Γιώργος Χατζηπαύλου

Μετά από πολλά sold out Σαββατόβραδα στο ίδρυμα Κακογιάννη, ο Γιώργος Χατζηπαύλου παίρνει παράταση μέχρι το Πάσχα και απλώνει τους ευφυείς και ξεκαρδιστικούς αυτοσχεδιασμούς του και στα Κυριακάτικα απογεύματα. Ένα γνήσιο τέκνο της μεταγραφής ενός ξένου είδους κωμωδίας στα Ελληνικά δεδομένα, καθιερώθηκε μέσα από τη συμμετοχή του σε δημοφιλή τηλεοπτικά προγράμματα αλλά ανέδειξε ολόκληρη τη γκάμα του στη σκηνή, φθάνοντας φέτος να γίνει «Σχεδόν Σαράντα» διασκεδάζοντας ένα κοινό ευρείας ηλικιακής σύνθεσης που τολμά να εκτεθεί στον κωμικό διάλογο. Τον συναντήσαμε στο Ίδρυμα Κακογιάννη, λίγο πριν ξεκινήσει πρόβες για τις «72 ώρες», ένα νέο θεατρικό έργο που έγραψε μαζί με την Αστερόπη Λαζαρίδου και ανεβαίνει στη σκηνή του Ιδρύματος παράλληλα με το stand up show.  Ας ανακαλύψουμε τη σοβαρή πλευρά του καλλιτέχνη, πίσω από τον ανελέητο βομβαρδισμό με  τα κείμενά του πάνω στη σκηνή.

Πως αισθάνεσαι να επαγγέλλεσαι τον χιουμορίστα σε μια τόσο σκληρή εποχή;

Δεν εξαρτάται από την εποχή! Όταν διάλεξα αυτό το επάγγελμα η εποχή γενικά δεν ήταν σκληρή όμως για μένα ήταν δύσκολη αφού δεν ήμουνα σίγουρος ότι έκανα τη σωστή επιλογή, ότι θα μπορούσα να ζήσω από αυτό το επάγγελμα. Δεν τίθεται θέμα εποχής λοιπόν αλλά θέμα momentum απόφασης. Αν κανείς περιμένει τη σωστή στιγμή για να ξεκινήσει κάτι, ποτέ δεν θα το βάλει μπροστά γιατί πάντα κάτι θα του φταίει. Τόλμη και πίστη σ αυτό που κάνεις χρειάζεται, ανεξάρτητα από εποχή.

Υπάρχει όριο ανάμεσα στις εξυπνάδες και το χιούμορ και αν ναι, νοιώθεις να το ξεπερνάς ποτέ;

Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Το χιούμορ είναι χιούμορ σε κάθε μορφή του, η εξυπνάδα είναι ένας όρος που ακούγεται υποτιμητικός και δεν με αφορά. Σαφέστατα, ένας άνθρωπος που ασχολείται με την κωμωδία πρέπει να έχει χιούμορ αλλά το χιούμορ που καλλιεργεί επαγγελματικά είναι κάτι πολύ διαφορετικό, είναι μια οργανωμένη κατάσταση μέσα από την οποία προκύπτει το αποτέλεσμα της τέχνης του.

Σου αρέσει να σατιρίζεις την τρέχουσα πολιτική κατάσταση ή θεωρείς ότι στο επίπεδο που έχει φθάσει δεν αξίζει καν χιουμοριστικό σχολιασμό;

Δεν με απασχόλησε μ αυτή την έννοια το επίπεδο της πολιτικής. Είμαι κωμικός που σατιρίζει ανθρώπινες καταστάσεις, συμπεριφορές και κοινωνικά θέματα αλλά η πολιτική δεν με εμπνέει στο βαθμό που με αφορούν και με εμπνέουν τα υπόλοιπα. Έχω κάποιες αναφορές αλλά δεν είμαι το είδος του stand up κωμικού που κάνει πολιτική κυρίως σάτιρα. Είναι θέμα επιλογής κωμικής κατεύθυνσης εξάλλου και η πολιτική σάτιρα καλύπτεται ικανοποιητικά από τα media ενώ στο θέατρο, αν συμβεί λόγου χάρη ένα γεγονός τη Δευτέρα και συ πας το Σάββατο να το σατιρίσεις, θα έχει μεσολαβήσει μια υπερέκθεση από τα media που θα κάνει το αστείο μπαγιάτικο. Εκτός βέβαια αν θέλεις να προβάλεις κάποια πολιτική σου θέση, με τον κίνδυνο βέβαια να ταυτιστείς με κάτι, κάποιο χώρο, οπότε αυτό δεν είναι καλό για το είδος της κωμωδίας που έχω επιλέξει.

