Richard Jewell - Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ

Παραγωγή: ΗΠΑ – 2019 

Διάρκεια: 131 λεπτά 

Είδος: Βιογραφικό Δράμα 

Βαθμολογία: * * * ½ 

Σκηνοθεσία: Clint Eastwood 

Πρωταγωνιστούν: Paul Walter Hauser, Sam Rockwell, Olivia Wilde, Mike Pniewski, Jon Hamm, Ian Gomez, Nina Arianda και η Kathy Bates. 

Στις 27 Ιουλίου, 1996, εν μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα, ο σεκιουριτάς Ρίτσαρντ Τζούελ ανακαλύπτει ένα ύποπτο πακέτο, κρυμμένο κάτω από έναν πάγκο, που αποδεικνύεται ότι περιέχει εκρηκτικό μηχανισμό. Με ελάχιστο χρόνο στη διάθεση του, βοηθάει να εκκενωθεί η περιοχή, σώζοντας πολλές ζωές. Η ενέργειά του αυτή τον μετατρέπει σε ήρωα της ημέρας. Γρήγορα όμως καταλήγει να είναι ο υπ΄αρ.1 ύποπτος του FBI που θεώρησε ότι αυτός ό ίδιος ήταν που τοποθέτησε την βόμβα για να τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης. Κατηγορούμενος από τον Τύπο και το κοινό, χωρίς βάσιμες αποδείξεις, βλέπει την απλή και ήσυχη ζωή του να αλλάζςι δραματικά και αμετάκλητα. 

Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι ένα κινηματογραφικό θαύμα της φύσης! Στα 89 του χρόνια συνεχίζει να γυρίζει με άψογη ακαδημαϊκή τελειότητα συναρπαστικές ταινίες όπως αυτή η Μπαλάντα ενός απλού και σχεδόν αγαθού Αμερικανού γίγαντα που ήταν τόσο αφελής ώστε να εμπιστεύεται τυφλά τον κρατικό μηχανισμό της χώρας του ακόμη και όταν βρέθηκε άδικα (και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά) στο στόχαστρό του. Ναι, είναι συντηρητική κατά βάθος η φιλμική σταυροφορία του Ίστγουντ για την αποκατάσταση ενός αδικοχαμένου ήρωα. Συντηρητική γιατί χρησιμοποιεί στερεότυπα κακών χαρακτήρων και λαϊκίζει όπως ο φίλος του ο Ντόναλντ Τραμπ όταν καταφέρεται κατά του Τύπου και ειδικότερα κατά των γυναικών. Από την άλλη είναι τόσο καλογραμμένο το σενάριο και τόσο γερή η πραγματική βάση των γεγονότων που αφηγείται που δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανένα θεατή.

Κι όμως η ταινία γνώρισε πρωτοφανείς επιθέσεις στις ΗΠΑ αφού τολμά στην εποχή του #metoo να παρουσιάσει ένα εμφανώς αρνητικό γυναικείο χαρακτήρα που δεν σταματά πουθενά προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του αλλά και μια κρατική υπηρεσία ασφαλείας όπως το FBI σαν συνωμοτικό μηχανισμό σχεδόν σταλινικής έμπνευσης που κατασκευάζει με ευκολία και χαρακτηριστική έλλειψη συνείδησης ενόχους όταν δεν μπορεί να τους ανακαλύψει.

Επειδή όμως η ταινία βασίζεται στο άρθρο της Μαρί Μπρένερ για το Vanity Fair με τίτλο American Nightmare—The Ballad of Richard Jewell η οποία είχε άμεση γνώση της εποχής και των γεγονότων και εν πολλοίς τα απεικονίζει ως είχαν, τίθεται το ερώτημα: Ο Ίστγουντ και οι δημιουργοί της ταινίας κρύβουν κάποια republican agenda πίσω από την ταινία ή οι επικριτές τους προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από το έγκλημα εξόντωσης χαρακτήρα που διέπραξε ο κρατικός μηχανισμός της εποχής σε αγαστή συνεργασία με τον κίτρινο τύπο, ένα έγκλημα που είχε θύμα, πέρα από τον ίδιο τον Ρίτσαρντ, και την ηλικιωμένη μητέρα του που καταρρακώθηκε ψυχικά από την υπόθεση. Ένα έγκλημα κατά ενός εκπροσώπου της βαθιάς φιλήσυχης Αμερικής που βρέθηκε στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή και τύχαινε να έχει το λάθος κοινωνικό προφίλ. Να σημειώσουμε εδώ ότι αν τελικά ο Τζούελ βρισκόταν κατηγορούμενος θα αντιμετώπιζε ακόμη και τη θανατική ποινή!

Είναι χαρακτηριστική η εμπορική αποτυχία της ταινίας στις ΗΠΑ που άνοιξε καταστροφικά, συναντώντας την αδιαφορία του κοινού. Κρίμα και άδικο για μια τόσο συναρπαστική και συγκινητική ταινία με ρεσιτάλ ερμηνειών, ξεκινώντας από τον πρωταγωνιστή-αποκάλυψη και φθάνοντας στην εκπληκτική Κάθι Μπέιτς που υποδυόμενη τη μητέρα του, κατάφερε να φέρει στην ταινία τη μοναδική οσκαρική της υποψηφιότητα. 

Διανομή: Tanweer 

Στις αίθουσες από 16.01.20