Το στοίχημα: Μια ταινία για την εκπαίδευση και την καραντίνα

16/3/2020…Covid19…lockdown!

Η ζωή ξαφνικά βουλιάζει σε μια πρωτόγνωρη αδράνεια και ακινησία …

Μερικοί αφοσιωμένοι εκπαιδευτικοί σε ένα μικρό γυμνάσιο στην ελληνική επαρχία προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό, με το σωσίβιο της ψηφιακής εκπαίδευσης. Αγώνας ενάντια στην απομόνωση, την μοναξιά, την ανία… Θα τα καταφέρουν; Η κάμερα ακολουθεί καθημερινά τους μαθητές και τους καθηγητές στο σχολείο και το σπίτι και καταγράφει με χιούμορ και ρεαλισμό πώς η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση διαμόρφωσε τις σχέσεις τους, εντός και εκτός οθόνης. Τα στοιχήματα εκείνη την περίοδο ήταν πολλά, με βασικό το πώς και αν θα επιβιώσει το σχολείο μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ:

https://vimeo.com/678254906?embedded=true&source=video_title&owner=16321970 και https://www.youtube.com/watch?v=tbv3yZx3fJQ

Βασικά ζητήματα που θέτει η ταινία

• Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και η συνύπαρξη όλης της οικογένειας μέσα σε ένα σπίτι πως επηρεάζει τη σχέση μαθητών-καθηγητών, μαθητών-οικογένειας.
• Τι γίνεται όταν τα παιδιά περνούν καθημερινά χρόνο με την οικογένεια για πρώτη φορά στη ζωή τους;
• Τα παιδιά χρειάζονται να εκφραστούν, να κινηθούν, να διαχειριστούν την πρωτόγνωρη κατάσταση. Πως τα καταφέρνουν;
• Πως φωτεινά παραδείγματα καθηγητών μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών, να τα παροτρύνουν να εκφράζονται, δίνοντας χώρο στη ανθρώπινη επικοινωνία και προωθώντας την ισότητα.
• Μια ματιά στην καθημερινή ζωή μέσα σε μία τάξη, καθώς επίσης και στη ζωή στο σπίτι. Αλληλεπιδράσεις μαθητών, γονέων και καθηγητών.

Παρασκευή 17/3/2023, 20.00-22.00 Προβολή & Συζήτηση. Εισιτήριο 6 ευρώ

Συζήτηση μετά την προβολή:

• Πώς άλλαξε η ζωή των παιδιών μέσα & έξω από το σχολείο;
• 3 χρόνια μετά, τι αλλαγές έφερε η καραντίνα στη ζωή των παιδιών και στις σχέσεις μέσα και έξω από το πλαίσιο της οικογένειας.
• Πως διαβλέπεται το μέλλον των σχέσεων με τον εαυτό μας και τους άλλους;

Συζητούν με το κοινό: η κ. Θάλεια Δραγώνα, ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία στο ΕΚΠΑ και η κ. Ιωάννα Κατσιαφλιάνη, ψυχολόγος, στέλεχος του Κέντρο Πρόληψης & Εξαρτήσεων ‘’Σταθμός’’. Συντονίζει η σκηνοθέτης Μαρία Λεωνίδα

Κυριακή 19/3/2023,  19.00-21.00 Προβολή &  Συζήτηση. Εισιτήριο 6 ευρώ

Συζήτηση μετά την προβολή:

• Πώς κατάφερε ένα σχολείο μέσα σε αυτή την κρίση να κάνει την διαφορά;
• Πως άλλαξε η καραντίνα την ζωή των παιδιών στο σχολείο, στην οικογένεια και στις παρέες τους.
• Πως ένα σχολείο που επενδύει στις σχέσεις μαθητών-καθηγητών και την ομαδική δουλειά διαχειρίστηκε την κρίσιμη περίοδο και έκανε τη διαφορά.

Συζητούν με το κοινό:  ο κ. Δημήτρης Αργύρης, συντονιστής Εκπ/κου Έργου Μαθηματικών 5ο ΠΕΚΕΣ Αττικής, ο κ. Βασίλης Τσάφος, καθηγητής Παιδαγωγικών στο τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του ΕΚΠΑ και ηκ. Νάντια Τσενέ, διευθύντρια του γυμνασίου Αυλώνα. Συντονίζει η σκηνοθέτης Μαρία Λεωνίδα

