60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Μια ανάκριση, μια παραλία και πολλά κρυμμένα τραύματα στο Ελληνικό πρόγραμμα

  

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΤΣΙΛΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ

Ανάμεσα στις ταινίες του τμήματος του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης υπάρχουν 17 νέες που προβάλλονται για πρώτη φορά. Έχοντας ήδη δει τις 7 μπορούμε να πούμε ότι το 2019 δεν είναι η χρονιά που θα μας εκπλήξουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές. Ίσως η συνέχεια να μας διαψεύσει αφού δεν έχουμε δει ακόμη τις τρεις ελληνικές παραγωγές που έχουν επιλεγεί και στο Διεθνές Διαγωνιστικό πρόγραμμα (Ζίζοτεκ, Απόστρατος, Cosmic Candy). Πάντως ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι αναζητείται και πάλι η πολυπόθητη και πάντα αναζητούμενη σεναριακή ραχοκοκκαλιά και η διεύρυνση της θεματολογίας πέρα από τις γειτονιές του Κέντρου της Αθήνας. Οι ιδέες είναι εκεί, το ταλέντο επίσης.

Πάντα φυσικά με εξαιρέσεις, αφηγηματικά, ερμηνευτικά και καλλιτεχνικά ολοκληρωμένες.

Όπως η Ανάκριση του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, ένα ολοκληρωμένο και σκληρό πορτραίτο μιας performance artist που παρασύρεται στο μυστικό κόσμο του πάτέρα της που υπήρξε θύμα των βασανιστηρίων της χούντας. Το ψυχικό και σωματικό τραύμα του πατέρα γίνεται μια πληροφορία που μεταφέρεται γονιδιακά στην κόρη (Μαρίνα στο όνομα και όχι τυχαία-λέγε με Αμπράμοβιτς) που έχει τρυπήσει, βάψει και βασανίσει το σώμα της σε μια συνεχή ασυνείδητη αντίδραση ενάντια στην οικογένειά της και στην κοινωνική νόρμα με σκοπό την παραγωγή επαναστατικής τέχνης. Η αποδοχή της αλήθειας όμως είναι η μόνη επαναστατική πράξη που απελευθερώνει και μαλακώνει τελικά τις κλεισμένες ψυχές. Δυο φοβερά ρεσιτάλ ερμηνείας από την αγνώριστη εδώ πρωταγωνίστρια της Μικράς Αγγλίας Πηνελόπη Τσιλίκα και από τον σπουδαίο πρωταγωνιστή του Θεάτρου Γιώργο Κέντρο καθηλώνουν το θεατή αυτής της σκηνοθετικά ολοκληρωμένης μεταφοράς του μυθιστορήματος του Ηλία Μαγκλίνη (με τον ίδιο να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη στο σενάριο).

  

Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ THE BOY

Σε διαφορετικό μήκος κύματος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος ταλαντούχος κύριος Βούλγαρης (Αλέξανδρος) επιστρέφει μετά το Νήμα ως The Boy με την Winona μια, επιφανειακά ανάλαφρη αλλά με σκληρό πυρήνα, ιστορία 4 κοριτσιών που έχουν πάει εκδρομή για μπάνιο κάπου σε μια ειδυλιακή παραλία. Εκεί που νομίζεις ότι παρακολουθείς ένα ξένοιαστο home movie άνευ ιστορίας και πλοκής, ο δαιμόνιος νεαρός σκηνοθέτης-μουσικός στη φέρνει εναλλάσοντας χιούμορ, σινεφίλ αναφορές (κυρίως στον Γούντι Αλεν) και διαλείματα από μυστήριο και σκοτεινές στιγμές σε μια κατά βάθος δραματική ιστορία όπου η χαλαρή επιφάνεια είναι ρευστή σαν την άμμο της παραλίας και το νερό της θάλασσας. Ένα μπανάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα... Η ταινία που διαθέτει εκθαμβωτική φωτογραφία από τον “μάγο” Σίμο Σαρκετζή, εξαιρετικό μοντάζ από τον Νίκο Πάστρα και φυσικά τις γοητευτικές μουσικές του ίδιου του σκηνοθέτη (και της Δεσποινίς Τρίχρωμη), είναι γεμάτη από την ομορφιά, τον ανεπιτήδευτο αισθησιασμό και το αυτοσχεδιαστικό ταλέντο των 4 πρωταγωνιστριών (Δάφνη Πατακιά, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Ανθή Ευστρατιάδου) και σε ένα δίκαιο σινεφίλ κόσμο θα γινόταν talk of the town για τις κοριτσοπαρέες στα multiplex. Ίσως μάλιστα να διαθέτει την κορυφαία για φέτος σκηνή ανθολογίας Ελληνικού σινεμά, όταν η Σοφία Κόκκαλη αναλαμβάνει να αφηγηθεί το ραντεβού της για σινεμαδάκι “με την καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν μετά το Matchpoint”. 

 

Μιλώντας για τον Σίμο Σαρκετζή να αναφέρουμε ότι έχει επίσης φωτίσει εκπληκτικά την Περσεφόνη, ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον σκηνοθέτη Κώστα Αθουσάκη που επιχειρεί να μετατρέψει τον αρχαίο μύθο της Περσεφόνης σε μια ιδιόρρυθμη σινεφίλ οπερέττα γυρισμένη σε φυσικά τοπία και αρχαιότητες της Ελευσίνας, με τον χορό να αποτελείται από 6 μικρές γιαπωνέζες φιλοξενούμενες σε μια πανσιόν με το όνομα Περσεφόνη. Πολύ εντυπωσιακό και φιλόδοξο εγχείρημα, πολύ προσεγμένο καλλιτεχνικά (υπέροχα κοστούμια, σκηνικά και μακιγιάζ) αλλά δυστυχώς άνισο ερμηνευτικά και μάλλον αντικινηματογραφικό. Ίσως να λειτουργούσε καλύτερα ως performance ή θεατρική παράσταση. Πάντως αξίζει ένα μπράβο για την τόλμη. '

 

 

 

Όπως τόλμη διαθέτει και ο Βασίλης Νούλας με το Θολάμι, που μετατρέπει με αρκετή επιτυχία το ομώνυμο διήγημα του Νίκου Κάσδαγλη (γραμμένο το 1987) σε βίαιο γκανγκστερικό θρίλερ με αναφορές στο κλασσικό Yakuza γιαπωνέζικο Tokyo Drifter. Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου γίνεται μια απόλυτα πειστική killer on the loose σε μια Αθήνα μουντή και σκοτεινή, το φιλμ διακρίνεται για την αφηγηματική του οικονομία και την πιστή στο πρωτότυπο κείμενο αφήγηση off αλλά το φτωχό budget δεν επιτρέπει την ολοκλήρωση. Μια ενδιαφέρουσα πάντως επιλογή για μεταμεσονύκτιο σινεμά.