Gloria Mundi – Η Ελπίδα του Κόσμου

Παραγωγή: Γαλλία/Ιταλία – 2019 

Διάρκεια: 106 λεπτά 

Είδος: Δράμα 

* * * 

Σκηνοθεσία: Robert Guédiguian 

Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Anaïs Demoustier, Robinson Stévenin, Lola Naymark, Grégoire Leprince-Ringuet. 

Ένα νεαρό ζευγάρι στη Μασσαλία αποκτά το πρώτο του παιδί, ένα κοριτσάκι που ονομάζουν Γκλόρια. Δύσκολοι καιροί για την οικογένεια που γίνονται ακόμη δυσκολότεροι με την έλευση ενός μωρού. Εκείνος καταχρεωμένος οδηγός Uber, εκείνη πωλήτρια υπό δοκιμή, η μάνα της καθαρίστρια κι ο πατριός της οδηγός στα αστικά λεωφορεία δύσκολα τα βγάζουν πέρα σε αντίθεση με την πρωτότοκη κόρη της οικογένειας από τον πρώτο γάμο της μητέρας που διατηρεί με το νεαρό και άπληστο άντρα της ένα είδος ενεχυροδανειστήριου. Στο ετερόκλητο αυτό γκρουπ έρχεται να προστεθεί κι ο μόλις αποφυλακισμένος πρώτος σύζυγος της γιαγιάς που μοιάζει δύσκολο να προσαρμοσθεί σ αυτό το νέο σκληρό κόσμο που κάνει τη φυλακή να μοιάζει με μοναστήρι.

Εντάσεις, ματαιωμένα όνειρα και άκρατη ματαιοδοξία συνθέτουν το πορτραίτο μιας οικογένειας που βαδίζει ίσια στο γκρεμό. Μιας εργατικής οικογένειας που δεν θα μπορούσε ποτέ να πρωταγωνιστεί σε ταινία του Κεν Λόουτς, σκηνοθέτη με τον οποίο συχνά συγκρίνουν τον Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, τον Μαρσεγιέζο δημιουργό του «Χιόνια του Κιλιμαντζαρο».

Sic transit Gloria Mundi, ούτω παρέρχεται πάσα εγκόσμια δόξα. Το κλασικό απόφθεγμα βρίσκεται στην προμετωπίδα αυτού του μελαγχολικού οικογενειακού χρονικού μιας τραγωδίας σε αναμονή και η ελπίδα του κόσμου του ελληνικού τίτλου δεν βρίσκεται πουθενά τριγύρω, ίσως μόνο στο αθώο πρόσωπο ενός μωρού η γέννηση του οποίου μόνο προβλήματα και ακόμη μεγαλύτερη μιζέρια φέρνει στην οικογένεια του.

Το σχετικά αργό και περιγραφικό αλλά πάντα παρατηρητικό πρώτο μέρος δίνει τη θέση του σε ένα δεύτερο μέρος που κλιμακώνεται δραματικά και σχεδόν σοκαριστικά προς ένα αναπόφευκτο τέλος οικογενειακών ψευδαισθήσεων αλληλεγγύης και αγάπης, κάτω από το ποιητικό βλέμμα ενός κατάδικου από άλλη εποχή που παραμονεύει τη στιγμή που σ αυτό το μουντό κόσμο εισδύει μια ακτίδα ομορφιάς, σκαρώνοντας γιαπωνέζικα Haiku.

Σαφώς και μικρότερης εμβέλειας από προηγούμενες δημιουργίες του, αυτή η Γκλόρια του Γκεντιγκιάν δεν παύει να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία με πολλές κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους όπως λέει και ο ίδιος στο σημείωμά του παρακάτω. Άψογο όπως πάντα το καστ με επικεφαλής τη σπουδαία και δωρική Αριάν Ασκαρίντ που τιμήθηκε με το Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο περυσινό 76ο Φεστιβάλ Βενετίας. 

Διανομή: Weird Wave 

Στους κινηματογράφους από 29.10.20 

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Για να παραφράσω τον Μαρξ, ο νέο-καπιταλισμός, οπουδήποτε κυριαρχεί, έχει συντρίψει αδελφικές, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις και δεν επιτρέπει καμία σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους εκτός από το ψυχρό συμφέρον. Έχει βυθίσει όλα μας τα όνειρα στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού. Αυτό θέλει να δείξει, αυτό το σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι, μέσα από την ιστορία μιας επανασυνδεδεμένης οικογένειας που μοιάζει με πύργο από τραπουλόχαρτα. Πίστευα πάντα πως το σινεμά μπορεί να μας κινήσει, μερικές φορές καθώς μας παρουσιάζει ένα παράδειγμα του κόσμου όπως θα έπρεπε να είναι, και άλλες, του κόσμου όπως είναι. Με άλλα λόγια χρειάζεται, τόσο οι κωμωδίες, όσο και οι τραγωδίες να εξακολουθούν να αμφισβητούν τον τρόπο ζωής μας... Και πρέπει να συνεχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τους εαυτούς μας περισσότερο από ποτέ σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ώστε να αντισταθούμε στην ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι το φυσικό στις κοινωνίες στις οποίες ζούμε.