Guest of Honour – Τιμώμενος Επισκέπτης

Παραγωγή: Καναδάς – 2019 

Διάρκεια: 105 λεπτά 

Είδος: Ψυχολογικό Δράμα 

* * ½ 

Σκηνοθεσία: Atom Egoyan 

Πρωταγωνιστούν: David Thewlis, Luke Wilson, Laysla De Oliveira, Rossif Sutherland, Tennille Read, Gage Munroe, Arsinée Khanjian. 

Ο Τζιμ είναι Επιθεωρητής Δημόσιας Υγείας με μια κόρη την Βερόνικα που εργάζεται ως δασκάλα μουσικής στο τοπικό Λύκειο. Μετά από μια σχολική φάρσα που πάει στραβά, η Βερόνικα κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου και, παρότι αθώα, δηλώνει ένοχη και καταδικάζεται σε φυλάκιση. Παρά τις προσπάθειες του πατέρα της, η Βερόνικα αρνείται να κάνει έφεση, θεωρώντας πως της αξίζει να τιμωρηθεί για κάποια άλλα εγκλήματα του παρελθόντος, που την βαραίνουν, και για τα οποία νιώθει ένοχη. Ο πατέρας της, αδυνατεί να καταλάβει την αδιαλλαξία της και αγωνιώντας να την βοηθήσει, αρχίζει σταδιακά να παραμελεί την επαγγελματική του ζωή.

Και όποιος νομίζει ότι η παραπάνω σύνοψη δίνει μια ιδέα για ένα ψυχογράφημα α λα Εγκογιάν είναι πολύ γελασμένος. Ο δημιουργός του Γλυκού Πεπρωμένου και του Exotica μπορεί να έχει αφήσει πίσω του τα παραπάνω αριστουργήματά του από το τέλος του περασμένου αιώνα και να βρίσκεται από καιρό στην οπισθοφυλακή των φεστιβαλικών ονομάτων, ωστόσο δεν έχει χάσει καθόλου την ικανότητά του να συνθέτει και να εικονογραφεί σκοτεινά πολύπλοκα ψυχολογικά πορτραίτα όπως σε αυτό το ελάσσον έργο της φιλμογραφίας του. Ελάσσον μεν αλλά με μείζονα ερμηνεία από τον υπέροχο Ντέιβιντ Θιούλις που αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τον θεατή σε ένα συνεχές αφηγηματικό πήγαινε έλα ανάμεσα στο παρελθόν, το απώτερο παρελθόν και το παρόν στο οποίο…κείτεται νεκρός στο φέρετρο, καθώς ο εφημέριος της ενορίας συζητά με την κόρη του στοιχεία που μπορεί να προσθέσει στον επικήδειο. Τον επικήδειο μιας ζωής φαινομενικά επίπεδης αλλά συναισθηματικά διαταραγμένης και γεμάτης λανθασμένες επιλογές και βαριές ενοχές.

Επί της ουσίας έχουμε ένα βαρυφορτωμένο και επιτηδευμένο μελόδραμα η σεναριακή δομή του οποίου είναι υπέρ το δέον αποσπασματική με αποτέλεσμα να γίνεται δυσνόητη η πλοκή και κουραστική για το θεατή η προσπάθεια να συνδέσει τα επί μέρους αφηγήματα σε ένα ικανοποιητικό σύνολο. Βέβαια όσο περνάει ο φιλμικός χρόνος και χτίζεται το παζλ τόσο καλύτερα γίνεται κατανοητή η ουσία της σχέσης πατέρα και κόρης και τα κίνητρα του καθενός.

Το θέμα είναι ότι το σινεμά του Εγκογιάν μοιάζει να έχει σταματήσει τόσο από άποψη φόρμας όσο και περιεχομένου στη δεκαετία του 90. Ίσως κάποια μελλοντικά κοινά το εκτιμήσουν συνολικά καλύτερα. 

Διανομή: Weird Wave 

Στους κινηματογράφους από 27.08.20 

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Πώς αποκτάμε πρόσβαση σε καθοριστικά κομμάτια προσωπικών ιστοριών, όταν οι κάτοχοι αυτών των ιστοριών δεν είναι πια παρόντες; Απέκτησα εμμονή με έναν πατέρα και μια κόρη, που συμπεριφέρονται περίεργα, για λόγους , που κανείς από τους δύο δεν μπορεί να καταλάβει. Υπάρχουν εκδοχές από το παρελθόν του καθενός, ενώ χρησιμοποιούν διάφορα αντικείμενα που τους θυμίζουν πράγματα, για τα οποία όμως κανένας από τους δυο δεν μιλάει. Σε πολλές ταινίες μου, η τεχνολογία παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό το μέρος ξεχασμένων τελετουργιών και παραπεταμένων θυσιών. Με συναρπάζει ο δαιδαλώδης τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτεται τελικά η αλήθεια. Υπάρχουν πράγματα που ένας γονιός μπορεί να πει στο παιδί του, ενώ άλλες ιστορίες είναι καλά κρυμμένες μέχρι να είναι πια πολύ αργά.