Stockholm - Η Ληστεία της Στοκχόλμης

Παραγωγή: Καναδάς/ΗΠΑ – 2018 

Διάρκεια: 92 λεπτά 

Είδος: Αστυνομικό Θρίλερ 

Βαθμολογία: _{* * ½} 

Σκηνοθεσία: Robert Budreau 

Πρωταγωνιστούν: Ethan Hawke, Noomi Rapace, Mark Strong, Christopher Heyerdahl, Bea Santos, Mark Rendall, Ian Matthews, John Ralston, Shanti Roney, Christopher Wagelin, Thorbjørn Harr, Gustaf Hammarsten, Vladimir Jon Cubrt, Nonnie Griffin, Anders Yates. 

Στοκχόλμη, 1973. O Λαρς, ένας Αμερικανός πρώην κατάδικος, εισβάλλει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Σουηδικής πρωτεύουσας με σκοπό, όχι μόνο να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο, αλλά και να απαιτήσει από τις αρχές να ελευθερώσουν τον φυλακισμένο φίλο του. Γοητεύοντας σταδιακά τους όμηρους υπαλλήλους της τράπεζας με την χαρισματική, ευαίσθητη, αλλά και λίγο ανισόρροπη προσωπικότητά του, θα τους κάνει, όχι μόνο να τον υπερασπιστούν, αλλά να θελήσουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει απ’ τον στενό κλοιό της αστυνομίας και να δραπετεύσει με εκατομμύρια. Μία από τις υπαλλήλους μάλιστα, θα αρχίσει να τρέφει αισθήματα απέναντί του. 

Βασισμένη στη απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία που δημιούργησε τον ψυχολογικό όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», η ταινία του Καναδού Ρόμπερτ Μπουντρό, είναι  ένας συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και μαύρης κωμωδίας, ένα heist movie βασισμένο σε μια τόσο αλλόκοτη ιστορία που μοιάζει περισσότερο σουρεαλιστικό παρά αληθινό.

Η ταινία δεν αποτελεί αναπαράσταση αυτού του ιστορικού γεγονότος στην παγκόσμια ιστορία της εγκληματολογίας ωστόσο βασίστηκε σε ένα δραματοποιημένο άρθρο του δημοσιογράφου Ντάνιελ Λανγκ, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New Yorker το 1974, με τίτλο "The Bank Drama". Το άρθρο αυτό εξιστορούσε πώς το 1973 οι όμηροι σε μια ληστεία τράπεζας στην Στοκχόλμη, δέθηκαν με τους απαγωγείς τους και στράφηκαν εναντίον των αρχών.

Η όποια αξία του φιλμ έγκειται στην επιτυχία του να αποτυπώσει τη σημασία που έλαβε αυτό το γεγονός στην εποχή του που συγκρινόμενη με τη σύγχρονη εποχή της αστικής ζούγκλας δεν θα ήταν παρά τρεις αράδες στις ειδήσεις και όξω από την πόρτα... Από το 1973 μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα έχει κυλήσει σε μια άνευ προηγουμένου καθημερινή βιαιότητα που περνά πλέον απαρατήρητη σε όλες της τις μορφές. Το 1973 όμως γεγονότα όπως το συμβάν της Στοκχόλμης αλλά και η ληστεία του Μπρούκλιν που ενέπνευσε την κλασσική «Σκυλίσια Μέρα» με τον Αλ Πατσίνο, υπήρξαν καταλυτικά για τον μαζικό ψυχισμό και την αφύπνιση ολόκληρων κοινωνιών απέναντι στην κοινωνική αδικία.

Μια δεύτερη επιτυχία είναι η σωστή αποτύπωση της εποχής μέσα από την εντυπωσιακή φωτογραφία και τα προσεγμένα κοστούμια και η αξιοπιστία των ερμηνειών, κυρίως της Νούμι Ραπάς και του Ίθαν Χοκ, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Από κει και πέρα το φιλμ δεν έχει να πάει πουθενά ούτε σκηνοθετικά ούτε σεναριακά, πέρα από ένα μέσο αξιοπρεπές αποτέλεσμα. 

Διανομή: Seven Films 

Στις αίθουσες από 18.07.19 

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Σύνδρομο της Στοκχόλμης: η ψυχολογική τάση ενός ομήρου να δένεται συναισθηματικά με τον απαγωγέα του.

Ο όρος αυτός που επινοήθηκε από τον εγκληματολόγο Nils Bejerot προήλθε από την ληστεία που έγινε σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken στο Νόρμαλμστοργκ, στην Στοκχόλμη της Σουηδίας, τον Αύγουστο του 1973. Δύο ένοπλοι άνδρες, οι Γιαν-Έρικ Όλσσον και Κλαρκ Όλοφσον εισέβαλαν σε αυτήν και απήγαγαν 4 υπαλλήλους της τράπεζας, τους Ελίζαμπετ Όλντγκρεν, Κρίστιν Ένμαρκ, Μπιργκίτα Λούντμπλαντ και τον Σβεν Σάφστρομ, για 6 μέρες σε θησαυροφυλάκιο της τράπεζας Sveriges Kreditbank. Ήταν η πρώτη ποινική εκδήλωση στη Σουηδία που καλύφθηκε ζωντανά στην τηλεόραση. Μετά τη σύλληψη των δραστών, οι όμηροι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα, για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα των απαγωγέων τους και αρνήθηκαν μάλιστα να καταθέσουν εναντίον τους- συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι ήταν περισσότερο φοβισμένοι από την αστυνομία παρά από τους ληστές κατά την διάρκεια της εξαήμερης ομηρίας τους. Είχαν σαφέστατα συμπαθήσει τους απαγωγείς τους, κάτι το οποίο έδωσε ακαδημαϊκό ενδιαφέρον στο ζήτημα.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή τραυματικής συγκόλλησης, η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως ένα σενάριο ομηρείας, αλλά η οποία περιγράφει «ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο.