Darkest Hour - Η Πιο Σκοτεινή Ώρα

Παραγωγή: Βρετανία – 2017

Διάρκεια: 125 λεπτά

Βαθμολογία: * * * * 

Είδος: Ιστορικό Δράμα 

Σκηνοθεσία: Joe Wright 

Πρωταγωνιστούν: Gary Oldman, Kristin Scott Thomas, Ben Mendelsohn, Lily James, Ronald Pickup, Stephen Dillane, Nicholas Jones, Samuel West, David Schofield, Richard Lumsden, Malcolm Storry, Hilton McRae, Benjamin Whitrow, Joe Armstrong, Adrian Rawlins, David Bamber, David Strathairn, Jeremy Child, Brian Pettifer, Michael Gould, John Atterbury. 

Υπόθεση: Η ταινία αφηγείται τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1940, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και ο ίδιος έπρεπε, έχοντας όχι μόνο την απειλή της εισβολής των δυνάμεων του Χίτλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και 300.000 στρατιώτες εγκλωβισμένους στη Δουνκέρκη, να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει μαζί τους, στην πιο σκοτεινή στιγμή της δικής του αλλά και της ιστορίας της χώρας του ή αν θα τους αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης. Παρά τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται από το κόμμα του και τον σκεπτικισμό του Βασιλιά, ο Τσόρτσιλ, με την αρωγή της επί 31 χρόνια συζύγου του, αποφασίζει να πολεμήσει για τα ιδανικά, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του και οι λόγοι που συνέταξε με σκοπό να ανυψώσει το ηθικό των Βρετανών, έξοχο δείγμα της ρητορικής του δεινότητας, έχουν μείνει στην Ιστορία.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο 65χρονος συντηρητικός, αριστοκρατικής καταγωγής, πολιτικός, έβλεπε πολύ μακριά όσον αφορά το μέλλον μιας Ευρώπης μετά από τυχόν συνθηκολόγηση με την πολεμική μηχανή του Χίτλερ. Αυτή την πολιτική του ευφυία μετέτρεψε μέσα από τη δεινή ρητορική του ικανότητα σε εργαλείο ενότητας ενός ολόκληρου έθνους, υπερήφανου για την αυτοκρατορία του, το νησί του και την πρωτοκαθεδρία στο δυτικό δημοκρατικό κόσμο. 

 

Και αυτή την πιο σκοτεινή ώρα στην Ευρωπαίκή ιστορία του 20ου αιώνα ανέδειξε στην πλέον υπέροχη ώρα της Βρετανίας ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης της Εξιλέωσης και της Άννα Καρένινα Τζο Ράιτ, με έναν αγνώριστο Γκάρι Όλντμαν που τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας και θεωρείται το ακλόνητο Οσκαρικό φαβορί του 2018. Μεγαλοπρεπής σε σύλληψη και σκηνοθετική εκτέλεση, ευτύχησε να έχει έναν εξαιρετικό ηθοποιό που δεν ερμηνεύει απλά αλλά μπαίνει κυριολεκτικά στο πετσί αυτού του δύστροπου και αντιπαθή πολιτικού που το ίδιο του το κόμμα εξώθησε στην Πρωθυπουργία στη χειρότερη στιγμή της Ιστορίας για να τον καταστρέψει πολιτικά. Ιδιότροπος ή όχι ο Τσόρτσιλ τα κατάφερε να αλλάξει μόνος τον ρου της Ιστορίας με όπλα τις λέξεις και την ικανότητα να προβλέπει τις κινήσεις των αντιπάλων. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.

