Red Sparrow – Το Κόκκινο Σπουργίτι

Παραγωγή: ΗΠΑ – 2018

Διάρκεια: 139 λεπτά

Βαθμολογία:  

Είδος: Κατασκοπικό Θρίλερ 

Σκηνοθεσία: Francis Lawrence

Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Joel Edgerton, Matthias Schoenaerts, Charlotte Rampling, Mary-Louise Parker, Ciarán Hinds, Joely Richardson, Bill Camp, Jeremy Irons, Thekla Reuten, Douglas Hodge, Sakina Jaffrey και ο Sergei Polunin.

Υπόθεση: Η Ντομινίκα Εγκόροβα, πρίμα μπαλαρίνα στα μπαλέτα Μπολσόι, είναι αφοσιωμένη στη φροντίδα της άρρωστης μητέρας της, μέχρι που φθάνει η μοιραία στιγμή ενός σοβαρού τραυματισμού πάνω στη σκηνή που την αναγκάζει να τερματίσει πρόωρα την πολλά υποσχόμενη καριέρα της και να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα δυσοίωνο και αβέβαιο μέλλον για αυτήν και τη μητέρα της. Τότε εμφανίζεται στο κάδρο ως από μηχανής Θεός, ο Θείος της, μεγάλο κεφάλι των μυστικών υπηρεσιών που την στρατολογεί ως «Σπουργίτι», εκπαιδευμένο στέλεχος μίας μυστικής υπηρεσίας που εκπαιδεύει ξεχωριστούς νεαρούς ανθρώπους να χρησιμοποιούν το σώμα και το μυαλό τους ως όπλο. Η Ντομινίκα καταφέρνει να επιβιώσει από τη σαδιστική διαδικασία εκπαίδευσης και να αποφοιτήσει ως το πιο επικίνδυνο «Σπουργίτι» που έχει βγάλει ποτέ η υπηρεσία. Τα νέα καθήκοντα της Ντομινίκα την φέρνουν στη Βουδαπέστη προκειμένου να πλευρίσει ένα πράκτορα της CIA και να του αποσπάσει το όνομα ενός προδότη. Φυσικά και η ζωή της όπως και όλοι αυτοί που αγαπά μπαίνει σε κίνδυνο, ενώ ο ωραίος πράκτορας προσπαθεί να την πείσει πως είναι ο μόνος τον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί. 

Συνταξιούχος πράκτορας της CIA, ο Τζέισον Μάθιους, ζηλεύει τη δόξα του Τζον Λε Καρέ και αποφασίζει να συγγράψει τις εμπειρίες του από την Υπηρεσία. Το αποτέλεσμα είναι μια τριλογία σκληρών κατασκοπικών αναγνωσμάτων με ηρωίδα την Ντομινίκα, επάγγελμα: πόρνη των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας. Θα μου πεις ωραία και καλά, γνωστά ήταν τα κατορθώματα του Σοβιετικού κρατικού μηχανισμού ανά την υφήλιο, που το παράξενο. Ακόμη ένα θρίλερ  για τους κακούς Σοβιετικούς που επιβουλεύονταν τον Ελεύθερο Κόσμο. Αμ πως το θες. Η ταινία εξελίσσεται σε χρόνο ενεστώτα, λες και δεν έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από την πτώση του κομμουνισμού, σε μια Ρωσία εφιαλτική που αγγίζει τα όρια της φαντασίας του Όργουελ αλλά με εντελώς αστείο, χυδαίο και προσβλητικό τρόπο. Προσβλητικό καταρχήν για το στερεότυπο της Ρωσίδας πόρνης, υποκειμένου σαγήνης και αντικειμένου ηδονής, που είναι ταγμένη, έστω και χωρίς τη θέλησή της, στην υπηρεσία ενός καθεστώτος που απειλεί την ασφάλεια και την ευημερία του Δυτικού κόσμου. Αλλά για κάθε Ντομινίκα του ακατονόμαστου Προέδρου υπάρχει ένας μοναχικός ιππότης με CIA Πανοπλία που θα φροντίσει για την ασφάλεια μας και θα καταφέρει να το «γυρίσει» το κορίτσι και να το κάνει να τον ερωτευθεί. Εμ τι τα έχουμε τα γαλόνια.

 

Περιττό να μπούμε σε λεπτομέρειες αυτής της μακρόσυρτης και κακοστημένης μετάθεσης του παρελθόντος στο παρόν. Κανείς δεν είπε ότι η σύγχρονη Ρωσία δεν πάσχει από έλλειμμα δημοκρατίας, διαφάνειας η φιλελευθερισμού αλλά από αυτά τα πολύ υπαρκτά και καυτά προβλήματα μέχρι την παρωδία μιας χώρας γεμάτης συνωμοσίες, οικογενειακές διαστροφές και αρρωστημένους αξιωματούχους-φιγούρες ψυχροπολεμικών θρίλερ των 60s υπάρχει χάος.

Πέρα ωστόσο από το περιεχόμενο υπάρχει και η μπαγιάτικη και κλισαρισμένη αισθητική της ταινίας που φέρει μια αποφορά μούχλας που πιθανόν να τη συνοδεύσει μέχρι τα χρυσά βατόμουρα της επόμενης χρονιάς. Αναπάντεχο φάουλ η ταινία από τον δημιουργό και την πρωταγωνίστρια του Hunger Games, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο διασυρμός της ταλαντούχας πρωταγωνίστριας που νομίζει ότι εδώ κάνει ένα τολμηρό βήμα στην καριέρα της. Ένα βήμα προς το γκρεμό του σινεμά κάνει! Και μια σειρά από γυμνές σκηνές ηδονοβλεπτικής αισθητικής. Αν υποψιαστώ ότι η τριλογία του Σπουργιτιού θα ολοκληρωθεί και κινηματογραφικά…

Εν κατακλείδι ο θρόνος του βασιλιά του ψυχροπολεμικού κατασκοπικού αναγνώσματος Τζον Λε Καρέ ουδόλως κινδυνεύει από τέτοιες μπιμουβιές πολυτελείας που επιχειρούν να ανανεώσουν το ενδιαφέρον για τον ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων. Προφανώς και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης (Ουπς συγνώμη, Ρωσίας ήθελα να πω) δεν τελειώνει με τίποτα. Τελειώνει όμως η υπομονή μας με τέτοιες ταινίες ξεπερασμένης αισθητικής και κουραστικής προπαγάνδας.

Από την άλλη όποιος θέλει να δει μια ρεαλιστική εικόνα των προβλημάτων της σύγχρονης Ρωσίας μπορεί πάντα να ψαξει το αριστουργηματικό, υποψήφιο για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, φιλμ του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ «Χωρίς Αγάπη».

Διανομή: Odeon

Στις αίθουσες από 01.03.18