Αν έκανες σήμερα μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα καλλιτεχνικής εμπειρίας σου πως θα την χαρακτήριζες; Τι θα θεωρούσες σταθμό στην καριέρα σου;

Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος σταθμός. Έχω κάνει κάποιες συνεργασίες με ανθρώπους που γνώρισα μέσα από αυτή τη δουλειά και υπάρχουν κάποιες πολύ ευχάριστες αναμνήσεις πχ από την πρώτη φορά που έπαιξα σε θέατρο standup ή από την πρώτη φορά που έπαιξα εκτός Αθήνας. Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία που έχουν επαναπροσδιορίσει την πορεία των επιθυμιών μου και μέσα από αυτά κατέληξα να είμαι πια ένας full time standup comedian, μετά από πολλές πείνες και  πολλές αντιξοότητες, Ακόμη υπάρχουν δυσκολίες αλλά αντισταθμίζονται από όλες αυτές τις ευχάριστες στιγμές με τον κόσμο να απολαμβάνει το show, γι’ αυτό και λέω δεν υπάρχουν σταθμοί, μόνο ευχάριστες στιγμές.

Πως εισπράττεις την επιτυχία και την αποδοχή από το κοινό;

Κάθε φορά έχω την ίδια αγωνία πως θα πάει η παράσταση κι αν θα έρθει κόσμος και κάθε φορά που τελειώνει σκέφτομαι αμέσως την επόμενη. Όταν ζητάς από κάποιον να βγει από το σπίτι και να έρθει να πληρώσει να σε δει, η αγωνία είναι μόνιμη γιατί το Θέατρο, είτε ρεπερτόριο κάνεις είτε standup, είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν έχω ιδέα πως είναι να αισθάνεσαι τη βεβαιότητα του «ό,τι και να κάνω ο κόσμος θα έρθει». Είμαι συνέχεια σε εγρήγορση για το πώς να διαχειριστώ τη δουλειά μου που διάλεξα, που μου αρέσει και που ακολουθώ χωρίς να επαναπαύομαι αλλά και χωρίς να απογοητεύομαι όταν κάτι δεν πάει καλά. Απλά προσπαθώ να βελτιώνομαι.

Πόσο απαραίτητη σου είναι η συμμετοχή του κοινού στο show;

Καθόλου. Γενικά στο standup δεν εξαρτάται η επιτυχία του show από το αν θα συνομιλήσει ο κωμικός με το κοινό. Εγώ  μπορεί να απευθυνθώ με ερωτήσεις στο κοινό που απαντά δια βοής και σπανιότερα με ερωτήσεις σε προσωπικό επίπεδο. Όλο αυτό γίνεται αυστηρά για τις ανάγκες της παράστασης, για να προχωρήσει παρακάτω το κείμενο. Δεν τίθεται δηλαδή ουσιαστικό θέμα συμμετοχής.

Η καθημερινότητά σου περιλαμβάνει χιούμορ ή οι ανάγκες της «δουλειάς» σε εξαντλούν και σε κάνουν να κρεμάς το χαμόγελο στο καμαρίνι;

Η καθημερινότητα μου περιορίζεται συνήθως σε θέματα γύρω από τη δουλειά. Θα σηκωθώ, θα γράψω, θα βγω να συζητήσω θέματα της δουλειάς. Είμαι λίγο μονομανής με τη δουλειά μου και γενικά δεν βγαίνω πολύ με παρέες έτσι ώστε να μπορώ να πω ότι βγήκα κι έσπασα πλάκα. Ψυχαγωγούμαι διαβάζοντας μυθιστορήματα, κυρίως αστυνομικά, βλέπω αστυνομικές σειρές και παραστάσεις με ξένους κωμικούς. Οι καλές μου μέρες είναι όπως όλων των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και οι κακές το ίδιο. Το αν αντιμετωπίζεις ή όχι με χιούμορ τις καθημερινές καταστάσεις είναι μια φιλοσοφική θέση που δεν σε χαρακτηρίζει συνολικά.

Τι σε ερεθίζει και σε βάζει στη διαδικασία να ασχοληθείς σατιρικά με ένα θέμα;

Αν ένα θέμα μου φανεί ενδιαφέρον ή ακόμη και όταν διαλέγω ένα θέμα επί τούτου επειδή αισθάνομαι ότι κάτι θα βγει αν μιλήσω γι’ αυτό. Το σκαλίζω, το δουλεύω μέχρι να βγει κάτι και είναι μια διαδικασία πιο παραγωγική γιατί ανακαλύπτω πράγματα που ίσως να μην φανταζόμουνα στην αρχή.

Τι σε χαλαρώνει;

Το διάβασμα. Τίποτε άλλο…

Στο τηλεοπτικό «Κάτι Ψήνεται» γίνεσαι η φωνή της κάμερας που σχολιάζει «αθέατη» τα δρώμενα. Έχεις κάποιο παραλειπόμενο να μας πεις; Κάποιος που αντέδρασε άσχημα offcamera;

Δεν είμαι εκεί στο γύρισμα. Είμαι σε στούντιο και βλέπω μονταρισμένο, έτοιμο το επεισόδιο, οπότε δεν κατέχω παραλειπόμενα.

