ο χαρακτηρισμός καταλληλότητας των έργων, το περίφημο rating που επικυρώνεται με εκείνο το σηματάκι-υδρόγειο που βλέπουμε καμιά φορά στους τίτλους τέλους των ταινιών. Αυτό το τελευταίο αφορά αποκλειστικά την αμερικάνικη αγορά.
Μέλη της MPAA είναι οι μεγάλες εταιρείες του Hollywood: Walt Disney Studios Motion Pictures, Paramount Pictures Corporation, Sony Pictures Entertainment Inc., Twentieth Century Fox Film Corporation, Universal City Studios LLC, Warner Bros. Entertainment Inc. Από τις 22 Ιανουαρίου 2019 όμως, μέλος της MPAA είναι πλέον και το Netflix. Από το 1997 που ιδρύθηκε ως home entertainment πάροχος μέχρι την πρόσφατη μεταστροφή του σε παγκόσμιο γίγαντα του streaming με πάνω από 140 εκατομμύρια συνδρομητές, το Netflix δουλεύει σταθερά για την παγκόσμια επιβολή μιας διαφορετικής άποψης για τον τρόπο κατανάλωσης θεάματος που δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την κινηματογραφική αίθουσα αλλά ούτε και συμμορφώνεται στους αισθητικούς περιορισμούς του τηλεοπτικού προγράμματος.
Charles H. Rivkin, photo by Eli Meir Kaplan.
Από το 2017 Πρόεδρος και CEO της MPAA είναι ο Charles H. Rivkin, που έχει τεθεί επικεφαλής μιας παγκόσμιας αποστολής για την προώθηση και ενίσχυση του αμερικανικού κινηματογραφικού τηλεοπτικού και home entertainment τομέα. Πανεύκολο για τον πρώην διπλωμάτη και δραστήριο Πρέσβη των ΗΠΑ στη Γαλλία και πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών επί Ομπάμα, επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Διπλωματίας. Απλά συνεχίζει το Κυβερνητικό του έργο από μη Κυβερνητικό πόστο.
Όπως είπε και ο ίδιος στη χθεσινή προσφώνησή του «…τα μέλη μας είναι αφοσιωμένα στην προώθηση της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής βιομηχανίας, τόσο ως προς τον τρόπο που διηγούμαστε ιστορίες όσο και ως προς τον τρόπο που φθάνουν αυτές στο θεατή. Η προσθήκη του Netflix θα μας επιτρέψει να δουλέψουμε ακόμη πιο αποτελεσματικά για την παγκόσμια κοινότητα των δημιουργών ιστοριών και ανυπομονώ να δω τι θα καταφέρουμε όλοι μαζί».
Οι δύο υποψήφιες για Oscar πρωταγωνίστριες του Roma και τα παιδάκια τους
Έτσι λοιπόν από χθες το Netflix είναι και με τη βούλα major studio. Το πρώτο βήμα ήταν η επέκταση μέσω παραγωγής ίδιου προγράμματος και συμφέρουσας οικονομικής πολιτικής που έφερε συνδρομητές από όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, το δεύτερο ήταν η δημιουργία prestige με την επένδυση σε καλλιτεχνικά projects που κατάφεραν να κάνουν το γύρο των Φεστιβάλ (πλην Καννών) και να φθάσουν στις υποψηφιότητες Oscar με αποκορύφωμα την ανακοίνωση 13 υποψηφιοτήτων για 2 ταινίες του Netflix (10 η Roma και 3 το The Ballad of Buster Scraggs) την ίδια ακριβώς στιγμή που γινόταν δεκτό (με δόξα και τιμή) στην MPAA. Αυτή η κολεγιά ήταν και το τρίτο και καθοριστικό βήμα, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Disney οσονούπω θα λανσάρει τη δική της πλατφόρμα και θα αποσύρει το περιεχόμενό της από το Netflix. Όλα με σωστό timing.
Το μόνο προπύργιο αντίστασης σ αυτή την αμερικάνικη οικιακή εισβολή παραμένει η Γαλλία με τη σκληροπυρηνική της νομοθεσία για την προστασία της κινηματογραφικής αίθουσας, τη δύναμη της μεγαλύτερης Ευρωπαϊκής κινηματογραφικής βιομηχανίας και την σημαντικότερη βιτρίνα της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής, το Φεστιβάλ Καννών, τα διαγωνιστικά προγράμματα του οποίου παραμένουν off limits για το Netflix. Θα μου πεις υπήρξε η Βενετία όπου θριάμβευσε η Roma. Στην πολιτική όμως (γιατί περί παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής πρόκειται) όλα αυτά είναι ρευστά.
Το στρατηγείο του Netflix στο LA
Όταν σε λίγα χρόνια θα έχει αλλάξει τόσο πολύ ο τρόπος κατανάλωσης θεάματος, με τις πλατφόρμες των majors να ανταγωνίζονται για το ποια θα καθηλώσει το θεατή στον καναπέ χωρίς καμία διάκριση του παρεχόμενου θεάματος σε κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό, τότε μπορεί να υπάρξει και συντονισμένη αντίδραση από χώρες και κατά τόπους διανομείς ταινιών που δεν θα ξέρουν από πού τους ήλθε και θα κατηγορούν όπως πάντα τις κακές ΗΠΑ για την πολιτική τους. Οι ΗΠΑ όμως, Πρόεδρος φεύγει Πρόεδρος έρχεται, μια χαρά κάνουν την πολιτική τους με εμπροσθοφυλακή την προσοδοφόρα βιομηχανία θεάματος και έχουν θεσμούς που δουλεύουν αποτελεσματικά για την προστασία του εμπορίου και των θέσεων εργασίας τους. Μέχρι να τους μοιάσουμε σ αυτά και σε πολλά άλλα ας απολαύσουμε την ελευθερία επιλογής (χολιγουντιανού) προγράμματος. Αχ αυτός ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός…
