La Haine – Το Μίσος

 

Παραγωγή: Γαλλία – 1995 

Διάρκεια: 98 λεπτά 

Είδος: Κοινωνικό 

* * * * 

Σκηνοθεσία: Mathieu Kassovitz 

Πρωταγωνιστούν: Vincent Cassel, Hubert Koundé, Saïd Taghmaoui, Marc Duret, Abdel Ahmed Ghili, François Levantal, Benoît Magimel και οι Vincent Lindon, Karin Viard, Peter Kassovitz, Mathieu Kassovitz. 

Τρεις νεαροί από τις λαϊκές συνοικίες του Παρισιού, ένας Εβραίος, ένας Άραβας κι ένας Αφρικανός, τρεις κολλητοί από τα περιβόητα banlieu, περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους, αναλογιζόμενοι πώς να πάρουν εκδίκηση  για τον σοβαρό τραυματισμό ενός φίλου τους που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας σε πρόσφατα επεισόδια. Ο Βινς, ο Σαίντ κι ο Υμπέρ θα ζήσουν ένα συνταρακτικό 24ωρο, με ένα κλεμμένο από την αστυνομία περίστροφο στα χέρια τους και καθώς ο χρόνος θα μετράει αντίστροφα θα αντιμετωπίσουν απάτες, βία και περιφρόνηση και θα επιχειρήσουν να πείσουν όσους δεν τους σέβονται ότι θα πρέπει να τους φοβούνται…

Μέχρι εδώ όλα καλά… Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η προσγείωση. Το μίσος όμως γεννάει μίσος και κάνει την προσγείωση απότομη για τους τρεις νεαρούς παρίες που βυθίζονται όλα και πιο βαθιά σε ένα δάσος που δεν μπορούν να δουν γιατί τους το κρύβει το δέντρο. Εν προκειμένω δέντρο η αστυνομία, οι μισητοί μπάτσοι, τα «γουρούνια» με τα οποία αναμετριούνται καθημερινά οι άεργοι, πεταμένοι στο περιθώριο, χωρίς μόρφωση και προοπτική νεαροί των προαστείων της ανεργίας, του ρατσισμού και του ταξικού και φυλετικού μίσους.

Τι άλλαξε 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτής της πολυβραβευμένης ταινίας σοκ που σημάδεψε την καριέρα πολλών από τους συντελεστές της; Τίποτε προς το καλύτερο, πολλά προς το χειρότερο. Κανένα κοινωνικό πρόβλημα δε λύθηκε, οι ταξικές διαφορές διευρύνθηκαν, στο φυλετικό μίσος προστέθηκε και η θρησκευτική μισαλλοδοξία και…μέχρι εδώ όλα καλά.

25 χρόνια μετά, αυτό το ασπρόμαυρο οδοιπορικό στη βία, παραμένει δυνατό, αναλλοίωτο και επίκαιρο. Ένα από τις κορυφαία επιτεύγματα του Γαλλικού σινεμά γιορτάζει την 25η του επέτειο με νέες ψηφιακές κόπιες. Θαυμασμός μόνο… 

Διανομή: Bibliotheque 

Στους κινηματογράφους από 20.08.20 

 

Αποσπάσματα από δηλώσεις του Ματιέ Κασσοβίτς για το ΜΙΣΟΣ

«Δε χρειάστηκε να αναρωτηθώ, όπως οι περισσότεροι, γιατί αυτά τα παιδιά αρπάζουν τα περίστροφα και πυροβολούν περαστικό μπάτσο. Το ένιωσα. Η βία κυκλοφορεί ελεύθερα σε κάθε μεγάλη πόλη. Την αισθάνεσαι, τη βλέπεις στα μάτια των βιαστικών που σε προσπερνούν. Ξέρετε γιατί; Επειδή το καζάνι είναι μικρό. Επομένως ανοίγεις το καπάκι και κάποιοι πετάγονται έξω σαν φυσαλίδες» 

…Μισώ τους βλάκες που, χτυπώντας σε φιλικά στον ώμο, σου λένε, «Υπέροχη ταινία» ενώ πιστεύουν το αντίθετο (ή δεν την έχουν δει καν). Μισώ τα πολιτικώς ορθά σλόγκαν. Μισώ τον κόσμο που διαδηλώνει κατά του AIDS. Μισώ να βάζω το «εγώ» στην αρχή κάθε φράσης μου. Κι όμως είμαι λευκός και ζω στο Παρίσι. Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ. Τώρα, προσπαθήστε να φανταστείτε τι συμβαίνει στο μυαλό ενός απ’ τους νέους που ζουν στα γκέτο των προαστίων όταν ένας φίλος τους, πυροβολείται στο κεφάλι από έναν αστυνομικό... 

«Οι άνθρωποι βλέπουν στο Παρίσι την πόλη του έρωτα και του φωτός. Όμως, όσο υπάρχει αγάπη υπάρχει και μίσος, όπου υπάρχει φως υπάρχει και σκοτάδι. Δε θέλω ο κόσμος να δει την ταινία ως αντι-μπατσική, αλλά ως ενάντια σε κάθε μορφή αστυνόμευσης. Στη Γαλλία εκπαιδεύουν τους μπάτσους επί έξη μήνες και μετά τους δίνουν ένα πιστόλι και τους αμολάνε στον δρόμο. Δεν πιστεύω πως αυτό είναι αρκετό. Το φιλμ δεν είναι αντι-αστυνομικό. Αν και πιστεύω πως όταν κάποιος θέλει να γίνει αστυνομικός, τότε έχει πρόβλημα.»