Εκτός από το δικό σου showέχεις γράψει και ένα θεατρικό έργο τις 72 ώρες που πρόσφατα ανέβηκε στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη. Θα μας πεις λίγα λόγια;

Ναι, το γράψαμε με την Αστερόπη Λαζαρίδου. Με την Αστερόπη γνωριστήκαμε όταν μου πήρε μια συνέντευξη στα πλαίσια ενός αφιερώματος στο standup από το Βήμαgazino. Είναι ένας άνθρωπος του οποίου εκτιμώ πολύ το γράψιμο. Όταν παλιότερα διάβαζα άρθρα στο Βήμα, στις εννέα από τις δέκα περιπτώσεις που μου άρεσε το κείμενο ήταν της Αστερόπης. Κι έτσι γνωριστήκαμε και είπαμε ότι αν τύχει θα ήταν ωραίο να γράψουμε κάτι μαζί, ήρθε με την ιδέα για το έργο η Αστερόπη, δουλέψαμε το μίγμα βάζοντας ο καθένας σε ιδανικά μέρη τις διαφορετικές του ιδέες και βγήκε αυτό το έργο για ντουέτο που ευτύχησε να σκηνοθετήσει ο Γιάννης Καρακατσάνης, με σημαντικό βιογραφικό και περγαμηνές. Οι πρωταγωνιστές Κίμων Φιορέτος και Βάσω Καβαλιεράτου είναι πολύ καλοί, με εκρηκτική χημεία μεταξύ τους και είμαι πολύ ευτυχής με το αποτέλεσμα γιατί σχεδιάζουμε κι άλλα πράγματα με την Αστερόπη στο χώρο του Θεάτρου. Θα έλεγα ότι γεννήθηκε ένα συγγραφικό ντουέτο!

Πως βλέπεις το καλλιτεχνικό σου μέλλον αλλά και την κατάσταση των πραγμάτων  στο χώρο σου?

Υπάρχει μια εξέλιξη. Οι κωμικοί standup αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο όπως και οι solo παραστάσεις τους, που εδραιώνουν το είδος και δημιουργούν κοινό που ακολουθεί. Μετά από 20 χρόνια παρουσίας του είδους στην Ελλάδα, με δειλά βήματα στην αρχή, πιο γρήγορα τον τελευταίο καιρό, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να γίνει ευρέως αποδεκτό. Ξεκινώντας από τις Νύχτες Κωμωδίας που είχε φέρει η Λουκία Ρικάκη στη χώρα μας, το είδος εξελίχθηκε την τελευταία πενταετία. Απαιτήθηκε κάποιος χρόνος για να βιώσει και να δεχθεί το κοινό το πλαίσιο του standup αλλά και οι κωμικοί να το αφομοιώσουν και να το εξελίξουν και καλλιτεχνικά αλλά και επιχειρηματικά. Τώρα οι επιχειρηματίες της διασκέδασης το ξέρουν, το αποδέχονται, ανοίγουν πόρτες. Πρέπει να πούμε ότι η συνεργασία μας με το Ίδρυμα Κακογιάννη που άρχισε με τη δουλειά που έκανα στα πλαίσια των σκοπών της Unicef, εξελίχθηκε πολύ καλά σε κάθε επίπεδο. Και όσο ανοίγουν τέτοιοι μεγάλοι χώροι για το είδος, τόσο αυτό εξελίσσεται.

Θα μπορούσες να ζήσεις ευχαριστημένος μακριά από τη σκηνή, κάνοντας ένα βιοποριστικό επάγγελμα;

Το έκανα για δέκα χρόνια και το άφησα. Ενδεχομένως αν χρειαστεί θα το ξανακάνω αλλά δεν θα το επιδιώξω σε καμία περίπτωση. Βέβαια στη ζωή τις μεγάλες αποφάσεις δεν τις παίρνεις εσύ, είναι απλά κάτι που επιδιώκεις αλλά την τελική υπογραφή τη βάζει η συγκυρία, η κατάσταση γενικά, η υπομονή και η επιμονή σου. Αν επέστρεφα σε μια άλλη δουλειά, γιατί από μια άποψη και το standup εκτός από τέχνη είναι και βιοπορισμός αφού ζω από αυτό, δεν θα σταματούσα έστω και ερασιτεχνικά να ασχολούμαι με το stand up ή το γράψιμο, όποτε υπήρχε χρόνος.

Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι και πως βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Ούτε προσπαθώ, ούτε θέλω να βλέπω τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια! Φαντάζομαι θα έχω λιγότερα μαλλιά, κάπως έτσι.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτά που κάνω και θα ήθελα να μπορώ να συνεχίσω να τα κάνω. Μου αρέσει η δουλειά μου, μου αρέσει αυτή η παλέτα εκφράσεων που μπορώ να έχω μέσα από το γράψιμο. Στόχος μου είναι να διατηρήσω αυτά κι αν έρθει και κάτι άλλο, καλώς να έρθει!

Συνέντευξη: Τάσος Ντερτιλής

Φωτογράφηση: Νίκος Ζαχαρόπουλος

Location: Ίδρυμα Κακογιάννη, Πειραιώς 206 Ταύρος.