Η σκηνοθέτης ΜΑΡΙΑ ΛΕΩΝΙΔΑ

Η Μαρία Λεωνίδα είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, συν-ιδρύτρια και Διευθύντρια του Κέντρου Εκπαιδευτικών Δράσεων & Διαπολιτισμικής Επικοινωνίας «ΚΑΡΠΟΣ» (ιδρ. 2008)  που διαχειρίζεται ελληνικά και ευρωπαϊκά  εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχέση με την κινηματογραφική παιδεία. Τα ντοκιμαντέρ της έχουν προβληθεί σε φεστιβάλ κινηματογράφου και τηλεοπτικά κανάλια στην Ευρώπη, με ποικίλη θεματολογία γύρω από την τέχνη και την κοινωνία.  Το πρώτο της μικρού μήκους, One man show, συμπεριλήφθηκε  στην κατηγορία Νέα Ταλέντα του IDFA το 1996 και προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ, ενώ το πρώτο της ντοκιμαντέρ μεσαίου μήκους, Σκληρή Πόζα, πήρε τη δεύτερη θέση στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας το 1998 και το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Έχει δουλέψει ως παραγωγός και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ στα: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΕΡΤ Α.Ε., ΕΡΕ, ZDF και σε προγράμματα για τα Μέσα της ΕΕ. Έχει εργαστεί με μειονότητες τόσο στα ντοκιμαντέρ της όσο και στο διδακτικό της έργο.

Ως Διευθύντρια του ΚΑΡΠΟΥ, η Μαρία Λεωνίδα έχει δημιουργήσει εκπαιδευτικό υλικό και υλοποιήσει επιμορφώσεις και εργαστήρια για τη δημιουργική και κριτική σκοπιά της έκφρασης των Μέσων για ένα ευρύ κοινό εκπαιδευόμενων εντός και εκτός σχολείου.

Σημείωμα σκηνοθέτιδας

Η εμπειρία του κλεισίματος των σχολείων μου έδωσε την ευκαιρία να υλοποιήσω μια ιδέα την οποία είχα στο νου μου από το 2017: να παρακολουθήσω την καθημερινή ζωή ενός κανονικού δημόσιου σχολείου. Αρχικά ήθελα να παρατηρήσω και να αποκαλύψω τα μικρά εκείνα κομμάτια του τρόπου με τον οποίο η εκπαίδευση μπορεί να αποτελέσει ένα πεδίο δημιουργικής αλλαγής για τη δύσκολη ηλικία των εφήβων και πώς οι άκαμπτες σχολικές δομές μπορούν -ή δεν μπορούν- να εμπλουτιστούν από νέες πρωτοβουλίες.

Κατά τη διάρκεια του 2019, είχα συνεργαστεί ξανά με το Γυμνάσιο Αυλώνα ως αποτέλεσμα της δουλειάς μου στην εκπαίδευση καθηγητών στην κινηματογραφική παιδεία. Το σχολείο αυτό κρατάει μια συμπεριληπτική στάση απέναντι σε μαθητές από πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα και σύντομα ήταν ξεκάθαρο πως μια μικρή κοινότητα εκπαιδευτικών προσπαθούσε να προσφέρει όσο περισσότερα μπορούσε σε όλους της τους μαθητές. Όταν ξεκίνησε το κλείσιμο των σχολείων συνειδητοποίησα ότι η διαδικτυακή τους σχέση απλώς καθρέπτιζε τις προσπάθειες που έκαναν και διά ζώσης.

Ο Αυλώνας συνδυάζει ορισμένα αντιφατικά στοιχεία. Πρόκειται για ένα μικρό, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ή γραφικό χωριό, σε απόσταση μίας ώρας από την Αθήνα, με μία μικρή μαθητική κοινότητα 150 νέων. Χάρη στην μακρά υπηρεσία της αφοσιωμένης του Διευθύντριας, Νάντιας Τσενέ, και της στενής και απαραίτητης συνεργάτιδας της, Υποδιευθύντριας, Άννη Κέκη, το σχολείο προσφέρει σε μερικούς πολύ δραστήριους εκπαιδευτικούς την ευκαιρία να χτίσουν θερμές και ανοιχτές σχέσεις με σφαιρική προσέγγιση απέναντι στη μάθηση. Εδώ, προσπαθούν να υλοποιήσουν το όραμά τους για ένα συμμετοχικό σχολείο όπου όλοι οι μαθητές είναι ευπρόσδεκτοι να πάρουν θέση και να εξελιχθούν. Η πρώτη παγκόσμια καραντίνα απέδειξε ότι οι καθηγητές κατάφεραν να συμπεριλάβουν το 95% των μαθητών τους σε καθημερινές συναντήσεις «στην τάξη» και πειραματίστηκαν με διαδικτυακά κανάλια επικοινωνίας πολύ πριν δημιουργηθεί και εφαρμοστεί μια εθνική διαδικτυακή πλατφόρμα. Το Zoom και το Viber ξεχώρισαν ως αρωγοί τους στην προσπάθεια να δραστηριοποιήσουν τη μικρή τους κοινότητα.

Όταν η εφαρμογή εγκρίθηκε, η δεύτερη καραντίνα είχε ήδη ξεκινήσει στην Ελλάδα και έτσι συμμετείχαμε στην παρακολούθηση της «καθημερινής ζωής» στα σχολεία, καθώς αυτή εξελισσόταν: στα σπίτια, στα δωμάτια μαθητών και καθηγητών και σε ένα σχολείο άδειο.

ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Πειραιώς 206

Ταύρος