Η ταινία του Ράιτ θα μπορούσε να είναι ένα εξαίρετο companion piece στη Δουνκέρκη του Νόλαν, παρατηρώντας τα ίδια ιστορικά γεγονότα από την άλλη πλευρά της Μάγχης. Ωστόσο, ο Ράιτ και ο Μακκάρτεν επιχειρούν κάτι ευρύτερο: να αναλύσουν το πολιτικό υπόβαθρο πίσω από τον Πόλεμο και να παραλληλίσουν την εποχή της Ναζιστικής επέλασης με την τρέχουσα περίοδο της Γερμανικής οικονομικής επικράτησης και του Brexit. Με την επιβλητική φιγούρα του Τσόρτσιλ στο επίκεντρο, επιχειρούν μια λεπτομερή ανάλυση του σκοτεινού παρασκήνιου πίσω από τις ρητορικές κορώνες και τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που έχουν ως αποτέλεσμα τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Η ταινία αποθεώνει την προσωπικότητα του Τσόρτσιλ που συχνά πυκνά «κατέβαινε στο λαό» για να αφουγκραστεί τη θέλησή του, χωρίς να παραλείπει όμως να τονίσει τις ιδιορρυθμίες και τον ελιτισμό του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσόρτσιλ που γεννήθηκε το 1874 ήταν ένας ευγενής που διαμορφώθηκε από το τέλος της Βικτωριανής εποχής και εξέφραζε απόλυτα τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό της Βρετανίας.  Και ένα σύγχρονο κινηματογραφικό πορτραίτο του αρχιτέκτονα της Νίκης κατά των Ναζί δεν μπορεί να παραλείψει και αυτές τις πτυχές.

Η ταινία περιλαμβάνει πολλές σκηνές ανθολογίας με κορυφαία τη σκηνή της τηλεφωνικής επικοινωνίας Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ, μια σκηνή εκπληκτικά σκηνοθετημένη που αποτυπώνει όλο το βάρος της Ιστορίας που πέφτει στις πλάτες του «τρελού του χωριού». Αλλά και η σκηνή της μοναχικής καθόδου του Τσόρτσιλ ως πρωθυπουργού στο Λονδρέζικο Tube όπου συνδιαλέγεται με τους επιβάτες, «αφουγκραζόμενος τη λαική βούληση» είναι επίσης δυνατή. 

Ο Ράιτ δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αν δεν είχε μαζί του τους μόνιμους συνεργάτες του στη μουσική (Ντάριο Μαριανέλι- Oscar  για την Εξιλέωση), τα σκηνικά (η μεγάλη Σάρα Γκρήνγουντ) και τα κοστούμια (η Ζακλίν Ντουράν, Oscar  για την Άννα Καρένινα).

Ένα αναμφισβήτητο καλλιτεχνικό επίτευγμα που θα ήταν πολύ χρήσιμο για το σύγχρονο νεανικό κοινό. Για να ξεστραβώνεται και λιγάκι!   

 

Και μερικά ιστορικά στοιχεία και άλλα Trivia (από το Δελτίο Τύπου της ταινίας)

«Οι λέξεις όχι μόνο μπορούν, αλλά όντως αλλάζουν τον κόσμο. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1940» σχολιάζει ο σεναριογράφος Άντονι ΜακΚάρτεν. Τη ραχοκοκαλιά, μάλιστα, του σεναρίου του απετέλεσαν τρεις λόγοι που συνέταξε και απηύθυνε ο ίδιος ο 65χρονος τότε Τσόρτσιλ. Οι παραγωγοί θεωρούν πως η ταινία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ καθώς, σήμερα, παγκοσμίως, υπάρχει κενό σε επίπεδο ηγεσίας, με τους ηγέτες να είναι ουραγοί. Και για το ρόλο του Τσόρτσιλ ποιος θα ήταν ιδανικότερος από τον Γκάρι Όλντμαν που έχει υποδυθεί, μεταξύ άλλων τον Μπετόβεν και τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ; Επισημαίνει ο ηθοποιός «Πάντα με σαγήνευε η προσωπικότητα του Τσόρτσιλ και τον θεωρώ και τον καλύτερο πολιτικό μας… Οι λόγοι του Τσόρτσιλ, που έγραφε ο ίδιος, μην ξεχνάμε πως ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, είναι από τους καλύτερους στην αγγλική γλώσσα. Είναι καταπληκτικοί γιατί δεν είναι φορτωμένοι με μεταφορές ή μελοδραματισμούς. Τους συνέταξε υπό τρομερή πίεση κι αμφισβήτηση, αλλά επειδή ήξερε το κοινό του, αυτά που έλεγε έφταναν κατευθείαν στην καρδιά του έθνους.»

