Utomlyonnye solntsem 2: Citadel – Ψεύτης ήλιος 3: Το Οχυρό

Παραγωγή: Ρωσία – 2011 

Διάρκεια: 150 λεπτά

Είδος: Ιστορικό Δράμα

Βαθμολογία: _{* * 1/2}  

Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov

Πρωταγωνιστούν: Nikita Mikhalkov, Oleg Menshikov, Nadezhda Mikhalkova, Anna Mikhalkova, Inna Churikkova, Sergey Makovetskiy, Dmitriy Dyuzhev, Artur Smolyaninov, Andrey Merzlikin, Maksim Sukhanov, Roman Madyanov, Sergey Stepanchenko, Aleksander Fisenko, Vladimir Illin, Viktoriya Tolstoganova.

Υπόθεση: Στο προηγούμενο μέρος του Ψεύτη Ήλιου, την Έξοδο, είμασταν στο 1941 όπου ο στρατηγός Κότοφ έχει διαφύγει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου ήταν κλεισμένος και βρίσκεται στα χαρακώματα να πολεμά τους Ναζί. Πιστεύει ότι η γυναίκα του, Μαρούσια, και η κόρη του, Νάντια, έχουν πεθάνει, όμως οι δύο γυναίκες είναι ζωντανές.

Δύο χρόνια μετά, το 1943, ο Μίτια,  υπεύθυνος για τη σύλληψη και την καταδίκη του, είναι πλέον ταγματάρχης της KGB. Με διαταγή του ίδιου του Στάλιν αναζητά τον αντίζηλό του μέχρι που τον βρίσκει να πολιορκεί το Οχυρό, ένα απόρθητο γερμανικό φρούριο σε σοβιετικό έδαφος, που έχει κοστίσει τις ζωές πολλών στρατιωτών στη διάρκεια αυτής της ατέλειωτης πολιορκίας. Εκεί,  οι δύο αντίπαλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι ξανά. Με εντολή του Στάλιν, ο Μίτια κάνει στον Κότοφ ένα «δώρο»: μια εντολή αποκατάστασης του ονόματός του, υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον ηγέτη.

Ο Κότοφ γίνεται πάλι στρατηγός και επιστρέφει στο παλιό του σπίτι, στη Μόσχα. Εκεί τον περιμένει μια ακόμη έκπληξη: η γυναίκα του είναι ζωντανή – αλλά παντρεμένη με έναν άλλο άντρα, κι έχει μόλις αποκτήσει ένα μωρό. Ο ήδη εύθραυστος κόσμος του Κότοφ καταρρέει καθώς ο Στάλιν του αναθέτει μια νέα αποστολή θανάτου: θα ηγηθεί ενός στρατεύματος 15.000 αντρών, ελάχιστα εξοπλισμένων που θα επιχειρήσουν να κυριέψουν το Οχυρό, σε μια επιχείρηση-αυτοκτονία. Φτάνοντας στο Οχυρό, οι στρατιωτικές δυνάμεις, ήδη καταδικασμένες σε θάνατο, περιμένουν τον Κότοφ να δώσει απλώς την εντολή επίθεσης. Παλιότερα, όταν ο Κότοφ ήταν ένας νεαρός κομμουνιστής διοικητής, δεν θα το ξανασκεφτόταν ούτε στιγμή. Τώρα όμως, φορώντας και πάλι την στολή του Στρατηγού, ο Κότοφ θα μπει ο ίδιος επικεφαλής της αποστολής αυτοκτονίας. Στο μεταξύ η κόρη του, που δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει ότι ο πατέρας της είναι ζωντανός, τον βλέπει φευγαλέα στα αιματοβαμμένα χαρακώματα και τρέχει να τον βρει… Πατέρας και κόρη θα συναντηθούν στο μέσο της ηρωικής σφαγής, ενώ ο Κότοφ θα βρει τη δύναμη για μια ακόμη φορά να αγωνιστεί για το όνομά του, την τιμή του και την αγάπη της κόρης του…

Το Οχυρό δεν είναι το τρίτο μέρος κάποιας τριλογίας αλλά το δεύτερο μέρος ενός ανοικονόμητου 5ωρου sequel το οποίο χωρίστηκε λόγω της διάρκειας σε 2 μέρη. Αυτό που θα μπορούσε τελικά να γίνει μια μίνι σειρά που θα έβγαζε περισσότερο νόημα και θα αναδείκνυε περισσότερο τα καλά στοιχεία, έγινε ένας παραφουσκωμένος κινηματογραφικός μαραθώνιος, πιο ξέφρενος και ασυνάρτητος στην Έξοδο, πιο κατασταλαγμένος και αφηγηματικά στρωτός στο Οχυρό. Αυτό λοιπόν το «τρίτου» μέρος χωρίζεται επίσης σε τρεις μεγάλες αφηγήσεις. Ανοίγει με την αφήγηση των ιστοριών του Κότοφ και της κόρης του στα χαρακώματα που ολοκληρώνεται με μια θαυματουργή γέννηση-συνδυασμό ευαγγελισμού και σταλινικής θεολογίας, διακόπτεται από ένα μακρό τσεχωφικού στιλ οικογενειακό πορτραίτο στα μετόπισθεν και καταλήγει ξανά στο Οχυρό προκειμένου να δώσει τη λύση στο δράμα πατέρα και κόρης Κότοφ, ενώνοντας ξανά τον Πατερούλη και τη μαμά Ρωσία. Σ αυτό το κομμάτι η καταγγελία του σταλινικού παραλογισμού είναι πιο σαφής (αν και δεν αποφεύγει ολότελα τις ιδεολογικές αντιφάσεις) και η σκηνοθετική προσέγγιση πιο μαζεμένη, ωστόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης σαμποτάρει το σύνολο με την στομφώδη πόζα με την οποία ερμηνεύει τον Κότοφ.

Τόσα λεφτά, τόσος κόπος και το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε τελικά κανέναν! Η προβολή της ταινίας σήμερα στη χώρα μας, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της, όπως φάνηκε και από το προηγούμενο κεφάλαιο, δεν αφορά σχεδόν κανένα.

Διανομή: Weird Wave

Στις αίθουσες από 05.05.16