Dylda – Ένα Ψηλό Κορίτσι

Παραγωγή: Ρωσία – 2019 

Διάρκεια: 137 λεπτά 

Είδος: Δράμα 

Βαθμολογία: _{* * * ½} 

Σκηνοθεσία: Kantemir Balagov 

Πρωταγωνιστούν: Viktoria Miroshnichenko, Vasilisa Perelygina, Andrey Bykov, Igor Shirokov, Konstantin Balakirev, Kseniya Kutepova, Alyona Kuchkova, Timofey Glazkov. 

Λένινγκραντ, 1945. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει την πόλη σε συντρίμμια και τους κατοίκους του εξαντλημένους σωματικά και ψυχικά. Η πολιορκία τελείωσε αλλά η μάχη για τη ζωή συνεχίζεται. Δύο νεαρές γυναίκες, η Ίγια και η Μάσα που μοιράζονται μια ζωή στο μέτωπο και πολλά μυστικά προσπαθούν με μεγάλες δυσκολίες να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Τίποτα ηρωικό δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα της δεύτερης ταινίας του Καντεμίρ Μπαλαγκόφ. Τα έντονα χρώματα που περιβάλλουν τις δύο αλλοπαρμένες ηρωίδες του, τα χρωματιστά φορέματα των γυναικών και τα χράμια και οι ταπετσαρίες που ντύνουν τους φτωχικούς τοίχους, λίγο καλύπτουν την γύμνια και τα τραύματα των ψυχών των γυναικών που έδωσαν τα πάντα στο μέτωπο και γύρισαν σε μια πόλη, όρθια μεν ερειπωμένη δε, που δεν μπορεί να τις αφομοιώσει. Σε μια πόλη που καλούνται να γεννήσουν ζωή από το εντός τους κενό.  

Από τη μια η Ίγια που περιφέρει το ψηλόλιγνο κορμί της στους διαδρόμους του τοπικού νοσοκομείου, δουλεύοντας ως νοσηλεύτρια, και από την άλλη η Μάσα που αριβάρει τελευταία από το μέτωπο, έτοιμη για όλα προκειμένου να αφήσει τη φρίκη του πολέμου πίσω της. Οι δύο γυναίκες που συνυπηρέτησαν στην πρώτη γραμμή, μοιράζονται αρκετά σκοτεινά μυστικά και πάθη που τις κάνουν να κρέμονται κυριολεκτικά η μια από την άλλη για να επιβιώσουν.  Ξεχνάμε τώρα τους πρωταγωνιστές ηρωικών πολεμικών δραμάτων της Σοβιετικής Περιόδου και προσγειωνόμαστε σε έναν μη σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ένα ρεαλισμό κτηνώδη που πασχίζει να αποτινάξει από πάνω του την οσμή του θανάτου και να μεταμορφωθεί ξανά σε κοινωνικό σύνολο που καλείται να συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί παρόλη την ψυχική του στειρότητα.

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έμπνευσή του υπήρξε το βιβλίο «Ο Πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» (Εκδόσεις Πατάκη) από τη βραβευμένη με Νόμπελ Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. «Το βιβλίο αυτό μου αποκάλυψε έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο. Ανακάλυψα πόσο λίγα γνώριζα για τον πόλεμο κι ακόμη λιγότερα για τις γυναίκες που συμμετείχαν σε αυτόν. Αυτό με οδήγησε σε μα άλλη σκέψη: τι συνέβαινε σε μια γυναίκα όταν τελείωνε ο πόλεμος, όταν είχε συμβεί όλο αυτό στο μυαλό της και τη φύση της, την παραβίαση ουσιαστικά της φύσης της;»

Ο 29χρονος Καντεμίρ Μπαλαγκόφ μας έχει συνηθίσει στο σινεμά του σοκ ήδη από την πρώτη του ταινία, το Κιρκασιανό «Οι δικοί μου άνθρωποι» του 2017. Εδώ, έχει αρκετούς σοκαριστικούς άσσους στο μανίκι και τους σερβίρει σε υπέροχο καλλιτεχνικό περιτύλιγμα (φοβερή η φωτογραφία, τα σκηνικά και τα κοστούμια). Από το αναμενόμενα εξαιρετικό καστ, ξεχωρίζει (όχι μόνο λόγω ύψους) η Βικτόρια Μιροσνιτσένκο στον επώνυμο ρόλο της «Στέκας», μια εντυπωσιακή ρωσική παραλλαγή της Τίλντα Σουίντον που με αυτό το ρόλο έφθασε στις υποψήφιες για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας. 

