And then we danced – Και μετά χορέψαμε

Παραγωγή: Σουηδία/Γεωργία/Γαλλία – 2019 

Διάρκεια: 113 λεπτά 

Είδος: Δραματική Κομεντί

Βαθμολογία: _{* * * ½} 

Σκηνοθεσία: Levan Akin 

Πρωταγωνιστούν: Levan Gelbakhiani, Bachi Valishvili, Ana Javakishvili, Giorgi Tsereteli, Tamar Bukhnikashvili, Marika Gogichaishvili, Kakha Gogidze, Levan Gabrava. 

Στη σημερινή Τιφλίδα ζει ο Μεράμπ, που χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού. Παιδί χωρισμένων γονιών που είχαν κι αυτοί χορευτική καριέρα στα νιάτα τους, ζει φτωχικά με τη μητέρα του, τη γιαγιά του και τον προβληματικό μεγαλύτερο αδελφό του που επίσης μπαινοβγαίνει στη Χορευτική Ακαδημία. Ο Μεράμπ, μαζί με την αγαπημένη του παρτενέρ Μάρι, είναι πολύ κοντά στο να πάρουν το πολυπόθητο εισιτήριο για μια θέση στην Εθνική Ομάδα Χορού. Όλα όμως ανατρέπονται όταν μπαίνει στη ζωή τους ο χαρισματικός και ιδιόρρυθμος Ηρακλής. Ο Μεράμπ, εντυπωσιασμένος και ανάστατος, θα ρισκάρει τα πάντα, αμφισβητώντας το άτεγκτο συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον του. 

«Έρως ανίκατε μάχαν»…ακόμη και όταν η μάχη δίνεται κάτω από τόσο άνισους όρους. Δύο άνθρωποι, φοβισμένοι και διστακτικοί, απέναντι σε μια κοινωνία που αρνείται να δεχθεί την ύπαρξή τους στη καλύτερη περίπτωση ή τους διαπομπεύει και τους εξοστρακίζει στη χειρότερη. Στην πανέμορφη, γραφική Τιφλίδα, κάτω από την αγέρωχη σκιά του Καυκάσου, δεν υπάρχει θέση για gay ρομάντζα, ούτε οι παραδοσιακοί χοροί-αποθέωση μιας κάποιας πατροπαράδοτης σκληροτράχηλης αρρενωπότητας επιτρέπουν περιθώρια προσωπικής έκφρασης και πειραματισμού. Η συνειδητοποίηση του Μεράμπ είναι μοιραίο να τον παρασύρει από το επίκεντρο στο περιθώριο της κοινωνίας και της τέχνης του. Πόσο μάλλον που ο λεπτεπίλεπτος αλλά αποφασιστικός νέος αποφασίζει να σταθεί απέναντι στον περίγυρο και να διεκδικήσει μέχρι το φορτισμένο συγκινησιακά φινάλε το προσωπικό του όνειρο και την κατάκτηση του σεβασμού. Δικαιώματα στοιχειώδη για μια Ευρωπαϊκή χώρα, τα οποία ο, Γεωργιανής καταγωγής, Σουηδός σκηνοθέτης Λεβάν Ακίν επενδύει με μια καλογραμμένη ίντριγκα ρομαντικής κομεντί που όσο κυλάει η ώρα τόσο συννεφιάζει από την κοινωνική απειλή που κυκλώνει τον γλυκύτατο ήρωά του.

Διαβάζοντας παρακάτω το σημείωμα του σκηνοθέτη και έχοντας απολαύσει αυτό το από κάθε άποψη φροντισμένο φιλμ δεν μένει καμία αμφιβολία γιατί ήταν η Σουηδία ως συμπαραγωγός που επέλεξε να το υποβάλλει στην Αμερικάνικη Ακαδημία για το Όσκαρ Διεθνούς Παραγωγής. Και είναι κρίμα και άδικο που δεν τα κατάφερε τελικά να περάσει στη shortlist των 10. Εξάλλου η πρόσφατη καταιγίδα αντιδράσεων στην Γεωργιανή πρεμιέρα της ταινίας στην Τιφλίδα, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο πόσο δρόμο έχουν ακόμη τα ανθρώπινα δικαιώματα να διανύσουν σε χώρες που θέλουν να ανήκουν στην Ευρώπη, υιοθετώντας α λα καρτ τις ανθρωπιστικές της αξίες.

Πέρα όμως από τις παραπάνω κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους, πρόκειται για ένα πολύ όμορφο οπτικά φιλμ, μια γιορτή του νεανικού σφρίγους αλλά και μια επίμονη επίδειξη αγάπης και θαυμασμού για την ομορφιά της παραδοσιακής τέχνης, άσχετα αν είναι αντιδραστική ή όχι με βάση τα σημερινά στάνταρ. Ο Μπίλι Έλιοτ δεν έχει θέση στην Τιφλίδα… 

Επίσημη Πρόταση της Σουηδίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2020 και υποψηφιότητα ανδρικής ερμηνείας στα φετινά Ευρωπαϊκά βραβεία για τον απίστευτα εκφραστικό πρωτοεμφανιζόμενο Λεβάν Γκελμπακιάνι. 

Διανομή: Weird Wave 

Στις αίθουσες από 26.12.19 

Σημείωμα σκηνοθέτη

Για εμένα αυτή η ταινία είναι ένα ερωτικό γράμμα στην κουλτούρα και την παράδοση. Ήθελα να δείξω ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση στο να αγαπάς την κληρονομιά σου, να είσαι μέρος της κουλτούρας σου και ταυτόχρονα να σπας τις νόρμες. Αυτό ήταν το κυρίαρχο θέμα για εμένα. Ήθελα όμως να εξερευνήσω και τον τρόπο με τον οποίο μια μεγάλη αναμέτρηση μπορεί να σε κάνει γενναίο και ελεύθερο. Για αυτό χρειαζόμουν έναν χορευτή για την ταινία ώστε να εστιάσω στην χορευτική πλευρά του θέματος. Υπό αυτή την έννοια ο πρωταγωνιστής ήταν κρίσιμος παράγοντας  για την ταινία και ήμουν πολύ τυχερός που τον βρήκα. Έχει κάτι πολύ εκφραστικό στο πρόσωπο του. Μπορεί να αλλάξει συναισθήματα με τόσο ξαφνικό τρόπο: πολλά πράγματα συμβαίνουν όταν τον παρατηρείς. Σου προκαλεί την περιέργεια σαν θεατή. Μερικές φορές μοιάζει γέρος, άλλες νέος. Σαν να έχει 50.000 πρόσωπα. Οι καλύτερες ερμηνείες στον κόσμο είναι αυτές που μοιάζουν αβίαστες – κι όμως είναι πολύ δύσκολο να φτάσει κανείς εκεί, ειδικά όταν έχει μια μεγάλη κάμερα κολλημένη στο πρόσωπο του. Είναι πραγματικά ιδιαίτερα ταλαντούχος.