Happy End

Παραγωγή: Γαλλία/Αυστρία/Γερμανία – 2017 

Διάρκεια: 107 λεπτά 

Βαθμολογία: _{* * *} 

Είδος: Δράμα 

Σκηνοθεσία: Michael Haneke 

Πρωταγωνιστούν: Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz, Fantine Harduin, Franz Rogowski, Laura Verlinden, Aurélia Petit, Toby Jones, Hille Per, Hassam Ghancy, Nabiha Akkari. 

Υπόθεση: Οι Λοράν είναι μια ευκατάστατη οικογένεια κατασκευαστών του Καλαί στη Βόρεια Γαλλία: Ο ηλικιωμένος πατριάρχης Ζορζ και τα παιδιά του Αν και Τομά. Τα ηνία της επιχείρησης έχει αναλάβει η Αν η οποία πρέπει να διαχειριστεί ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα σε ένα εργοτάξιο της εταιρείας για το οποίο πιθανός υπεύθυνος είναι ο γιος της και διάδοχος στη διοίκηση. Η Αν έχει επίσης να διαχειριστεί την άρνηση του γιου της Πιερ να αναλάβει τις ευθύνες του και τις αντιδράσεις του πατέρα της που έχει αποσυρθεί λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του και το μόνο που τον απασχολεί είναι πώς να αποχωρήσει από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και το αποκορύφωμα είναι ότι η Αν ετοιμάζει το γάμο της με τον Βρετανό οικονομικό της σύμβουλο Λόρενς. Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται στην πατρική εστία και η μικρή κόρη του Τομά από τον πρώτο του γάμο, την επιμέλεια της οποίας είναι υποχρεωμένη η οικογένεια να αναλάβει μετά την μυστηριώδη δηλητηρίαση της μητέρας της. Τίποτα πραγματικά χαρούμενο δεν υπάρχει σ αυτές τις κατά τα άλλα άνετες ζωές… 

Ο 75χρονος πλέον Αυστριακός Μίκαελ Χάνεκε, ένας από τους λίγους δημιουργούς που έχουν τιμηθεί δυο φορές με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών, επιστρέφει μετά από 5ετή σιωπή, με μια οικογενειακή saga την οποία συνδέει κατά κάποιο τρόπο (σαν ανεπίσημο sequel) με τη μεγάλη του επιτυχία «Αγάπη» (Χρυσός Φοίνικας και Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2012). 

Στο Happy End, που μόνο happy δεν είναι, βάζει στο παγερό του μικροσκόπιο μια μεγαλοαστική οικογένεια και την κάνει φύλλο και φτερό διαλύοντας τις αυταπάτες για τους οικογενειακούς δεσμούς και φωτίζοντας την άρρωστη βία που κρύβεται στα θεμέλια της οικογένειας ως βασικού κοινωνικού κύτταρου. Στο πλάι αυτής της παρακμής, το προσφυγικό δράμα κάποιων άλλων «παρείσακτων» απλά τονίζει την γενικότερη κοινωνική εθελοτυφλία και υποκρισία. Υποκρισία που επεκτείνεται στους γόνους της οικογένειας αφού η μικρή εγγονή αυτοσυστήνεται εξ αρχής ως δολοφόνος εκ προμελέτης ενώ ο αδύναμος γιος της Αν, στην προσπάθεια να αρνηθεί την ταυτότητά του και να καλύψει την ενοχή που συνοδεύει τα κοινωνικά προνόμια της τάξης του, στρέφεται προς τους πρόσφυγες σε μια «επαναστατική» αλλά μάταιη πράξη. Όλα αυτά κάτω από το αδιόρατα σαρκαστικό βλέμμα ενός ψυχρού ανατόμου όπως ο Χάνεκε για τον οποίο Happy end για την μπουρζουαζία είναι η ολοκληρωτική αποδιάρθρωση μέχρι εξολόθρευσης.

Το εξαιρετικό καστ, με προεξάρχοντες τον μέγα Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την μέγιστη Ιζαμπέλ Ιπέρ, εξυπηρετεί πλήρως το παγωμένο όραμα του δημιουργού τονίζοντας ιδιαίτερα τις άβολες, σχεδόν σατιρικές στιγμές της δράσης και συμβάλλοντας στη γενικότερη αποστασιοποίηση από τα τεκταινόμενα. Όχι η καλύτερη ταινία του ιδιόρρυθμου δημιουργού αλλά μια από τις πιο λουσάτες από άποψη παραγωγής και design, είναι αρκετά προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα και για το ευρύτερο κοινό πέρα από τα στενά σινεφίλ πλαίσια.

Η ταινία είναι υποψήφια στα Ευρωπαϊκά βραβεία για τις (εκπληκτικές) ερμηνείες του 87χρονου Τρεντινιάν και της Ιζαμπέλ Ιπέρ και έχει υποβληθεί από την Αυστρία για το ξενόγλωσσο Oscar.

Διανομή: Rosebud.21 σε συνεργασία με την Seven Films

Στις αίθουσες από 16.11.17