Συμμετοχές και Βραβεία

Βραβείο Σκηνοθεσίας & Βραβείο FIPRESCI, UN CERTAIN REGARD, Φεστιβάλ Καννών

Υποψηφιότητα της Ρωσίας για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς (Ξενόγλωσσης) Ταινίας (βρίσκεται στη shortlist των 10)

Υποψηφιότητα στα Ευρωπαϊκά Βραβεία για τη Βικτόρια Μιροσνιτσένκο 

Βασισμένη στο βιβλίο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. 

Διανομή: Seven Films 

Στις αίθουσες από 09.01.20 

Trivia από τις σημειώσεις της παραγωγής

•          Δεν υπάρχει καμία εικόνα του Στάλιν ή του Λένιν στην ταινία.

•          Τα αυτοκίνητα στην ταινία είναι όλα αυθεντικά. Τα δανείστηκε η παραγωγή από το Μουσείο Μεταφορών της Αγίας Πετρούπολης.

•          Το αυτοκίνητο του Σάσα είναι επίσης δανεικό από το μουσείο. Είναι μια Μερσεντές του 1938 και ο ηθοποιός χρειάστηκε να κάνει ειδική εκπαίδευση για να μάθει να το οδηγεί χωρίς βοήθεια.

•          Για το διαμέρισμα που έμεναν οι δύο γυναίκες, κατασκευάστηκε από την αρχή ένα αυθεντικό διαμέρισμα της εποχής. Κάθε τοίχος ήταν καλυμμένος  με ταπετσαρία που έφτανε και τα πέντε στρώματα. Μπορεί να ήταν προπολεμική ταπετσαρία ή σελίδες από εγκυκλοπαίδειες με εξωτικά πουλιά. Κάποια από τα κομμάτια που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αυθεντικά της εποχής. Όταν ο ιστορικός σύμβουλος επισκέφτηκε το σετ εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι δε μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά του αυθεντικού υλικού από το νέο.

•          Η παραγωγή χρησιμοποίησε αυθεντικές εφημερίδες του 1942 για να κλείσει τις τρύπες στα παράθυρα του διαμερίσματος που έμεναν οι δύο γυναίκες (κάτι που συνηθιζόταν πολύ εκείνη την περίοδο). Ο καλλιτεχνικός διευθυντής βρήκε τα ιστορικά τεύχη σε ένα παζάρι. Οι εφημερίδες αυτές χρησιμοποιήθηκαν και για τις χαρτοπετσέτες για τη σκηνή της πρωτοχρονιάς στο νοσοκομείο. Ήταν τοποθετημένες δίπλα στα κρεβάτια των ασθενών.

•          Τα κοντινά των ενέσεων στο νοσοκομείο γυρίστηκαν με τέτοιο τρόπο που χρειάστηκε η παραγωγή να σχεδιάσει και να κατασκευάσει ειδικές αναδιπλούμενες βελόνες.

•          Για να φαίνονται οι επίδεσμοι πιο αυθεντικοί, το συνεργείο τους βούταγε σε τσάι και τα στέγνωνε σε καλοριφέρ, με τον τρόπο αυτό έδειχναν σα να έχουν πλυθεί πολλές φορές.

•          Στο μεταπολεμικό Λένινγκραντ, οι ασθενείς που είχαν χάσει άκρα έπρεπε να σχεδιάσουν τα μηχανήματα για τις φυσιοθεραπείες τους μόνοι τους. Η παραγωγή βρήκε και δημιούργησε από την αρχή αυτά τα σχέδια.