Ο Δρ. Λάρι Π. Αρν, ιστορικός και βιογράφος αναφέρει για τον Τσόρτσιλ τα εξής: Είχε συγγράψει 50 βιβλία, διακρίθηκε σε τέσσερις πολέμους, ζωγράφισε 500 πίνακες και είχε εκθέσει 16 φορές έργα του στη Βασιλική Ακαδημία. Και κάτι που δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς ιστορικά… Ο Τσόρτσιλ ήταν ο «αρχιτέκτονας» της επιχείρησης διάσωσης των στρατιωτών από τη Δουνκέρκη, όπου καθημερινοί άνθρωποι επιστράτευσαν τις βάρκες τους και πήγαν να σώσουν τους Βρετανούς (αλλά και Γάλλους) στρατιώτες. Αν δεν ήταν αυτός, πώς θα ήταν άραγε σήμερα ο κόσμος; Δεν υπάρχει κανείς σαν κι εκείνον. Ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιος σαν κι εκείνον.

Όσον αφορά, όμως, το σωματικό κομμάτι τη μεταμφίεση ανέλαβε ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ καλλιτέχνης των ειδικών εφέ Καζουχίρο Τσούτζι, που αν και είχε αποσυρθεί από τον κινηματογραφικό χώρο από το 2012, δέχτηκε να αναλάβει το δύσκολο αυτό εγχείρημα μετά από προσωπική έκκληση του Όλντμαν. Χρειάστηκαν έξι (6) μήνες πειραματισμών για να βρεθεί ο τρόπος που, ο Γκάρι θα μεταμορφωνόταν οπτικά και ουσιαστικά σε Ουίνστον. Κάτι τέτοιο απαιτούσε 3,5 ώρες πριν από κάθε γύρισμα κι άλλες 2 ώρες για την «αποδόμηση» των προσθετικών, με τον Όλντμαν να έχει προνοήσει και να έχει ξυρίσει, με δική του πρωτοβουλία, το κεφάλι του πριν τα γυρίσματα που διήρκησαν 54 μέρες.

Κι αν κάποιος μας ρωτούσε τι χαρακτήριζε τον Τσόρτσιλ οι απαντήσεις θα ήταν: το καπέλο του (δημιουργία του οίκου Lock & Co. Hatters), το πούρο του (Cohiba Siglos), τα κοστούμια του (Henry Poole & Co. Tailors of Savile Row) και το ρολόι τσέπης (Montres Breguet).                    

Οι γυναίκες πίσω από τον άνδρα δεν ήταν άλλες από τη γυναίκα και τη γραμματέα του. Η σύζυγός του Κλέμι (η υποψήφια για Όσκαρ Κρίστιν Σκοτ Τόμας) ήταν η σύντροφός του στη ζωή και την πολιτική. Ήταν πιο φιλελεύθερη από εκείνον και είχαν συχνά διαφωνίες. Κάποιες φορές την άκουγε κι άλλες όχι, αλλά πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο στις τελικές του αποφάσεις. Η Ελίζαμπεθ (Λίλι Τζέιμς) ήταν η προσωπική του γραμματέας και ο σεναριογράφος βασίστηκε σε απομνημονεύματα που εξέδωσε η ίδια και αφορούσαν στα χρόνια που ήταν δίπλα στον Τσόρτσιλ.

Πολλές σκηνές λαμβάνουν χώρα στις Αίθουσες του Πολεμικού Συμβουλίου και στη Βουλή των Κοινοτήτων και πολύμηνες μελέτες οδήγησαν σε τεράστιες κατασκευές απόλυτα πιστές στα πρωτότυπα, ενώ δόθηκε ειδική άδεια στο συνεργεία για γυρίσματα στο Ουεστμίνστερ.

Τέλος η ταινία φωτίζει κάποιες από τις ιδιαίτερες και αδιαπραγμάτευτες συνήθειες του Τσόρτσιλ όπως ο μεσημεριανός ύπνος, το ποτό (λευκό κρασί ή ουίσκι) που συνόδευε σχεδόν πάντα τα μεσημεριανά γεύματά του ενώ μπορούσε να πραγματοποιεί συναντήσεις από το κρεβάτι ή το μπάνιο του. 

Διανομή: UIP 

Στις αίθουσες από 18.01.2018