Adults in the Room – Ενήλικοι στην Αίθουσα
Παραγωγή: Γαλλία/Ελλάδα – 2019
Διάρκεια: 124 λεπτά
Είδος: Πολιτικό Θρίλερ
Βαθμολογία: * * ½
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ulrich Tukur, Daan Schuurmans, Χρήστος Στέργιογλου, Δημήτρης Τάρλοου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Josiane Pinson, Cornelius Obonya, Aurélien Recoing, Vincent Nemeth, Francesco Acquaroli, Θάνος Τοκάκης, George Lenz, Θέµης Πάνου, Μαρία Πρωτόπαππα και οι Valeria Golino και Γιώργος Χωραφάς.
Το 2015, καθώς η αριστερή αντιπολίτευση πανηγυρίζει την κατάκτηση της εξουσίας μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, το Ελληνικό χρέος έχει φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Η νέα κυβέρνηση έχει υποσχεθεί τα πάντα. Θα μπορέσει να τηρήσει τις προεκλογικές της δηλώσεις; Πίσω από τις κλειστές πόρτες του Eurogroup στις Βρυξέλες διαδραματίζεται το παιγνίδι ανάμεσα στην Ελληνική κυβέρνηση που εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη και τους οικονομικούς εκπροσώπους των Ευρωπαίων εταίρων. Μια παρτίδα όπου ο καθένας παίζει το δικό του ρόλο, όπου οι χαρακτήρες δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, αλλά καθοδηγούμενοι από τις συνέπειες της δικής τους αντίληψης για το τι είναι σωστό να κάνουν. Μια οικονομική καταστροφή βρίσκεται επί θύρας με τη μορφή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Και ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Μα ο Ελληνικός Λαός. Μέχρι τρίτης γενεάς στον 22ο αιώνα! Νωπές ακόμη οι μνήμες από τα ιστορικά γεγονότα του 2015, γεγονότα που το κοινό δεν γνώρισε πάρα μέσα από τους τίτλους των εφημερίδων και τις δηλώσεις των εμπλεκομένων αφού όλες οι συζητήσεις έγιναν κεκλεισμένων των θυρών και άνευ χαρτοφυλακίου. Όσα ειπώθηκαν και διαμείφθηκαν λοιπόν, ο τότε Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης διατείνεται ότι τα είχε ηχογραφήσει και τα κατέγραψε στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε αργότερα, έγινε best seller και αποτέλεσε τη βάση για την ταινία που αποφάσισε να γυρίσει ο Κώστας Γαβράς προκειμένου να δώσει τη δική του οπτική για την Ελληνική κρίση. Υπάρχει φυσικά και αντίλογος με τη μορφή βιβλίου που αντικρούει τις απόψεις του τότε Έλληνα Υπουργού αλλά μια πολιτική αντιπαράθεση που ακόμη συνεχίζεται (και θα συνεχίζεται) ουδόλως αφορά την αξιολόγηση μιας ταινίας.
Επικεντρωνόμενοι λοιπόν στην ταινία, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι μπορεί να είναι καλές και θεάρεστες οι προθέσεις ενός κατά τα λοιπά σπουδαίου Ευρωπαίου δημιουργού όπως ο Γαβράς που ορμάται κατά δήλωση από την αλληλεγγύη του για τον χειμαζόμενο και καταληστευμένο Ελληνικό Λαό για να κάνει αυτή την ταινία και να καταγγείλει τους απρόσωπους και σκοτεινούς μηχανισμούς εξουσίας που ορίζουν τις τύχες των Ευρωπαϊκών λαών ωστόσο οι εξαιρετικές προθέσεις δεν κάνουν πάντα εξαιρετικές ταινίες. Όπως στην εν λόγω περίπτωση που πιάνει το αφηγηματικό νήμα από την τελευταία ταινία του πριν από 7 χρόνια, «Το Κεφάλαιο», για να μας οδηγήσει σε ένα οικονομικό θρίλερ διαδρόμων, βερμπαλιστικών διαλόγων και κάποιων σχηματικών «κακών» που δεν αποφεύγει τον λαϊκισμό και δεν βοηθιέται καθόλου (μα καθόλου) από το άστοχης έμπνευσης συρτάκι soundtrack του Αλεξάντρ Ντεσπλά. Και τότε γιατί να το δει ο Έλληνας θεατής θα μου πείτε. Μα γιατί ανάμεσα στις ατέρμονες περιπλανήσεις του ήρωα σε υπουργικά και λοιπά γραφεία υπάρχουν και θετικά στοιχεία που εξισορροπούν τις αδυναμίες: πολύ καλό casting, χιούμορ (έστω και μαύρο), σωστοί αφηγηματικοί ρυθμοί, μια επιτυχημένη αίσθηση επικείμενης καταστροφής να επικρέμεται, ένας βουβός χορός τραγωδίας και ένα χτυπητά αταίριαστο με τον υπόλοιπο ρεαλισμό του φιλμ χορικό (ή και χορευτικό-όπως το πάρει κανείς) στο φινάλε που-ας πούμε-ξυπνάνε τα αίματα. Πάνω από όλα όμως υπάρχει ένας σαρωτικός πρωταγωνιστής, ο δικός μας Χρήστος Λούλης που αναδεικνύεται εδώ σε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς και που γίνεται απόλυτος κυρίαρχος της αφήγησης, κάνοντας τον θεατή να ξεχάσει το πασίγνωστο πρόσωπο που υποδύεται και παρασύροντάς τον με το γεμάτο ένταση βλέμμα του (και τα άριστα αγγλικά του). Δίπλα του ή μάλλον πίσω του, ο πρωθυπουργός του επίσης εξαιρετικού Αλέξανδρου Μπουρδούμη είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι, προς μεγάλη δυσφορία αυτών που βιάστηκαν ένθεν και ένθεν να κρίνουν μια ταινία πριν τη δουν. Απέναντί τους ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Amen, ο Ούλριχ Τούκουρ, υποδύεται απόλυτα πειστικά εκείνον τον μοιραίο άνθρωπο στο αναπηρικό καροτσάκι με ένταση και βλέμμα που πετάει σπίθες. Και είναι χαρακτηριστικό της ταινίας ότι τόσο ο Σόιμπλε όσο κυρίως η Λαγκάρντ (στην οποία και αποδίδεται η φράση του τίτλου) κάθε άλλο παρά μονοδιάστατα παρουσιάζονται από την ταινία. Όπως και οι Γάλλοι επίσημοι του οποίους ωστόσο η ταινία σφάζει με το βαμβάκι.
Πολλοί γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί συμπληρώνουν με αξιώσεις το καστ αυτής της άνισης αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον ταινίας. Ακόμη και σαν διαφημιστικό της εκκολαπτόμενης αρχηγικής καριέρας του πρωταγωνιστή της να τη δούμε, όπως διατείνονται κάποιοι, οκ, είναι ένα καλό διαφημιστικό με entertainment value και με πολλούς wow αποδέκτες…
Διανομή: Odeon
Στις αίθουσες από 03.10.19
