La odisea de los giles – Ηρωϊκά Χαμένοι

 

Παραγωγή: Αργεντινή/Ισπανία – 2019 

Διάρκεια: 116 λεπτά 

Είδος: Κοινωνικό   

* * * 

Σκηνοθεσία: Sebastián Borensztein 

Πρωταγωνιστούν: Ricardo Darín, Luis Brandoni, Verónica Llinás, Chino Darin, Andres Parra,  Daniel Aráoz, Germán Rodríguez, Alejandro Gigena, Guillermo Jacubowicz, Ramiro Vayo, Martha Piatigorsky, Carlos Jorge Piñeiro, Carlos Belloso, Marco Antonio Caponi και η Rita Cortese. 

Βρισκόμαστε στην Αλσίνα, μια ήσυχη κωμόπολη βόρεια του Μπουένος Άιρες. Είναι Δεκέμβριος του 2001. Ο Φερμίν συγκεντρώνει μια παρέα φίλων και γειτόνων και τους πείθει να επενδύσουν όλες τις αποταμιεύσεις τους για την αγορά και την επαναλειτουργία ενός αγροτικού συνεταιρισμού που θα τονώσει την οικονομία της μικρής τους πόλης. Δεν είχαν όμως υπολογίσει τον κλέφτη που εδώ είναι το τραπεζικό σύστημα της χώρας που καταρρέει μία μέρα μετά την κατάθεση των χρημάτων τους στην τράπεζα. Σύντομα, όμως, θα καταλάβουν ότι δεν έχουν πέσει θύματα μόνο της οικονομικής κρίσης, αλλά και ενός αδίστακτου δικηγόρου που συνεργαζόμενος με το διευθυντή της τοπικής τράπεζας, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Η απόφαση που θα πάρουν είναι μονόδρομος με μόνο στόχο να επανακτήσουν ό, τι δικαιωματικά τους ανήκει.

Η ταινία που υπέβαλε πέρυσι η Αργεντινή στην Ακαδημία για το ξενόγλωσσο Oscar που υπήρξε και η μεγαλύτερη εθνική εμπορική επιτυχία της χρονιάς (πάνω από 1,8 εκατ. θεατές) είναι μια αξιολάτρευτη ιστορία εκδίκησης, μια συμβολική εξέγερση ενός λαού που έχασε τα πάντα σε μια νύχτα, όταν επιβλήθηκε το περιβόητο corralito, όπως ονομάστηκαν τα capital controls α λα Αργεντινή που οδήγησαν την χώρα στην οικονομική εξαθλίωση το 2001. Αντιστρέφοντας το χολιγουντιανό μοντέλο που θέλει τους απατεώνες αξιαγάπητους και φωτογενείς να ξεφεύγουν με τη λεία τους σε τροπικούς παράδεισους, εδώ έχουμε έναν απατεώνα διευθυντή τραπέζης και έναν ακόμη πιο άθλιο δικηγόρο που εκπροσωπούν ό,τι πιο απεχθές και απαίσιο στον κόσμο της οικονομίας, που συσσωρεύουν σαν άλλοι Σκρουτζ Μακ Ντακ τους καρπούς της ανομίας τους σε βάρος των απλών καταθετών σε κρύπτες, ζώντας μέσα στην αγωνία μη και τους χάσουν. Κάποτε όμως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της σιωπηρής πλειοψηφίας αποφασίζουν να γίνουν πραγματικά χρήσιμοι στον εαυτό τους και η ανατροπή θα είναι ηχηρή και αναπόφευκτη, όχι χωρίς δυσκολίες βέβαια και απώλειες.

Οι Κοέν θα ήταν υπερήφανοι για τον υποδειγματικό σκηνοθετικό χειρισμό του θέματος από τον δημιουργό της Αγελάδας και του Πιλότου, τον Σεμπάστιαν Μπόρενσταϊν, αλλά και από το σενάριο του Εδουάρδο Σακέρι. Αξέχαστοι χαρακτήρες, διάλογοι γεμάτοι χιούμορ, κοινωνική κριτική και σασπένς σε αρμονική συνύπαρξη όσο κορυφώνεται η πλοκή, αλλά και αγάπη για τους απλούς ανθρώπους που στερήθηκαν βίαια τα όνειρά τους από την αιώνια απληστία των λίγων.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Αργεντίνος σούπερ σταρ Ricardo Darín, πολύ δημοφιλής και στη χώρα μας, εδώ για πρώτη φορά με τον γιο του Chino Darín, οι οποίοι είναι και οι παραγωγοί της. Φυσικά είναι εξαιρετικοί, όπως και το υπόλοιπο κεφάτο καστ που συχνά πυκνά κλέβει την παράσταση. 

Διανομή: Feelgood Entertainment 

Στους κινηματογράφους από 06.08.20 

 

Σημείωμα του σκηνοθέτη Sebastian Borensztein

Βρισκόμαστε στο έτος 2001 και η Αργεντινή διανύει μια οικονομική κρίση που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στη χρεωκοπία και την απόγνωση. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές τάξεις συνασπίζονται για να ανατρέψουν το κατεστημένο, στο πρόσωπο ενός δικηγόρου και ενός διευθυντή τραπέζης. Ο σκοπός τους είναι να κερδίσουν πάλι το δικαίωμα σε ένα όνειρο που τους στέρησαν. Έτσι, καταστρώνουν ένα σχέδιο, που όμως δεν έχουν πραγματικά την ικανότητα να εκτελέσουν.

Είναι μια φαντασίωση, μια άπιαστη προσδοκία και γι΄αυτό τους μαγνητίζει τόσο. Το ταξίδι που πρέπει να κάνουν αυτοί οι κοινοί θνητοί για να παλέψουν με το σύστημα είναι στον πυρήνα της αφήγησης. Μερικά σημεία της ιστορίας και κάποια χαρακτηριστικά των ηρώων, συνδέονται με τον ιταλικό νεορεαλισμό, προκαλώντας τη συμπάθεια του θεατή. Μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι η ταινία ταιριάζει στο είδος της κωμωδίας, αλλά πάνω που πάω να το κάνω, το σκοτάδι και το δράμα που εδρεύουν στον σκελετό της πλοκής έρχονται στο μυαλό μου. Αυτές τις στιγμές, προσπάθησα να συνδεθώ βαθιά με το συναίσθημα, αποφεύγοντας όμως την τάση για μελόδραμα.