Rocketman

Παραγωγή: Βρετανία/ΗΠΑ – 2019 

Διάρκεια: 121 λεπτά 

Είδος: Μουσική Βιογραφία 

Βαθμολογία: * * * ½ 

Σκηνοθεσία: Dexter Fletcher 

Πρωταγωνιστούν: Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden, Bryce Dallas Howard, Gemma Jones, Steven Mackintosh, Tom Bennett, Matthew Illesley, Kit Connor, Charlie Rowe, Pete O'Hanlon, Ross Farrelly, Evan Walsh, Tate Donovan. 

Έλτον Τζον! Ναι, αυτός ο καλοντυμένος στρουμπουλός και ζάπλουτος φιλάνθρωπος κυριούλης αρκετών Μαίων που φωτογραφίζεται πανευτυχής σήμερα μετά του συζύγου του και των τέκνων τους, ο επιστήθιος φίλος της Πριγκίπισσας Νταϊάνα που το 1997 της αφιέρωσε τη μεγάλη του επιτυχία Candle in the Wind στην κηδεία της, ο συνθέτης πολλών θεατρικών μουσικών επιτυχιών του West End, υπήρξε κάτι άλλο, πριν πάρει τη ζωή του στα χέρια του και αποφασίσει να τη σεβαστεί και να αλλάξει ρότα. Ο εκκεντρικός πέρα από κάθε παεριγραφή και αδιαφιλονίκητος Βασιλιάς του Ροκ για πάνω από δέκα χρόνια, με αμέτρητες εμφανίσεις, τεράστια hits και πωλήσεις 300 εκατομμυρίων δίσκων. Την ιστορία αυτή έρχεται να παρουσιάσει στο σημερινό κοινό το Rocketman, ένα μιούζικαλ φαντασίας, μια εκκεντρική βιογραφία των πρώτων χρόνων της καριέρας του Έλτον Τζον.

Η ταινία, σκηνοθετημένη από τον 52χρονο Βρετανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Ντέξτερ Φλέτσερ, τον άνθρωπο που ολοκλήρωσε το Bohemian Rhapsody όταν ο «ακατονόμαστος» Μπράιαν Σίνγκερ έφαγε πόδι από την παραγωγή λόγω των σεξουαλικών του σκανδάλων, ακολουθεί την πορεία της μεταμόρφωσης του μικρού Ρέτζιναλντ Ντουάιτ από τα περίχωρα του Λονδίνου των 60s σε διεθνή σούπερσταρ με το όνομα Έλτον Τζον. Το γεγονός ότι το όλο σκηνικό μοιάζει αρκετά με ένα μιούζικαλ σαν το Billy Elliot δεν είναι καθόλου τυχαίο αφού ο σεναριογράφος εδώ είναι ο Λι Χολ, σεναριογράφος και του κλασσικού Βρετανικού μιούζικαλ, τη θεατρική διασκευή του οποίου επιμελήθηκε ο ίδιος ο Έλτον Τζον.

Δεν ξέρω κατά πόσο το σημερινό νεανικό κοινό είναι γνώστης του όγκου και της σημασίας του μουσικού έργου του Έλτον Τζον (και του τεράστιου συνεργάτη του στους στίχους του Μπέρνι Τόπιν), αυτή όμως η ταινία θα το βοηθήσει να πάρει μια καλή ιδέα πριν ξεκινήσει τις ακροάσεις των κλασσικών του τραγουδιών από τα 70s όπως το αριστουργηματικό Rocketman που δίνει και τον τίτλο της ταινίας.

Το εξαιρετικό σενάριο του Λι Χολ είναι δομημένο σαν ομαδική συνεδρία ψυχοθεραπείας στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η φανταχτερή φιγούρα του ροκ σταρ που έχει φθάσει στα συναισθηματικά του άκρα και επιχειρεί να γυρίσει πίσω στις πηγές του ταλέντου αλλά και των προβλημάτων του. Ωμό και τολμηρό το φιλμ δεν θα μπορούσε να είχε γυριστεί παλιότερα με την ίδια ειλικρίνεια αφού η ίδια η προσωπικότητα του Έλτον Τζον ήταν σχεδόν x-rated, με μια ζωή στα άκρα, γεμάτη gay σεξ και ναρκωτικά, που στην ταινία αποδίδεται στην οικογένεια,  την ανατροφή του και την προβληματική ερωτική του σχέση με τον ψυχρό manager Τζον Ριντ.

Αισθητικά θα μπορούσε να είναι μια από εκείνες τις μουσικές βιογραφίες που γύριζε στα 70s o επίσης εκκεντρικός Κεν Ράσελ όπως η Lisztomania ή το κλασικό Tommy, στο οποίο είχε εμφανισθεί και ο ίδιος ο Έλτον Τζον ερμηνεύοντας το Pinball Wizard. Μια από τις κορυφαίες σκηνές του Rocketman είναι και η αναφορά σ αυτό το ντελιαριακό αριστούργημα των Who και την πρωτοποριακή εμφάνιση του Έλτον στην ταινία τους να ερμηνεύει τον μάγο του Pinball σαν βερσιόν του camp εαυτού του.

Στην καρδιά αυτού του μουσικού ψυχοδράματος βρίσκεται η ερμηνεία του Τάρον Έγκερτον που γλιστράει στο δέρμα του Έλτον τόσο όσο να νομίζεις ότι βλέπεις τον ίδιο τον Έλτον να επιστρέφει από το παρελθόν για να μας διηγηθεί το πώς έφθασε στην κορυφή του κόσμου και πως επέλεξε να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά του και να κατέβει χωρίς φόβο και πάθος από την κορυφή και να ζήσει happily ever after ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν υπάρχει μετάνοια, ηθικό δίδαγμα ή νουθεσία εδώ. Ούτε κάποιο γενικότερο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για την εποχή που μεσουρανούσε ο Έλτον. Η ταινία περιορίζεται σε εξομολογήσεις επί προσωπικού και αναδίδει μόνο αγάπη για την αλήθεια που ελευθερώνει και το ταλέντο που προσφέρεται απλόχερα σαν ευλογία.

Για άλλη μια φορά το ροκ θα αποδειχθεί χρυσωρυχείο έμπνευσης για το σύγχρονο σινεμά. Και η ιστορία του Έλτον αποδεικνύει ότι ο Νιλ Γιανγκ δεν είχε απαραίτητα δίκιο όταν τραγουδούσε it’s better to burn out than to fade away. Υπάρχουν πάντα οι εναλλακτικές (και δεν είναι ξεπούλημα).  

Διανομή: Odeon 

Στις αίθουσες από 30.05.19